“Γιατί ο Tom Cruise το αρμέγει και βγάζει sequel μετά από 35 χρόνια;”, αναρωτήθηκα όταν ανακοινώθηκε το Maverick. Όσο έβλεπα την ταινία ένιωσα νοητά τον Θωμάκο να έρχεται και να μου ρίχνει ένα χαστούκι. “Δεν θα με αμφισβητείς”. Και όταν βγήκα από την αίθουσα έριξα και ένα πραγματικό στον εαυτό μου για παραδειγματισμό. ΔΕΝ ΑΜΦΙΣΒΗΤΟΥΜΕ ΤΟΝ TOM CRUISE!
Για όσους γεννήθηκαν χθες ή ζούσαν σε άλλο πλανήτη από το 1985 μέχρι σήμερα, το Top Gun: Maverick είναι η συνέχεια του Top Gun (1986), ενός φαινομένου, μιας ταινίας με θρυλικό στάτους, όχι λόγω του οσκαρικά γραμμένου σεναρίου του, αλλά λόγω του θριάμβου της αισθητικής και της συγκλονιστικής μουσικής.
Αν κάποιος θέλει να δει το Maverick χωρίς να έχει δει το πρώτο μπορεί να το κάνει. Καλύπτονται όλα τα κενά μέσω flashbacks και διαλόγων και όσον αφορά τους χαρακτήρες, επιστρέφουν μόνο ο Maverick (duh) και ο Iceman του ταλαιπωρημένου από τον καρκίνο, αλλά πάντα σπουδαίου Val Kilmer, ο οποίος είναι πρωταγωνιστής στην καλύτερη σκηνή της ταινίας, η οποία είναι σοβαρός λόγος για να δείτε το πρώτο. Έτσι δεν θα χάσετε καμία αναφορά και θα νιώσετε όλο το συναισθηματικό βάρος.
Αν κάποιος αναρωτιέται “που είναι η Kelly McGillis;”, η απάντηση είναι απλή: η γυναίκα δεν μπορεί να συμβαδίσει με την αιώνια νεότητα του Tom Cruise, πως να το κάνουμε δηλαδή; Δεν πειράζει, όμως, έχουμε την υπέροχη Jennifer Connelly αυτή τη φορά στο πλάι του.
Το Top Gun: Maverick μοιάζει σαν μια 80s ταινία γυρισμένη στο σήμερα. Έχει αυτή τη γοητεία και την καρδιά του πρώτου, έχει υπέροχα μουσικά μοντάζ (εξακολουθώ να προτιμώ το soundtrack του παλιού), με όμορφους ανθρώπους να δείχνουν τα καλογυμνασμένα κορμιά τους και απλά να στέκονται δείχνοντας κουλ.
Το σενάριο δεν είναι κάτι το σπουδαίο, αλλά η ιστορία είναι τέλεια. Εστιάζουν ακριβώς εκεί που πρέπει. Υπάρχει η αποστολή, όπου το διακύβευμα είναι τεράστιο και νιώθεις τον κίνδυνο και από την άλλη έχουμε τη σχέση του Maverick με τον Rooster (Miles Teller), τον γιο του αδικοχαμένου Goose. Η ταινία αφοσιώνεται σε αυτά τα δύο και τα χειρίζεται με τον καλύτερο τρόπο.
Και τώρα ήρθε η ώρα του θρύλου. Γιατί αυτό είναι ο Tom Cruise. Ένας θρυλικός τρελάρας που σ’ αρέσει δεν σ’ αρέσει έχει γράψει ιστορία, είναι άνθρωπος του κινηματογράφου. Και τον αγάπησα λίγο παραπάνω μετά από αυτή την ταινία. Είχε πει ότι δεν θα την έκανε αν τα αεροσκάφη δεν ήταν πραγματικά και έβαλε όλους τους ηθοποιούς να εξασκηθούν σε κανονικές συνθήκες πτήσεις.
Υπερβολικός; Καθόλου, αν με ρωτάτε. Πόσες ταινίες δράσης βλέπουμε κάθε χρόνο που είναι πιο ψεύτικες και από βιντεοπαιχνίδι; Ήμουν γαντζωμένος στην καρέκλα σε κάθε σκηνή στον αέρα και ο λόγος ήταν ότι όλα έμοιαζαν τόσο αληθινά. Ή μάλλον ΗΤΑΝ τόσο αληθινά. Ψηφιακά αεροσκάφη; Γιοκ. Green screen; Γιοκ. Μοναδική εξαίρεση ένα F-14, επειδή έχουν αποσυρθεί εδώ και χρόνια.
Ειλικρινά, αν δεν πάτε να το δείτε στο σινεμά όπως του αξίζει, μην το δείτε ποτέ. Σοβαρά. Ο Tom Cruise δήλωσε ότι κάνει ταινίες μόνο για τη μεγάλη οθόνη και πραγματικά δεν βλέπω πως κάποιος θα ευχαριστηθεί το ίδιο μια τέτοια ταινία αν τη δει στο σπίτι του, ακόμα και 100 ίντσες οθόνη να έχει.
Το Top Gun Maverick είναι ένα τέλειο sequel, μια ταινία που όχι απλά είναι καλύτερη από τον προκάτοχό της, αλλά κάνει και το πρώτο αυτομάτως καλύτερο. Κατευθείαν ήθελα να τρέξω σπίτι να δω ξανά το πρώτο και μετά να ξαναπάω να δω το δεύτερο. Είναι τόσο καλό!
Για κάτι τέτοιες ταινίες τα σινεμά δεν πρέπει να πεθάνουν ποτέ. Το 2022 είναι μια συγκλονιστική χρονιά για τον κινηματογράφο μέχρι τώρα και εύχομαι να συνεχίσει έτσι.
Δημήτρης Κουντούρης
Μπορείς να βρεις περισσότερα για τον Δημήτρη στο προσωπικό του κανάλι στο Youtube !
