Ο Ruben Östlund, μια από τις σημαντικότερες πένες των τελευταίων ετών, ξεχωρίζει για την αυτοπεποίθηση του στο δημιουργείν και μπαίνει στη λίστα των σκηνοθετών που μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού, με δυο Χρυσούς Φοίνικες από το Φεστιβάλ των Καννών.
147′ ταινίας με σενάριο και διαλόγους που ξεπερνούν τις προσδοκίες κάθε θεατή. Σασπένς σειρών επιβίωσης σε κοινωνικοπολιτικό υπόβαθρο, εξιτάρει τόσο που δεν αισθάνεσαι το μούδιασμα στην καρέκλα από τα αλλεπάλληλα αναπηδητά γέλιου.
Η διαφορά μεταξύ economy και business class ανθρώπων/εισιτηρίων, σε ένα γιοτ αξίας 250 εκατομμυρίων. Πρωτόκολλο προτεραιότητας αποβίβασης επιβατών, σε ένα βιτριολικό Τιτανικό που αντικαθιστά τα υψηλής τεχνολογίας εφέ του Κάμερον, από το 1997, με γαστρικό οξύ και σαμπάνια που ρέουν άφθονα.
Το πρώτο από τα τρία κεφάλαια, που διαδραματίζεται στο ξενοδοχείο, δεν μαρτυράει σε καμία περίπτωση αυτό που θα ακολουθήσει στα επόμενα. Η τόλμη και η ανατροπή της αφήγησης, από τον κόσμο Έστλουντ, είναι η χαιρέκακη ματιά για τους giftshop σκυλόσοφους που χαράζουν τσιτάτα πάνω σε σουβενίρ κοινωνικών τάξεων.
Το Τρίγωνο της Θλίψης είναι ένα σαρκαστικός αντικατοπτρισμός για όλα τα ταμπελάκια που κρέμονται από κάθε ύπαρξη που προσπαθεί να ενταχθεί κοινωνικά, μέσα από όρους που προκύπτουν από ειδήμονες της μόδας ή όποια άλλη θέση εξουσίας, στην οποία θα μπορούσε να είναι ο καθένας.
Αρης Μπαγεώργος