The name’s Bond… και αυτά είναι τα title songs των 25 ταινιών

60 ολόκληρα χρόνια συμπληρώνονται φέτος από τότε που οι περιπέτειες του διασημότερου μυστικού πράκτορα μεταφέρθηκαν για πρώτη φορά στη μεγάλη οθόνη. Από την πένα του Ian Fleming, στην εμβληματική παρουσία του Sean Connery ως πρώτου κινηματογραφικού James Bond, οι 25 ταινίες που αριθμούνται μέχρι σήμερα, έχουν γράψει τη δική τους ιστορία και δεν είναι οι μόνες. Ξεχωριστή, αλλά παράλληλη διαδρομή ακολουθούν και τα τραγούδια που συνοδεύουν ανελλιπώς τους τίτλους αρχής των films, και μας προσφέρουν εν προκειμένω ό,τι χρειαζόμαστε προκειμένου να αναφερθούμε σχετικά. Κάποια εξ αυτών παραμένουν διαχρονικά και θεωρούνται δικαίως κλασικά, κάποια περιορίστηκαν απλώς σε ένα καλό ή και πολύ καλό επίπεδο, άλλα απλώς «κάλυψαν το κενό», ενώ ορισμένα δε δικαιολόγησαν ποτέ την παρουσία τους σ’ ένα Bond film, όπως θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος αυστηρότερος.

Πιστά στο ύφος του ιστορικού franchise και συνδιαμορφώνοντας το theme της εκάστοτε ταινίας, τα τραγούδια των εναρκτήριων τίτλων χαρακτηρίζονται κατά κανόνα από την παρουσία μιας μεγάλης ορχήστρας, που πλαισιώνει τον εκάστοτε ερμηνευτή και αναδεικνύει εμφαντικά κάθε σύνθεση, υπό την προϋπόθεση βεβαίως ότι και η τελευταία ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις του ρόλου της. Καθώς το κείμενο είναι μεν αφιερωματικό, αλλά κινείται πέρα και έξω από κάθε τυποποίηση που θέλει τα τραγούδια να παρουσιάζονται με χρονική προτεραιότητα, τα προσεγγίζουμε κυρίως βάσει των προσωπικών αγαπημένων μας, σε μια σειρά η οποία με όρους περί των «καλύτερων» θα ήταν κάπως διαφορετική, αλλά για εμάς πιο αδιάφορη. Παρά ταύτα για τις θέσεις 2-7 δυσκολευτήκαμε πολύ, καθώς, για διαφορετικούς λόγους, δεν ξεχωρίζουμε κανένα απολύτως, και ως εκ τούτου η αρίθμηση εν προκειμένω είναι εντελώς συμβατική.

Τα… εξτραδάκια!

α. Lani Hall – Never Say Never Again (1983)

Είναι το τραγούδι της ομώνυμης, πλην όμως ανεπίσημης James Bond ταινίας με πρωταγωνιστή τον Sean Connery, στην επιστροφή του στο ρόλο δώδεκα χρόνια μετά την τελευταία φορά και το Diamonds Are Forever. Σε μουσική του Michel Legrand και στίχους των Alan and Marilyn Bergman, το κομμάτι ερμηνεύεται από τη Lani Hall μετά την απόρριψή του από τη Bonnie Tyler, στην οποία δεν άρεσε καθόλου. Είναι αλήθεια ότι ακόμη και μεταξύ των 25 επίσημων… δε θα μπορούσε να πάει πολύ μακριά.

β. Opening Titles (From Russia With Love) [1963]

Στο δεύτερο Bond film είναι η δεύτερη συνεχόμενη φορά από τις τρεις συνολικά, στις οποίες ένα αμιγώς ορχηστρικό κομμάτι ακούγεται στους τίτλους αρχής. Η σύνθεσή του συνδυάζει ουσιαστικά το κλασικό James Bond theme, που παρουσιάστηκε στην πρώτη ταινία, με το θεματικό μοτίβο του ομώνυμου τραγουδιού του δεύτερου film, το οποίο ακούγεται στο φινάλε, αλλά είναι εκείνο που αναδείχθηκε ως ένα από τα πλέον χαρακτηριστικά του franchise. Το εισαγωγικό ορχηστρικό υπογράφει ο John Barry, ο οποίος είχε ενορχηστρώσει το ανωτέρω Bond theme του Monty Norman.

γ. On Her Majesty’s Secret Service (Main Title) [1969]

Η τρίτη και τελευταία φορά κατά την οποία ένα αποκλειστικά ορχηστρικό τραγούδι συνοδεύει τους εναρκτήριους τίτλους, υπήρξε στη μοναδική ταινία με πρωταγωνιστή τον George Lazenby, με υπογραφή και πάλι του John Barry, του μακροβιότερου συνθέτη των James Bond scores με έντεκα συνολικά(!), στην περίοδο 1963-1987. Και στην περίπτωση αυτή, ωστόσο, το κομμάτι που έκλεψε τις εντυπώσεις ήταν άλλο, θεωρούμενο σήμερα… με τον πλέον επίσημο τρόπο ένα από τα διαχρονικότερα των Bond films. Εν τούτοις το ορχηστρικό ανταποκρίνεται εξαιρετικά στο ξεκίνημα της ταινίας, υποδηλώνοντας ένα σκηνικό δράσης και έντασης, αλλά αδικήθηκε έμμεσα ελέω της κριτικής που ασκήθηκε στον Αυστραλό ηθοποιό ο οποίος ενσάρκωσε τον Bond, συμπαρασύροντας ολόκληρη την ταινία, επίσης χωρίς η τελευταία να το αξίζει.

Τα ομότιτλα (σχεδόν) τραγούδια των ταινιών

25. Lulu – The Man with the Golden Gun (1974)

Πρόκειται για το ένα από τα δύο main songs των Bond films που δεν κατόρθωσαν να συμπεριληφθούν έστω στα βρετανικά charts. Ο Alice Cooper προάλειφε ένα δικό του ομώνυμο τραγούδι για την ταινία, υπολογίζοντας ότι θα μπορούσε να συμβεί κάτι αντίστοιχο με την περίπτωση του Paul McCartney και των Wings, στο τραγούδι τους Live and Let Die για την ταινία του 1973. Όταν όμως προσέγγισε τους παραγωγούς Albert Broccoli και Harry Saltzman, αυτοί είχαν ήδη υπογράψει με τη Lulu για το συγκεκριμένο κομμάτι, σε μουσική John Barry και στίχους Don Black, που αναφέρονται ασφαλώς στον «κακό» της ταινίας, Francisco Scaramanga, τον οποίο υποδύεται ο επιβλητικός Christopher Lee. Κάπως έτσι ο Cooper συμπεριέλαβε το τραγούδι του στο album Muscle of Love (1973), το έβδομο και τελευταίο της μπάντας που έφερε το όνομά του, ενώ αυτό που προτιμήθηκε στην ταινία, εξελίχθηκε σ’ εκείνο που ο ίδιος ο Barry μίσησε περισσότερο και προτίμησε να διαγράψει από τη μνήμη του!

24. Jack White & Alicia Keys – Another Way to Die (Quantum of Solace) [2008]

Στο πιο αδύναμο film με πρωταγωνιστή τον Daniel Craig, το κομμάτι των τίτλων αρχής κινήθηκε ακριβώς στα ίδια επίπεδα. Ανεξαρτήτως της μικρότερης ή μεγαλύτερης καταξίωσης που μπορεί να γνώρισε στα charts (no. 9 στη Βρετανία, αλλά μόλις no. 81 στις Η.Π.Α.), αληθεύει ότι ως Bond song ήταν και εξακολουθεί να παραμένει ανοίκειο και ξένο. Δίχως να απορρίπτεται επί της αρχής αυτό το alternative rock style, θα μπορούσε να είναι πειστικότερο. Από εκεί και πέρα, εν προκειμένω προκύπτει το πρώτο και τελευταίο μέχρι σήμερα ντουέτο σε τραγούδι των ταινιών, το οποίο αποτελεί δημιούργημα του Jack White. Η δε Alicia Keys βρισκόταν σε εξαιρετική φόρμα, μετρώντας από το 2007 το τρίτο κατά σειρά no. 1 άλμπουμ της στην Αμερική σε ισάριθμα projects.

23. Madonna – Die Another Day (2002)

Στην τελευταία ταινία με τον Pierce Brosnan στο ρόλο του 007 είναι η «Βασίλισσα της Pop» εκείνη που ερμηνεύει ένα τραγούδι στο οποίο τα dance-pop χαρακτηριστικά αναμειγνύονται με ό,τι προσδιορίζεται ως electroclash, που εκείνη την περίοδο βρισκόταν στο απόγειό του. Ξεφεύγοντας ολοκληρωτικά από τα γνώριμα μονοπάτια του franchise, το Die Another Day εισέπραξε εκ διαμέτρου αντίθετες κριτικές, όντας συγχρόνως υποψήφιο για Χρυσή Σφαίρα και Χρυσό Βατόμουρο(!), δίχως να… κατακτήσει κάτι από τα δύο. Είναι γεγονός ότι ως ύφος απέχει παρασάγγας από τα Bond songs, αλλά αυτό δεν το εμπόδισε να αναρριχηθεί στην τρίτη θέση των βρετανικών charts, κάτω μόνο από το A View to A Kill των Duran Duran (1985) έως εκείνη τη στιγμή, ενώ έγινε το έκτο που μπήκε στο top 10 της Αμερικής (no. 8) σε σύνολο 20 ταινιών τότε.

22. Rita Coolidge – All Time High (Octopussy) [1983]

Μεταξύ του συνόλου των τραγουδιών που συμπεριλήφθηκαν στα βρετανικά charts, το συγκεκριμένο σημείωσε τη χαμηλότερη επίδοση, φτάνοντας μόλις μέχρι την 75η θέση. Σε μουσική John Barry και στίχους Tim Rice, αμφότεροι ήταν πολύ θετικοί σε μια συνεργασία με τη Laura Branigan, την οποία σε πρώτη φάση καλοέβλεπε και ο ίδιος ο παραγωγός των ταινιών, Albert Broccoli, αλλά τελικά η κόρη του και executive assistant, Barbara, τον έπεισε έμμεσα για την Αμερικανίδα Rita Coolidge, παίζοντας επανειλημμένα δίσκους της. Εν τω μεταξύ είχε ήδη εξεταστεί και απορριφθεί η περίπτωση της Βρετανίδας Mari Wilson, η οποία την ίδια χρονιά είχε πραγματοποιήσει το δισκογραφικό ντεμπούτο της ανεβαίνοντας έως το no. 24 με το album Showpeople, αλλά εξακολουθούσε να παραμένει άγνωστη στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού.

21. Sheryl Crow – Tomorrow Never Dies (1997)

Το κομμάτι υπογράφεται από την ίδια την ερμηνεύτρια και τον παραγωγό Mitchell Froom, και προτιμήθηκε για τους εναρκτήριους τίτλους έναντι ενός ομότιτλου που έγραψε ο -για πρώτη φορά στο franchise- συνθέτης του score, David Arnold, σε στίχους Don Black, και τραγούδησε η k.d. lang. Το τελευταίο μετονομάστηκε σε Surrender και ακούγεται ολόκληρο στο φινάλε της ταινίας, παρότι είναι πολύ πιο ενδιαφέρον και δυναμικό από αυτό που τελικά επικράτησε. Με τη 12η θέση στα βρετανικά charts, το title song πραγματοποίησε το δέκατο καλύτερο πλασάρισμα έως εκείνη τη στιγμή σε σύνολο 18 ταινιών, ενώ οπωσδήποτε δεν επιβίωσε μεταξύ των κορυφαίων στη συνείδηση των fans του James Bond, παρότι ήταν υποψήφιο για Χρυσή Σφαίρα και Grammy.

20. Nancy Sinatra – You Only Live Twice (1967)

Σε μουσική John Barry και στίχους Leslie Bricusse, έγινε το πρώτο κομμάτι που ερμηνεύεται από μη Βρετανό τραγουδιστή. Ο Albert Broccoli ήθελε να το πει ο φίλος του, ο «τεράστιος» Frank Sinatra, ο οποίος αντιπρότεινε την κόρη του. Την προηγούμενη χρονιά η Nancy είχε την πρώτη μεγάλη επιτυχία της με το These Boots Are Made for Walkin’, που είχε γίνει no. 1 σε Η.Π.Α. και Αγγλία. Ο συνδυασμός τω δύο παραγόντων της έδωσε και το You Only Live Twice, παρότι ο Barry προτιμούσε την  Aretha Franklin, η οποία όμως δεν είχε σημειώσει ακόμη την πολύ μεγάλη επιτυχία· κάτι που θα συνέβαινε ωστόσο την ίδια κιόλας χρονιά. Το τραγούδι της πέμπτης ταινίας James Bond ανέβηκε στην 11η θέση των βρετανικών charts, εν τούτοις στην περίπτωσή μας δεν είναι από αυτά που ξεχωρίζουμε.

19. Sheena Easton – For Your Eyes Only (1981)

Εν πρώτοις είχε προταθεί στους Blondie να γράψουν ένα τραγούδι για τους τίτλους αρχής της ταινίας, όταν όμως αυτό συνέβη, οι παραγωγοί το απέρριψαν και τους αντιπρότειναν να ηχογραφήσουν το κομμάτι που είχε γράψει εν τω μεταξύ ο Bill Conti, συνθέτης του score, σε στίχους Mick Leeson. Η μπάντα απέρριψε με τη σειρά της την αντιπρόταση και κυκλοφόρησε το δικό της For Your Eyes Only στο έκτο studio album της, The Hunter (1982). Όταν ο Conti έγραφε το τραγούδι, οραματιζόταν ως ερμηνεύτρια την Donna Summer ή την Dusty Springfield, εν τούτοις η United Artists, το film studio των ταινιών, πρότεινε τη Sheena Easton. Η συγκεκριμένη είχε πραγματοποιήσει το δισκογραφικό ντεμπούτο της λίγους μήνες νωρίτερα, ενώ το δεύτερο single της, 9 to 5 (Morning Train), είχε προλάβει να γίνει no. 1 στην Αμερική για δύο εβδομάδες και no. 3 στην Αγγλία. Το For Your Eyes Only ήταν υποψήφιο για Όσκαρ και Χρυσή Σφαίρα, ανέβηκε στην όγδοη θέση των βρετανικών charts και την τέταρτη των αμερικανικών, ωστόσο δεν συγκαταλέγεται μεταξύ των αγαπημένων μας. Μέχρι σήμερα η Sheena Easton παραμένει η μόνη που εμφανίζεται να ερμηνεύει το τραγούδι στους εναρκτήριους τίτλους ενός Bond film.

18. Shirley Bassey – Moonraker (1979)

Η Ουαλή ερμηνεύτρια ήταν ήδη η μοναδική που είχε τραγουδήσει δύο τραγούδια εναρκτήριων τίτλων των James Bond films, και πλέον έμελλε να διευρύνει το ρεκόρ της προσθέτοντας μία τρίτη παρουσία, αυτή τη φορά όμως από καθαρή… σπόντα! Το όνομα του Frank Sinatra βρισκόταν και πάλι στο τραπέζι, εν τούτοις ούτε τώρα ευδοκίμησε η πιθανή εμπλοκή του, με συνέπεια το κομμάτι να προταθεί στον Johnny Mathis. Ο τελευταίος δεν ικανοποιήθηκε από αυτό που άκουσε και έκανε πίσω τελικά, ενώ και η Kate Bush αρνήθηκε, ευρισκόμενη σε περιοδεία. Ελάχιστες εβδομάδες πριν από την κυκλοφορία της ταινίας και του soundtrack, η Shirley Bassey προέκυψε ως λύση ανάγκης, για μια μπαλάντα η οποία δεν προωθήθηκε ποτέ όπως θα έπρεπε, με συνέπεια να μην κατορθώσει να μπει έστω στα βρετανικά charts, που για ευνόητους λόγους ήταν ανέκαθεν τα πιο προσιτά. Ως εκ τούτου, η τραγουδίστρια ποτέ δε θεώρησε «δικό της» το Moonraker, και γι’ αυτό είναι λιγοστές οι περιπτώσεις στις οποίες το έχει ερμηνεύσει ζωντανά, σε σύγκριση με τα άλλα δύο. Το 1979, ωστόσο, το έκανε για να βοηθήσει τον φίλο της, John Barry, που έγραψε τη μουσική σε στίχους του Hal David και συνέθεσε βεβαίως το score.

17. Carly Simon – Nobody Does it Better (The Spy Who Loves Me) [1977]

Είναι ουσιαστικά το πρώτο τραγούδι του οποίου ο τίτλος διαφέρει από αυτόν της ταινίας, μετά το original Bond theme στο Dr. No (1962). Στην εποχή του πραγματοποίησε συνδυαστικά το καλύτερο πλασάρισμα στα charts του Ηνωμένου Βασιλείου και της Αμερικής, ανεβαίνοντας αφενός στο no. 7 στο Μεγάλο Νησί και, κυρίως, επαναλαμβάνοντας την κορυφαία επίδοση ενός Bond song στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, έως εκείνη τη στιγμή τουλάχιστον, σκαρφαλώνοντας στη δεύτερη θέση. Σε μουσική του Marvin Hamlisch, συνθέτη του score, και στίχους της Carole Bayer Sager, το κομμάτι ήταν υποψήφιο για Όσκαρ και Χρυσή Σφαίρα, ενώ το single έγινε χρυσό στις Η.Π.Α., φτάνοντας το 1 εκ. αντίτυπα σε πωλήσεις! Περαιτέρω, έμελλε να είναι το μεγαλύτερο hit της Carly Simon που δεν έχει γράψει η ίδια, και δεύτερο συνολικά στην καριέρα της μετά το You’re So Vain (1972).

16. Shirley Bassey – Diamonds Are Forever (1971)

Είναι η επιστροφή της ερμηνεύτριας για δεύτερη φορά σε τραγούδι των τίτλων αρχής ενός James Bond film, όπως και η επιστροφή του Sean Connery στον πρωταγωνιστικό ρόλο για τελευταία φορά σε επίσημη ταινία, μετά το «διάλειμμα» με τον George Lazenby. Μεταξύ των κομματιών που είχαν κατορθώσει να συμπεριληφθούν τόσο στα βρετανικά όσο και στα αμερικανικά charts έως εκείνη τη στιγμή, το Diamonds Are Forever σημείωσε τη χαμηλότερη επίδοση και στις δύο περιπτώσεις, μολονότι έχουμε την αίσθηση ότι τα πήγε χειρότερα από ό,τι του άξιζε, δίχως αυτό πάλι να σημαίνει πως ήταν κάτι εξεζητημένο. Εν τούτοις, μέσα από το refrain η Shirley Bassey ξεδιπλώνει μέρος των πραγματικών φωνητικών δυνατοτήτων της, που όμως δε λειτουργούν παρ’ ως μια υπενθύμιση της προηγούμενης εμβληματικής παρουσίας της.

15. Billie Eilish – No Time to Die (2020)

Μπορεί η ταινία να παρουσιάστηκε Σεπτέμβριο του 2021, με την παγκόσμια υγειονομική κρίση να βρίσκεται πλέον σε ύφεση, εν τούτοις το τραγούδι κυκλοφόρησε ήδη από τον Φεβρουάριο του 2020. Λαμβάνοντας υπ’ όψιν ότι ηχογραφήθηκε Οκτώβριο του 2019, μπορούμε να πούμε με ασφάλεια ότι η δεκαετία του ’10 ήταν ασύλληπτη για τα James Bond songs των τριών τελευταίων ταινιών, μέχρι τις επόμενες, γράφοντας ιστορία με τα ισάριθμα Όσκαρ που κατέκτησαν, κάτι που δεν είχε συμβεί ποτέ τα προηγούμενα 50 χρόνια! Γραμμένο από την ίδια την Billie Eilish και τον αδερφό της, Finneas O’Connell, η Αμερικανίδα δημιουργός έγινε συγχρόνως η νεαρότερη ερμηνεύτρια στην ιστορία του franchise, σε ηλικία μόλις 17 ετών και δέκα μηνών. Παράλληλα, το No Time to Die αναδείχθηκε το παρθενικό no. 1 της άκρως υποσχόμενης star στη Μεγάλη Βρετανία, ενώ ήταν το δεύτερο ενός Bond song, αμέσως μετά το προηγούμενο, Writing’s on the Wall! Στις Η.Π.Α. σκαρφάλωσε έως τη 16η θέση, παρά ταύτα έγινε πλατινένιο και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού.

Πρόκειται για μια μινιμαλιστική -αλλά έντονα φορτισμένη μέσα στην απλότητά της- μπαλάντα, βασισμένη στο πιάνο του Finneas και κυρίως την εσωτερικότητα της ίδιας της ερμηνείας, που συνοδεύεται από τη διακριτική, αλλά υποβλητική παρουσία της ηλεκτρικής κιθάρας του εξαιρετικού Johnny Marr (The Smiths), και εμπλουτίζεται από την «παρασκηνιακή» σύμπραξη μιας 70μελούς ορχήστρας υπό την καθοδήγηση του «τεράστιου» συνθέτη της ταινίας, Hans Zimmer, η οποία αναλαμβάνει πρωταγωνιστικό ρόλο μετά τα refrain. Οι στίχοι αποκτούν άλλη διάσταση και δυναμική παρακολουθώντας τη μακρά εισαγωγή της ταινίας, πριν από τους εναρκτήριους τίτλους· όταν το περίγραμμα των στίχων σχηματοποιείται πλέον ως σάρκα και οστά. Μεταξύ πολλών άλλων βραβείων, το τραγούδι κατέκτησε επίσης Χρυσή Σφαίρα και Grammy. Ίσως ακόμη δεν έχει «ωριμάσει» στη συνείδησή μας, και μελλοντικά να ανέβει ψηλότερα, ωστόσο, στην παρούσα φάση μπορεί να παρατηρήσει κάποιος ότι το No Time to Die συνεχίζει σ’ ένα συγγενές ύφος που ξεκίνησε το Skyfall και ακολούθησε το Writing’s on the Wall, με τον τρόπο προσέγγισης του refrain του πρώτου να ομοιάζει προς τον αντίστοιχο του τρίτου, όπως επίσης η κυριαρχική απόκριση της ορχήστρας αμέσως μετά, σε αμφότερες τις περιπτώσεις.

14. Gladys Knight – Licence to Kill (1989)

Το τραγούδι των εναρκτήριων τίτλων της δεύτερης και τελευταίας ταινίας με πρωταγωνιστή τον Timothy Dalton επρόκειτο να τραγουδήσει αρχικά ο Eric Clapton, ωστόσο αυτό που ετοίμαζε σε συνεργασία με τον Vic Flick δεν άρεσε στους παραγωγούς. Τη σκυτάλη παρέλαβαν οι Narada Michael Walden, Jeffrey Cohen και Walter Afanasieff, οι οποίοι έγραψαν το μοναδικό Bond song που υπερβαίνει σε διάρκεια τα πέντε λεπτά (05:13). Επειδή μάλιστα χρησιμοποίησαν σχεδόν αυτούσια τη χαρακτηριστική μουσική φράση των πνευστών που ακούγεται στο Goldfinger, υποχρεώθηκαν να καταβάλλουν δικαιώματα στους αρχικούς δημιουργούς. Ανεξαρτήτως αυτών, η ερμηνεία της Αμερικανίδας Gladys Knight είναι εξαιρετική και το Licence to Kill, η μεγαλύτερη επιτυχία της εκτός της χώρας της, ανεβαίνοντας στην έκτη θέση των charts του Ηνωμένου Βασιλείου.

13. Tina Turner – GoldenEye (1995)

Τη δημιουργία του τραγουδιού ανέλαβαν οι Bono και Edge των U2 όταν έμαθαν ότι η σπουδαία Tina Turner πρόκειται να ερμηνεύσει το theme song του επόμενου James Bond film, στο ντεμπούτο του Pierce Brosnan ως 007. Είναι αλήθεια ότι το GoldenEye δεν αξιοποιεί τις πραγματικές δυνατότητες της Αμερικανίδας, εν τούτοις παραμένει ένα από τα πολύ αναγνωρίσιμα κομμάτια του franchise, με «υποσχόμενο» τέμπο και ενορχήστρωση που αναδεικνύει όλα τα γνώριμα χαρακτηριστικά αυτών, καθώς τα πνευστά διαμορφώνουν το πλαίσιο και τα βιολιά το εμπλουτίζουν. Η pop μπάντα Ace of Base είχε γράψει κι εκείνη το δικό της ομώνυμο τραγούδι, το οποίο, μετονομαζόμενο σε Juvenile πλέον, έμελλε να επιβιώσει μόνο μέσα από το Da Capo, τέταρτο studio album των Σουηδών μουσικών, που κυκλοφόρησε επτά χρόνια αργότερα (2002). To GoldenEye μπήκε στο top 10 των βρετανικών charts, όπως και των περισσοτέρων ευρωπαϊκών χωρών, ενώ το single edit συμπεριλήφθηκε το 1996 στο Wildest Dreams, ένατο και προτελευταίο προσωπικό studio album της Turner, και αποδείχθηκε το δεύτερο μεγαλύτερο hit αυτής στα ‘90s μετά το I Don’t Wanna Fight (1993).

12. A-ha – The Living Daylights (1987)

Οι Νορβηγοί καλλιτέχνες της μπάντας παραμένουν μέχρι σήμερα οι μοναδικοί προερχόμενοι εκτός Μεγάλης Βρετανίας και Ηνωμένων Πολιτειών, οι οποίοι ερμηνεύουν τραγούδι των τίτλων αρχής ενός Bond Film. Σε σύνολο 15 ταινιών έως εκείνη τη στιγμή, το κομμάτι έγινε μόλις το τρίτο που κατόρθωσε να μπει στο top 5 των charts του Ηνωμένου Βασιλείου. Το film σήμανε το ντεμπούτο του Timothy Dalton στον πρωταγωνιστικό ρόλο, ενώ έμελλε να είναι το ενδέκατο και τελευταίο του John Barry στη σύνθεση της μουσικής. Το όνομά του εμφανίζεται και στο ίδιο το Living Daylights, εν τούτοις ο Paul Waaktaar-Savoy των A-ha έχει δηλώσει πως αυτό δεν είναι αληθές, καθώς ο Barry ήταν μεν ο παραγωγός, αλλά δε συμμετείχε στη δημιουργία του τραγουδιού, παρά μόνον ο ίδιος, εκ μέρους του συγκροτήματος.

Μολονότι ο Waaktaar-Savoy αναγνωρίζει τη συμβολή του Barry σε στοιχεία που προσέθεσε, προσδίδοντας εκείνα τα χαρακτηριστικά που έκαναν το τραγούδι να παραπέμπει ουσιαστικότερα πλέον σ’ ένα Bond song, οι σχέσεις της μπάντας με τον συνθέτη και τους παραγωγούς της ταινίας μόνο ομαλή δεν ήταν. Βασικό σημείο τριβής των δύο πρώτων αφορούσε τη version που θα χρησιμοποιούταν στους εναρκτήριους τίτλους, καθώς οι Νορβηγοί επιθυμούσαν να ακουστεί ένα διαφορετικό mix, που είχαν επιμεληθεί οι ίδιοι, και το οποίο τελικά παρουσίασαν στο Stay on These Roads, τρίτο studio album τους, την αμέσως επόμενη χρονιά. Οι σχέσεις οξύνθηκαν ακόμη περισσότερο όταν η μπάντα δεν εμφανίστηκε στην πρεμιέρα της ταινίας στο Λονδίνο, παρότι τα μέλη της είχαν ενημερώσει εγκαίρως ότι θα βρίσκονται σε περιοδεία στην Ιαπωνία, παίζοντας μάλιστα στην Οσάκα την ίδια μέρα. Ως προς την ταυτότητα του τραγουδιού, οι παραγωγοί επιθυμούσαν να κινείται κοντά στο προηγούμενο, A View to A Kill, που είχε σημειώσει τη μεγαλύτερη επιτυχία μεταξύ των τραγουδιών του franchise έως εκείνη τη στιγμή. Το Living Daylights ανταποκρίθηκε ως ένα βαθμό σ’ αυτές τις προσδοκίες, ωστόσο εμείς το αγαπάμε ούτως ή άλλως.

11. Sam Smith – Writing’s on the Wall (Spectre) [2015]

Πρόκειται για ένα από τα πιο αμφιλεγόμενα τραγούδια του franchise, που εξ αρχής κλήθηκε να διαχειριστεί την τεράστια επιτυχία του Skyfall. Παρά τις αμφίσημες κριτικές που εισέπραξε και το γεγονός ότι στην Αμερική σημείωσε μια από τις χαμηλότερες επιδόσεις στα charts, φτάνοντας μόλις έως το no. 71, στη Μεγάλη Βρετανία έγινε το πρώτο no. 1 ενός Bond song(!), 53 ολόκληρα χρόνια μετά την πρώτη… απόπειρα. Παράλληλα, επανέλαβε την επιτυχία του προκατόχου του, κατακτώντας Όσκαρ και Χρυσή Σφαίρα, ενώ θεωρείται πλατινένιο από το 2017 στο Νησί και από το 2020 στις Η.Π.Α.. Με υπογραφή των Sam Smith και Jimmy Napes, η μπαλάντα που ερμηνεύει ο πρώτος επιθυμεί να συνεχίσει κατά κάποιον τρόπο από αυτό που παρουσίασε η Adele την προηγούμενη φορά, ωστόσο δείχνει να απομακρύνεται αισθητά από την παράδοση του franchise, και μόνο η επιβλητική παρουσία της ορχήστρας σε συγκεκριμένα σημεία είναι εκείνη που υπενθυμίζει και αναδεικνύει τον κινηματογραφικό χαρακτήρα του Writing’s on the Wall. Είναι διαφορετικό, είναι ενδιαφέρον και ξεδιπλώνει τις δυνατότητες του υψίφωνου -τότε 23χρονου- δημιουργού και ερμηνευτή, ο οποίος είχε σημειώσει τις πρώτες πολύ μεγάλες επιτυχίες του μόλις ένα χρόνο νωρίτερα.

10. Paul McCartney & Wings – Live and Let Die (1973)

Με την υπογραφή του ζεύγους McCartney, Paul και Linda, των ιδρυτών των Wings, παραμένει μέχρι σήμερα το πιο πολυδιάστατο τραγούδι του franchise, μετρώντας τουλάχιστον τρεις εναλλαγές του ρυθμού, από το πρώτο κουπλέ, στο refrain, το ενδιάμεσο ορχηστρικό και το επόμενο ιντερλούδιο πριν από τη δεύτερη στροφή. Εν ολίγοις, τίποτα λιγότερο απ’ ό,τι θα περίμενε κάποιος από έναν κορυφαίο δημιουργό, του διαμετρήματος του πρώην Beatle. Πρόκειται για το πρώτο rock κομμάτι στους εναρκτήριους τίτλους των Bond films, το οποίο οι παραγωγοί, Saltzman και Broccoli, προόριζαν για κάποια μαύρη τραγουδίστρια της soul, ωστόσο ο McCartney έθεσε ως όρο εξ αρχής να το πουν οι Wings στο ξεκίνημα της ταινίας, προκειμένου να το παραχωρήσει, όπως και συνέβη τελικά. Μια soul προσέγγιση του κομματιού ακούγεται στην πορεία του film και συμπεριλαμβάνεται επίσης στο soundtrack, σε ερμηνεία της B. J. Arnau.

Είναι το πρώτο Bond film στο οποίο ο John Barry δεν έχει καμία συμμετοχή, ενώ βεβαίως ο Roger Moore υποδύεται εδώ για πρώτη φορά τον 007. Ο McCartney επανενώνεται εν προκειμένω με τον George Martin, ο οποίος είχε καθήκοντα παραγωγού, και όχι μόνο, σε όλα τα studio albums των Beatles. Ο Martin στο παρελθόν είχε εμπλακεί ξανά σε τραγούδια του franchise, στην περίπτωση αυτή όμως ανέλαβε και τη σύνθεση του score. Εν τούτοις, το εισιτήριό του για το τελευταίο αποδείχθηκαν οι εξαιρετικές κατευθυντήριες γραμμές του προς την ορχήστρα, που επενδύει υποδειγματικά το τραγούδι των Wings. Το Live and Let Die έγινε το πρώτο υποψήφιο για Όσκαρ τραγούδι του franchise και αναδείχθηκε χρυσό στην Αμερική (1 εκ. αντίτυπα), όπου μάλιστα σημείωσε την καλύτερη επίδοση ενός Bond song έως εκείνη τη στιγμή, σκαρφαλώνοντας στη δεύτερη θέση των charts! Στη δε Αγγλία έγινε το δεύτερο κομμάτι που μπαίνει στο top 10 (no. 9).

9. Garbage – The World Is Not Enough (1999)

Ενδεχομένως για ορισμένους να θεωρείται outsider, όχι όμως για εμάς. Πρόκειται για ένα εξαιρετικό τραγούδι, σε σύνθεση και εκπληκτική ενορχήστρωση του David Arnold, composer του score για δεύτερη συνεχόμενη φορά, με στοιχεία ηλεκτρονικής μουσικής και τη συμμετοχή 60μελούς ορχήστρας, που κερδίζει τις εντυπώσεις σχεδόν καθ’ όλη τη διάρκεια. Τους στίχους υπογράφει ο Don Black για τέταρτη και τελευταία φορά σε τραγούδι εναρκτήριων τίτλων μιας ταινίας James Bond, ενώ αυτό είναι το πέμπτο κομμάτι του συνολικά. Μια… ολόκληρη ζωή νωρίτερα, 34 χρόνια πριν(!), είχαν προηγηθεί οι στίχοι του για το Thunderball (1965) και είχαν ακολουθήσει κατά σειρά τα Diamonds Are Forever (1971), The Man with the Golden Gun (1974), αλλά και το Surrender, που ακούγεται στο φινάλε του Tomorrow Never Dies (1997). Το World Is Not Enough ερμηνεύεται υποδειγματικά από την Σκωτσέζα Shirley Manson της αμερικανικής μπάντας των Garbage, σ’ ένα πολύ συμπαγές πλαίσιο, δίχως υπερβολές και περιττές «εκρήξεις». Ένα χρόνο νωρίτερα, το Version 2.0, δεύτερο studio album του συγκροτήματος, είχε ανέβει στην κορυφή των βρετανικών charts, παραμένοντας εντός αυτών επί 77 εβδομάδες συνολικά(!), κάτι που ίσως έπαιξε ρόλο στην επιλογή του Arnold, ίσως και όχι. Το τραγούδι των τίτλων αρχής δε σημείωσε ιδιαίτερη εμπορική επιτυχία, ενώ στο Μεγάλο Νησί περιορίστηκε σε μια 11η θέση, δίχως βεβαίως αυτά να επηρεάζουν κάπως τις εντυπώσεις μας.

8. Duran Duran – A View to A Kill (1985)

Στην τελευταία ταινία με πρωταγωνιστή τον Roger Moore, η ευθύνη του τραγουδιού των εναρκτήριων τίτλων ανατέθηκε με έναν… ιδιαίτερο τρόπο στην αγγλική μπάντα, όταν ο μπασίστας, John Taylor, προσέγγισε μεθυσμένος τον παραγωγό του franchise, Albert Broccoli, ρωτώντας τον πότε επιτέλους θα παρουσιάσουν ένα αξιοπρεπές Bond theme, εκτιμώντας ότι είχαν περάσει αρκετά χρόνια από την τελευταία φορά. Οι Duran Duran βρίσκονταν ήδη σε εξαιρετικό σημείο μετά τα πρώτα τρία studio albums τους, που είχαν μπει στο top 3 των βρετανικών charts και το top 10 των αμερικανικών, αριθμώντας ήδη αρκετά top 5 hits. Αντί απάντησης, λοιπόν, ο Broccoli έφερε το συγκρότημα σε επαφή με τον John Barry και από τη συνεργασία τους γεννήθηκε το συγκεκριμένο κομμάτι. Υποψήφιο για Χρυσή Σφαίρα, το A View to A Kill ηχογραφήθηκε με τη συμμετοχή 60μελούς ορχήστρας, η οποία του δίνει σαφώς μεγαλύτερο «όγκο», κυρίως όμως έγινε το πρώτο και παραμένει μέχρι σήμερα το τελευταίο no. 1 Bond song στα αμερικανικά charts! Συγχρόνως σημείωσε την καλύτερη επίδοση και στη Μεγάλη Βρετανία έως εκείνη τη στιγμή, ανεβαίνοντας στη δεύτερη θέση, και αποδείχθηκε βεβαίως μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της μπάντας.

7. Monty Norman – James Bond Theme (Dr. No) [1962]

Η αρχή του παντός. Ό,τι έχει «χτίσει» το franchise σε ορίζοντα 60 χρόνων, αρχίζει από αυτήν ακριβώς τη στιγμή: όταν η πρώτη σφαίρα του James Bond περνά μέσα από την κάννη, η οθόνη γεμίζει αίματα και μπαίνει το συγκεκριμένο κομμάτι. Ο John Barry βρίσκεται στην ενορχήστρωση, και παρότι διεκδίκησε δικαστικά τα δικαιώματα και του συνθέτη, αποδείχθηκε δις ότι αυτός είναι ο Monty Norman, composer και του score. Όπως είναι εύλογο, νότες, αποσπάσματα και παραλλαγές του James Bond Theme ακούγονται σε όλες τις ταινίες του franchise και ενυπάρχουν σε πολλά από τα τραγούδια που ακολούθησαν. Είναι ο συνεκτικός κρίκος μια ιστορικής διαδρομής, η οποία υπό φυσιολογικές συνθήκες δεν πρόκειται να σταματήσει ποτέ. Ερμηνευμένο από την ορχήστρα του Barry, το κομμάτι σκαρφάλωσε έως τη 13η θέση των βρετανικών charts.

6. Matt Monro – From Russia with Love (1963)

Το υπέροχο τραγούδι ακούγεται ολόκληρο στο φινάλε της ταινίας και ερμηνεύει καταπληκτικά ο Λονδρέζος Matt Monro, ο άνθρωπος με τη χρυσή φωνή, όπως τον αποκαλούσαν, εκείνος για τον οποίον ο αξεπέραστος Frank Sinatra δήλωσε πως αν είχε να επιλέξει τρεις από τους κορυφαίους, ο Monro θα ήταν ένας εξ αυτών! Βαρύς καπνιστής και με πολλά προβλήματα αλκοολισμού, ο τελευταίος πέθανε από καρκίνο στο συκώτι πολύ νωρίς, σε ηλικία μόλις 54 ετών, το 1985. Σε μουσική John Barry, στίχους Lionel Bart και παραγωγή George Martin, το From Russia With Love δε γνώρισε την επιτυχία που του έπρεπε, στα βρετανικά charts περιορίστηκε στην 20ή θέση, ωστόσο ήταν το πρώτο υποψήφιο για Χρυσή Σφαίρα εκ μέρους του franchise. Η ενορχήστρωση είναι μαγευτική, η βελούδινη φωνή του βαρύτονου τραγουδιστή δεσποτική, δίχως ωστόσο να επισκιάζει την αρμονία του συνόλου, και το αποτέλεσμα παραμένει αλησμόνητο.

5. Louis Armstrong – We Have All the Time in the World (On Her Majesty’s Secret Service) [1969]

Ακούγεται κατά τη διάρκεια της ταινίας, ωστόσο είναι τέτοια η σημειολογία του που δε μπορεί, παρά να διατηρηθεί στη συνείδησή όλων ως το όντως τραγούδι του film. Η ίδια σημαίνουσα θέση του το επανέφερε ακέραιο και πιο επίκαιρο από ποτέ στην τελευταία παρουσία του Daniel Craig ως 007, στο No Time to Die, ξυπνώντας μνήμες ενός όχι και τόσο ξεχασμένου παρελθόντος, ακόμη κι αν συμπληρώθηκε μισός αιώνας από τότε! Το κομμάτι πέρασε αδικαιολόγητα απαρατήρητο στην εποχή του, ενώ έπρεπε να παρέλθουν 25 ολόκληρα χρόνια προκειμένου τελικά να εκτοξευθεί στην τρίτη θέση των βρετανικών charts (1994), με αφορμή μια διαφήμιση μπύρας που το χρησιμοποίησε! Αυτή ήταν η δεύτερη καλύτερη επίδοση ενός Bond song έως εκείνη τη στιγμή, πίσω μόνο από το A View to A Kill, ενώ μάλιστα το single -που κυκλοφόρησε μόλις τότε- έγινε χρυσό στο Ηνωμένο Βασίλειο. Σε σύνθεση John Barry και στίχους Hal David, το We Have All the Time in the World ερμηνεύεται με μοναδικό τρόπο από τον εμβληματικό Louis Armstrong, σε μια από τις τελευταίες ηχογραφήσεις της ζωής του, καθώς δύο χρόνια αργότερα έφυγε από έμφραγμα, ένα μήνα πριν γίνει 70 ετών.

4. Adele – Skyfall (2012)

Αν μιλήσουμε με όρους περί των καλύτερων τραγουδιών του franchise, πιστεύουμε ότι το Skyfall είναι το κορυφαίο από την εποχή των κλασικών της δεκαετίας του ’60, τα οποία ήδη διαφαίνεται πόσο εκτιμούμε. Πριν της ανατεθεί η ευθύνη του ομότιτλου κομματιού της ταινίας, η Λονδρέζα δημιουργός και ερμηνεύτρια έκανε ήδη πράγματα και θαύματα μέσα από τα δύο πρώτα studio albums της, 19 και 21, τα οποία ανταποκρίνονται στην ηλικία της κατά την περίοδο της παραγωγής τους, με τις πωλήσεις του δεύτερου -που κυκλοφόρησε Ιανουάριο του 2011- να υπολογίζονται πλέον άνω των 31 εκ. παγκοσμίως(!), συγκαταλέγοντάς το μεταξύ των 20 best-selling όλων των εποχών και πρώτο στον 21ο αιώνα! Το τραγούδι των εναρκτήριων τίτλων δε συμπεριλαμβάνεται στο soundtrack της ταινίας, κάτι που συμβαίνει μόλις για δεύτερη φορά στην ιστορία του franchise, μετά το αντίστοιχο του Casino Royale.

Με την υπογραφή της ίδιας της Adele, του παραγωγού Paul Epworth, και την εξαιρετική ενορχήστρωση του J. A. C. Redford, ο οποίος διευθύνει μια ορχήστρα 77 ατόμων, το Skyfall γράφει ιστορία. Ξεκινώντας με ένα απλό πιάνο, εμπλουτίζεται συνεχώς και ατσαλώνεται αμέσως μετά το πρώτο refrain, όταν, στο μεγαλείο που έχει ήδη προηγηθεί, προστίθενται με απόλυτο τρόπο τα πνευστά που προσαρμόζουν στο υπόβαθρο πλέον το James Bond theme, υπενθυμίζοντας σε όλους πού βρίσκονται, ενώ η συνέχεια έχει ακόμη πιο επικά χαρακτηριστικά, μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο. Η φωνή της Adele είναι υπεράνω κάθε σχολίου, ακόμη και εγκωμιαστικού, και κάπως έτσι το τραγούδι γίνεται το πρώτο του franchise που κατακτά Όσκαρ, Χρυσή Σφαίρα, Grammy και μια σειρά άλλων βραβείων. Στα charts της Μεγάλης Βρετανίας το Skyfall ισοφάρισε την επίδοση του A View to A Kill με τη δεύτερη θέση στην οποία αναρριχήθηκε, ενώ στην Αμερική ανέβηκε έως το no. 8. Ανεξαρτήτως αυτών, είναι το πλέον επιτυχημένο εμπορικά στην ιστορία των ταινιών. Έγινε άμεσα πλατινένιο σε Η.Π.Α. και Αγγλία, ενώ από το 2021 είναι το μοναδικό δις platinum Bond song στο Μεγάλο Νησί.

3. Tom Jones – Thunderball (1965)

Το τραγούδι των εναρκτήριων τίτλων επρόκειτο να είναι το Mr. Kiss Kiss, Bang Bang και να το ερμηνεύσει η Shirley Bassey για δεύτερη συνεχόμενη φορά. Ωστόσο, η United Artists είχε άλλη άποψη, και σε πολύ προχωρημένο στάδιο των ηχογραφήσεων και της δημιουργίας του ίδιου του soundtrack, που βασιζόταν στο theme song, ζήτησε την αντικατάστασή του με κάποιο που θα περιλαμβάνει τον τίτλο της ταινίας στους στίχους του. Αυτό οδήγησε σε μια σειρά καθυστερήσεων και αλυσιδωτών αλλαγών, με τα lyrics να γράφει για πρώτη φορά ο Don Black σε σύνθεση του -ήδη από τότε- συνήθους υπόπτου, John Barry. Ο Johnny Cash είχε γράψει το δικό του Thunderball, ωστόσο δεν προτιμήθηκε από τους παραγωγούς, και ο ίδιος το συμπεριέλαβε μετά από 13 χρόνια στο Johnny & June, μια προσωπική συλλογή του. Ο Tom Jones ερμηνεύει με επιβλητικό τρόπο το καθ’ όλα εντυπωσιακό κομμάτι της ταινίας, που κινείται ακριβώς στα χνάρια του αντίστοιχου στο προηγούμενο film, με τα πνευστά να ενισχύονται ακόμη περισσότερο αυτή τη φορά, ενώ ο Ουαλός τραγουδιστής σχεδόν λιποθυμά, προσπαθώντας να κρατήσει την κορώνα του στο φινάλε όσο το δυνατόν περισσότερο! Οι στίχοι έχουν προσωπικό χαρακτήρα και αναφέρονται στον 007, ενώ η περιορισμένη απήχηση της οποίας έτυχε το τραγούδι επ’ ουδενί αντιστοιχεί στη δυναμική και την ποιότητά του. Γι’ αυτό και στη συνείδησή μας κατέχει ξεχωριστή θέση!

2. Shirley Bassey – Goldfinger (1964)

Δεν υπάρχει πιο κλασικός Bond «ήχος» από το συγκεκριμένο τραγούδι, μετά το James Bond Theme. Στην τρίτη περιπέτεια του franchise η Shirley Bassey γράφει το όνομά της με χρυσά γράμματα και συνδέεται πλέον εφ’ όρου ζωής με τα Bond films, ερμηνεύοντας ίσως το δεύτερο διαχρονικότερο κομμάτι των ταινιών. Για πρώτη φορά στους τίτλους αρχής, το τραγούδι δεν είναι αμιγώς ορχηστρικό, ξεκινώντας μια παράδοση που συνεχίζεται μέχρι σήμερα, με μόνη εξαίρεση το On Her Majesty’s Secret Service (1969). Τους υπέροχους όσο και… απειλητικούς στίχους υπογράφουν οι Leslie Bricusse και Anthony Newley, αφιερωμένοι αποκλειστικά στον κακό της υπόθεσης, Mr. Goldfinger, ενώ τη σύνθεση επιμελείται ο John Barry. Η Bassey αποτελούσε εξ αρχής προσωπική επιλογή του τελευταίου και δικαιώθηκε πλήρως. H Ουαλή τραγουδίστρια είναι απόλυτη κυρίαρχος κατά την ερμηνεία της, «χτίζοντας» στίχο-στίχο μαζί με τη μελωδία, μέχρι να φτάσει στην εκρηκτική, παρατεταμένη κορώνα του φινάλε σχεδόν λιποθυμώντας(!), για την οποία μάλιστα κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων απαιτήθηκε να αφαιρέσει το… στηθόδεσμό της(!), ώστε να γεμίσει τα πνευμόνια της με όσον αέρα μπορούσε, προκειμένου να αντεπεξέλθει! Το Goldfinger έγινε το πρώτο τραγούδι του franchise που μπήκε στο top 10 των αμερικανικών charts (no. 8) και είναι πάντοτε το πρώτο που μας έρχεται στο μυαλό όταν σκεφτόμαστε τα παλιά!

1. Chris Cornell – You Know My Name (Casino Royale) [2006]

Για εμάς δεν υπήρχε ποτέ αμφιβολία. Είναι η ταινία στην οποία ο Daniel Craig πραγματοποιεί το ντεμπούτο του ως ο έκτος James Bond σε ορίζοντα πέντε δεκαετιών. Το franchise στρέφεται 180 μοίρες, από τον κομψό 007 του Pierce Brosnan στον κυνικό brutal χαρακτήρα του ξανθού γαλανομάτη Craig, ο οποίος δε θα διστάσει να σκοτώσει… δίχως να περιμένει τη σχετική άδεια. Ταυτόχρονα το franchise κάνει reboot, καθώς προσαρμόζει στη μεγάλη οθόνη το Casino Royale, την πρώτη νουβέλα του Ian Fleming, που κυκλοφόρησε το 1953. Το τραγούδι των τίτλων αρχής καλείται να ανταποκριθεί στα νέα, σκληρά και σε τελική ανάλυση πολύ πιο σκοτεινά χαρακτηριστικά του Bond, ο οποίος εμφανίζεται ατίθασος και παρορμητικός, έχοντας μόλις προβιβαστεί στο 00 section της MI6. Για να αποτυπωθούν όλα αυτά, επιλέγεται ο Chris Cornell, πρώην τραγουδιστής των Soundgarden και τότε των Audioslave, ενώ σύντομα και για τα αμέσως επόμενα χρόνια θα επικεντρωνόταν στην προσωπική του καριέρα, αρχής γενομένης από το συγκεκριμένο τραγούδι, που μπήκε στο top 10 των βρετανικών charts (no. 7).

Ένας κλασικός rock star, από τους εκφραστές του grunge στα ‘90s, ο Αμερικανός δημιουργός και ερμηνευτής γράφει το You Know My Name σε συνεργασία με τον David Arnold, composer του score, και το αποτέλεσμα είναι ο πιο επιθετικός και συνάμα μελωδικός ήχος που έχει υπάρξει σε τραγούδι του franchise, ο οποίος σε παίρνει και σηκώνει, παντρεύοντας απίθανα τις ηλεκτρικές κιθάρες και τα drums με την -παραδοσιακή των ταινιών- πολυμελή ορχήστρα, που δεν συνοδεύει απλώς, αλλά συμπρωταγωνιστεί! Και είναι ακριβώς αυτό που θέλεις εκείνη τη στιγμή, βλέποντας όσα έχει κάνει ο Daniel Craig στην εισαγωγή της ταινίας, όταν συστήνεται για πρώτη φορά στους θεατές και γκρεμίζει μέσα σε ελάχιστα λεπτά κάθε αμφιβολία για το ρόλο που αναλαμβάνει για τα επόμενα χρόνια. Το τραγούδι ακούγεται στους εναρκτήριους τίτλους του Casino Royale, ενώ παράλληλα προβάλλεται κατά την άποψή μας το καλύτερο βίντεο τίτλων στην ιστορία των Bond films, εμπνευσμένο πάντοτε από το concept της ταινίας. Οι στίχοι είναι εκπληκτικοί, δηλώνοντας ρητά το διακύβευμα: “Arm yourself because no one else here will save you / The odds will betray you… Are you willing to die”? Ο Cornell ερμηνεύει με εκρηκτικό πάθος και δύναμη, αξιοποιώντας την ευρεία έκταση της φωνής του, ενώ το συνολικό παραγόμενο λειτουργεί ως μανιφέστο για την αλλαγή που μόλις έχει συμβεί στο franchise. Οι συστάσεις περιττεύουν: “You know my name…”.