The Crow – Καλύτερα η αγάπη να πεθαίνει

Δεν είμαι ποτέ απόλυτος όσον αφορά remakes, reboots κτλ. Μερικές φορές, καλό είναι να υπάρχει μια νέα εκδοχή κάποιων ιστοριών για μια νέα γενιά. Στην περίπτωση του καινούριου Κορακιού, όμως, καλύτερα να μέναμε στην αρχική.

Ίσως είναι λίγο παράδοξο ένα μέλος του Punked να μην έχει καμία επαφή, αλλά είδα το αρχικό The Crow του 1994 μόλις μια βδομάδα πριν την κυκλοφορία του καινούριου. Είχα ακούσει εξαιρετικά λόγια, φυσικά γνώριζα την τραγική ιστορία με τον θάνατο του Brandon Lee στα γυρίσματα, αλλά το στυλ της ταινίας δεν ταίριαζε ιδιαίτερα με το δικό μου. Παρόλα αυτά, μου άρεσε αρκετά. Ως εκεί, δεν το θεωρώ αριστούργημα, ούτε ότι “απαγορεύεται” να το αγγίξεις επειδή πέθανε ο πρωταγωνιστής.

Η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν πολλοί χαρακτήρες που έγιναν το Κοράκι στα κόμικς, κάτι που είδαμε κι από τα τρία sequel που κυκλοφόρησαν και ανάθεμα κι αν τα θύμαται κανείς. Για ευνόητους λόγους, επέλεξαν να επαναφέρουν το αρχικό, τον Eric Draven που υποδύθηκε ο Brandon Lee, αν και τώρα που το σκέφτομαι, ούτε καν αναφέρεται ποτέ το επώνυμό του, οπότε πραγματικά ποιος ο λόγος;

Αυτό που μου έκανε αρχικά θετική εντύπωση, ήταν ότι η ταινία πήγε σε μία τελείως διαφορετική κατεύθυνση, επιλέγοντας να πει την ιστορία του Eric και της Shelley, αντί να μας την “πουλήσει” μόνο με flashback. Αλλά μετά από 35 λεπτά ταινίας, πραγματικά δεν έδινε δεκάρα όταν φτάσαμε στο σημείο από το οποίο ξεκινάει η παλιά ταινία. Είναι απίστευτο ότι ένιωσα πιο πολύ έναν έρωτα που δεν είδα ποτέ, παρά έναν που μου έτριβαν στη μούρη για το 1/3 της καινούριας ταινίας.

Αλλά το μεγαλύτερό μου πρόβλημα, είναι ότι πραγματικά ο ρυθμός και το μοντάζ έκαναν την εμπειρία βασανιστική. Πιο γρήγορα περνάει η ώρα όταν βλέπω το Lawrence of Arabia, παρά το 110 λεπτών The Crow του 2024. Είχα συνεχώς την τάση να πιάσω το κινητό μου και να κοιτάω το timer, με την ελπίδα ότι πέρασε αρκετή ώρα από την προηγούμενη φορά που το τσέκαρα. Νομίζω δεν μπορείς να κάνεις χειρότερο σχόλιο για μια ταινία.

Ή ίσως και να μπορείς, αφού για πρώτη φορά από το 2017 που τον γνώρισα μέσω του It, δεν μου άρεσε η ερμηνεία του Bill Skarsgard. Φυσικά, δεν αποκλείω να φταίνε οι οδηγίες του σκηνοθέτη, αλλά δεν ένιωσα ποτέ ότι υποστηρίζω τον Eric για οποιοδήποτε λόγο, πέρα από το ότι ο κακός είναι από τα χειρότερα ανθρώπινα όντα που υπάρχουν, το οποίο δεν λέει και πολλά.

Ομοίως, δεν μου άρεσε και η Shelley, που για κάποιο λόγο την παίζει η FKA Twigs. Αν αναρωτιέστε ποια είναι αυτή, δεν είστε μόνοι σας, το ίδιο είπα κι εγώ. Είναι τραγουδίστρια και παραδόξως έχει παίξει σε ταινία που έχω δει, το Honey Boy, αλλά ανάθεμα κι αν τη θυμάμαι. Στο The Crow προσπαθεί, φαίνεται, αλλά πάει να υποδυθεί το ρόλο σαν να έχει ένα χάρισμα, το οποίο δεν διαθέτει.

Αν έπρεπε να σκεφτώ ένα θετικό της ταινίας, υποθέτω είναι η σκηνή στην όπερα, την οποία δεν κρύβει και καθόλου το trailer, αλλά λογικό, γιατί έπρεπε να πουλήσουν και μερικά money shots. Έχει φουλ αίμα, γίνεται ο κακός χαμός και είναι ένα από τα στοιχεία που θα ήθελα να δω σε μεγαλύτερη ποσότητα, αλλά μάλλον θα πω κι ευχαριστώ στο τέλος.

Δυστυχώς, το The Crow είναι μία από τις χειρότερες και πιο βαρετές ταινίες που έχω δει εδώ και πολύ καιρό. Πραγματικά, μακάρι το πρόβλημά μου να ήταν ότι ήμουν purist του παλιού και θεωρούσα την ύπαρξή του ασέβεια, αλλά εν τέλει δεν μου άρεσε για όλους τους υπόλοιπους λόγους, που αφορούν καθαρά την ταινία σαν ταινία. Τελικά, κατάλαβα γιατί πέρασε από 40 κύματα μόνο και μόνο για να κυκλοφορήσει.

Δημήτρης Κουντούρης