Δημήτρης ΚουντούρηςO Batman επιστρέφει με δική του, σόλο ταινία μετά από δέκα ολόκληρα χρόνια! Ο Matt Reeves σκηνοθετεί και συγγράφει το σενάριο μαζί με τον Peter Craig, ο Robert Pattinson ενσαρκώνει το ρόλο του Σκοτεινού Ιππότη της Gotham City και συνοδεύεται από ένα εξαιρετικό καστ, το οποίο αποτελείται από τους Zoe Kravitz, Paul Dano, Colin Farrell (αν δεν ξέρετε ποιον παίζει, τρυπήστε μου τη μύτη αν το βρείτε), Andy Serkis, Jeffrey Wright και John Turturro.
Είναι γνωστό ότι η DC φημίζεται για τη… σκοτεινιά της, σε αντίθεση με την πιο ανάλαφρη Marvel. Ίσως μοιάζει κανόνας, αλλά δεν θα το έλεγα. Απλά τυχαίνει ο πιο διάσημος ήρωας να είναι ο Batman. Υπάρχουν και πιο φωτεινά (pun intended) παραδείγματα, όπως το Shazam! και το The Suicide Squad. Όσο, όμως, κι αν υπάρχει μια ταινία με τίτλο The Dark Knight (Ο Σκοτεινός Ιππότης), πιστέψτε με, η DC δεν έχει υπάρξει ποτέ πιο σκοτεινή.
Όχι ότι δεν καταλαβαίνεις τι γίνεται, αλίμονο. Ακόμα και μες στη νύχτα, μπορείς να διακρίνεις τον Batman, αλλά ο Matt Reeves προσπαθεί να βάλει το θεατή στη θέση των κακοποιών, οι οποίοι όποτε βλέπουν σκιές, φοβούνται ότι μπορεί να μην ξαναδούν το φως της ημέρας, ή πως θα το κάνουν με σπασμένα κόκκαλα σε ένα κρεβάτι νοσοκομείου.
Ο Batman βρίσκεται στο δεύτερο έτος της σταυροφορίας του, αλλά παρόλο που ακόμα… ψάχνεται, το σίγουρο είναι ότι έχει ήδη σκορπίσει τον τρόμο και έχει γίνει ο λόγος “που οι εγκληματίες αναπνέουν πιο εύκολα όταν ανατέλλει ο ήλιος”.
Ο υπεύθυνος φωτογραφίας, Greg Fraiser, ο οποίος μας έχει δώσει μερικά από ομορφότερα blockbuster των τελευταίων ετών, όπως το Rogue One και το Dune, κάνει την καλύτερη δουλειά της καριέρας του. Η Gotham είναι πιο σάπια, αλλά και ομορφότερη από ποτέ, χάρη στην ιδιαίτερη ματιά του.
Ένας ακόμα από τους καλύτερους της εποχής του στον τομέα του, ο συνθέτης Michael Giacchino, παρουσιάζει το μουσικό του magnum opus, με ένα soundtrack που προκαλεί κάθε πιθανό συναίσθημα.
Με τέτοιο καστ, το λιγότερο που περιμέναμε ήταν σπουδαία ηθοποιία, αλλά εδώ οι άνθρωποι έχουν να σηκώσουν το βάρος χαρακτήρων που υπάρχουν εδώ και δεκαετίες και, διάολε, τα καταφέρνουν α λα Πύρρος Δήμας.
Θα μπορούσα να “χτυπήσω” χίλιες λέξεις αν μιλούσα μόνο για αυτό τον τομέα, αλλά θα κάνω ειδική μνεία στην Zoe Kravitz, η οποία υποδύεται την Selina Kyle πριν γίνει ακριβώς η Catwoman και με έβαλε σε σκέψεις αν η θρυλική Michelle Pfeiffer παραμένει εκείνη που έχει ενσαρκώσει καλύτερα τον χαρακτήρα. Ακόμα, όμως, αμφιταλαντεύομαι.
Και αλίμονο αν δεν αναφερόμουν στον κακό της ταινίας. Ο Riddler έχει κάπως κακό όνομα, λόγω της απίστευτα over the top ερμηνείας του Jim Carrey το 1995 στο Batman Forever, αλλά ο Paul Dano δίνει διαστάσεις στον χαρακτήρα που δεν είχαμε ξαναδεί ποτέ. Είναι ένας τύπου Jigsaw/Zodiac κατά συρροή δολοφόνος, με ένα κίνητρο το οποίο αντικατοπτρίζει ένα από τα μεγάλα προβλήματα της σύγχρονης κοινωνίας και ο Dano, ένας από τους πιο υποτιμημένους και αδίκως μη αναγνωρίσιμους ηθοποιούς της γενιάς του, είναι φανταστικός.
Καλά ντε, θα μιλήσουμε και για τον Batman. Ο Ben Affleck είναι εδώ και σχεδόν έξι χρόνια ο αγαπημένος μου. Ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά. Πήρε την πρωτιά εν μία νυκτί και αυτό δεν έχει αλλάξει μέχρι σήμερα. Έλα, όμως, που το αμφισβήτησα!
Είναι αστείο να κοροϊδεύουμε τον Pattinson για το Twilight δέκα χρόνια μετά. Ο άνθρωπος όλα αυτά τα χρόνια έχει αποδείξει ότι είναι ηθοποιάρα, αλλά κανείς δεν βλέπει τις ταινίες του (εκτός ίσως από το Tenet). Τώρα, ο Rob πέταξε τη ρετσινιά για πάντα από πάνω του. Είναι ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟΣ Batman. Περνάει την περισσότερη ώρα φορώντας τη στολή και το πόσο συναίσθημα βγάζει χωρίς να φαίνεται όλο το πρόσωπό του, είναι απερίγραπτο. Για λόγους σεναρίου τον βλέπουμε ελάχιστα ως Bruce Wayne. Παρόλα αυτά, έχει μια από τις καλύτερες και πιο συναισθηματικές σκηνές που έχω δει σε ταινία Batman.
Κάθε καινούρια ταινία Batman θέλω να είναι η καλύτερη που έχω δει ποτέ. Την ώρα που γράφω το κείμενο, έχω δει το The Batman μόνο μια φορά και μου είναι αδύνατο να πω με σιγουριά κάτι τέτοιο. Το σημαντικό, όμως, είναι ότι άφησε πλήρως ικανοποιημένο και γεμάτο έναν μεγάλο φαν με υψηλότατες απαιτήσεις.
Είναι σχεδόν τρεις ώρες, αλλά περνάνε νεράκι και δεν θα άλλαζα τίποτα. Πηγαίντε σινεμά να το στηρίξετε, ακόμα κι αν χρειαστεί να κάνετε ένα διάλειμμα για τουαλέτα.
Πιο αναλυτικές σκέψεις εδώ:
Δημήτρης Κουντούρης
