Δεν είναι Michael Myers, δεν είναι Jason Voorhees, δεν είναι Freddy Krueger, αλλά ο John Kramer, ο κατά συρροή δολοφόνος γνωστός ως Jigsaw, ο οποίος πέθανε… κινηματογραφικά το 2006, επιμένει να επιστρέφει με νέα (ή παλιά) παιχνίδια. Και για πρώτη φορά μετά από χρόνια, το κάνει επιτυχημένα!
Πολλοί ηθοποιοί έχουν συνδεθεί με μόνο ένα ρόλο. Όσες δουλειές κι αν έχουν κάνει, κάποιοι θα τους θυμούνται μόνο με το όνομα ενός χαρακτήρα, σαν να έχουν υπάρξει μόνο στην οθόνη. O Tobin Bell έχει πάνω από 100 εμφανίσεις σε ταινίες και σειρές, αλλά αν έλεγες σε κάποιον ότι έχει κάνει μόνο τα Saw, μπορεί και να το πίστευε.
Στα 81 του, έξι χρόνια μετά την τελευταία του συμμετοχή στο franchise στο μετριότατο “Jigsaw”, ο Tobin Bell παίρνει την ευκαιρία να “λάμψει” (παραδόξως) όσο ποτέ στον εμβληματικό ρόλο του John Kramer, αφού έχει ίσως περισσότερο screen time από ότι σε όλα τα υπόλοιπα Saw μαζί!
Αν και είχε σημαντικότατο ρόλο στα Saw ΙΙ και ΙΙΙ και εμφανίστηκε μέσω flashback σε κάθε επόμενη ταινία (εκτός του Spiral), δεν μπορούμε να πούμε ότι τον αισθανθήκαμε ποτέ πρωταγωνιστή της σειράς. Κάθε ταινία έδινε έμφαση στους χαρακτήρες που συμμετείχαν στις παγίδες και σε κάποιον αστυνομικό που παρακολουθούσε την υπόθεση. Αυτό, αν και μοιάζει άξιο απορίας, έδωσε την ευκαιρία σε ένα franchise σχεδόν 20 ετών να μπορέσει να κάνει κάτι φρέσκο στη δέκατη ταινία της σειράς.
Για πρώτη φορά ως θεατές έχουμε την ευκαιρία να μπούμε πιο βαθιά στο μυαλό και τον ψυχισμό του Jigsaw και να καταλάβουμε τον άνθρωπο πίσω από τον serial killer. Και ο Tobin Bell εκμεταλλεύεται κάθε δευτερόλεπτο που του δίνεται επί της οθόνης για να δώσει την καλύτερη ερμηνεία του στο ρόλο, δείχνοντας ότι έπρεπε να είχε το ίδιο focus πολύ νωρίτερα και ότι ίσως η επιλογή να σκοτωθεί ο χαρακτήρας στην τρίτη ταινία να ήταν ένα μεγάλο λάθος.
Μπορεί ο John Kramer να “πουλάει” μια ιδεολογία ότι δεν είναι δολοφόνος και όσοι χάνουν τη ζωή τους στα παιχνίδια του το προκάλεσαν στον εαυτό τους, αλλά δεν έπεισε κανέναν. Αυτό που πετυχαίνει, όμως, το Saw X είναι να μας κάνει να είμαστε με το μέρος του και να θέλουμε να τον δούμε πραγματικά να τιμωρεί αυτούς που εξαπατούν ετοιμοθάνατους ανθρώπους και τους κλέβουν όχι μόνο τα χρήματα, αλλά και το τελευταίο πράγμα που έχουν στον κόσμο: την ελπίδα.
Από το Saw IV και μετά η σειρά μετατράπηκε σε ένα ανελέητο torture porn, αλλά στο X η ταινία επιστρέφει πίσω στις ρίζες ψυχολογικού τρόμου που είχαν κάποτε οι παγίδες, καταφέρνοντας να συνδυάσει το συγκεκριμένο στοιχείο των παιχνιδιών με το gore, χωρίς να προβαίνει σε ακρότητες με μοναδικό σκοπό να αηδιάσει το κοινό.
Το Saw X λαμβάνει χώρα ανάμεσα στις δύο πρώτες ταινίες και αυτό δεν είναι τυχαίο, όχι μόνο επειδή είναι η ιδανική χρονική περίοδος για μια νέα ταινία με τον Jigsaw ζωντανό, αλλά και επειδή η δομή και το ύφος είναι ένας συνδυασμός των Saw και Saw II.
Σαν prequel αποφεύγει την παγίδα να απαντάει σε ερωτήσεις που δεν έκανε κανένας, και ενισχύει τα γεγονότα της υπόλοιπης σειράς, δίνοντας περισσότερο βάθος στη σχέση του John με την Amanda Young, την οποία προόριζε για διάδοχό του.
Το μόνο αρνητικό της ταινίας αφορά το φινάλε και το ποσό αντικλιμακωτικό το βρήκα. Όταν παίζει το “Hello Zepp”, το θρυλικό μουσικό θέμα της σειράς, περιμένω τελειότητα και αυτή τη φορά ο ενθουσιασμός μου δεν ανταμείφθηκε, ενώ μου γέννησε και κάνα δύο ερωτήματα, τα οποία πρέπει να έρθει μια επόμενη ταινία να απαντήσει.
Παρόλα αυτά, το Saw X είναι μια θριαμβευτική επιστροφή για μία από τις αγαπημένες μου σειρές ταινιών τρόμου και όσο ο Tobin Bell βρίσκεται ανάμεσά μας, θα ήθελα να βλέπω κι άλλες, ειδικά αν είναι τόσο καλές.
Υ.Γ.: Αν είστε φαν της σειράς, δεν θέλετε να χάσετε την έξτρα σκηνή μετά το φινάλε!
Δημήτρης Κουντούρης
Μπορείς να βρεις περισσότερα για τον Δημήτρη στο προσωπικό του κανάλι στο Youtube !
