Δημήτρης Κουντούρης
Ουάου, τι εμπειρία κι αυτή. Δεν έχει σημασία αν αρέσει σε κάποιον ή όχι, είναι γεγονός ότι όταν βγαίνει καινούρια ταινία με τον Nicolas Cage θα είναι τουλάχιστον ενδιαφέρουσα, άσχετα με το τι συνεπάγεται αυτό. Σκηνοθέτης και σεναριογράφος, στην πρώτη του δουλειά σε μεγάλου μήκους ταινία, είναι ο κύριος Michael Sarnoski και πρωταγωνιστεί ο αγαπημένος Νικόλας της καρδιάς μας. Η υπόθεση; Ο Ρόμπιν, ένας…. κυνηγός τρούφας (ναι, όντως), ο οποίος μένει μόνος του στην άγρια φύση, επιστρέφει στο Πόρτλαντ όπου κάποτε ζούσε, αναζητώντας το αγαπημένο του (θηλυκό, έχει σημασία) γουρούνι, το οποίο έχει απαχθεί. Αν δεν “ψηθήκατε” ήδη, τότε τι άλλο θέλετε;
https://www.youtube.com/watch?v=c-hFLl7mYlw
Παραδόξως, το Pig δεν είναι ταινία εκδίκησης. Δεν είναι τύπου John Wick, όπου ο πρωταγωνιστής θα τους δείρει/σκοτώσει όλους προκειμένου να πάρει πίσω αυτό που του ανήκει. Αντίθετα, αν κάποιος τρώει ξύλο αυτός είναι ο πρωταγωνιστής μας.
Η ταινία είναι όμορφη στο μάτι, φαίνεται ότι υπάρχει όραμα. Και, για να λέμε την αλήθεια, προφανώς τα περισσότερα είναι συμβολισμοί, δεν γίνονται τόσα πράγματα για μερικές τρούφες και ένα κοινό γουρούνι. Το Pig παίρνει τον εαυτό του στα σοβαρά και καλά κάνει, αλλά μου έβγαινε ένα αυθόρμητο χαχάνισμα κάθε φορά που υπήρχε διακύβευμα και ο λακωνικός Nicolas Cage έλεγε “θέλω πίσω το γουρούνι μου”. Ε, σόρι, ρε φίλε, είναι αθέλητα αστείο.
Ο χαρακτήρας του Νικολάκη είναι τσακωμένος με το μπάνιο. Άντε, να δεχτώ ότι έχει παραιτηθεί από τη ζωή (γιατί αλλιώς σιγά μη ζούσε σαν ερημίτης με μοναδική συντροφιά ένα γουρούνι) και δεν τον νοιάζει να πλυθεί, αλλά ακόμα κι αν ματώσει, προτιμάει να το αφήσει να ξεραθεί πάνω στο δέρμα του από το να ρίξει λίγο νεράκι.
Υπάρχει μια συγκεκριμένη σκηνή, όπου μπαίνει με τον Αμίρ, τον μοναδικό άνθρωπο με τον οποίο έχει επαφές, σε ένα ακριβό ρεστοράν και ο Αμίρ του λέει “πρέπει να κρατήσουμε χαμηλό προφίλ”. Και μετά εγώ υποτίθεται ότι δεν πρέπει να γελάσω; Είμαι σίγουρος ότι ο σκηνοθέτης, όσο κι αν θέλει να περάσει ένα μήνυμα μέσω της ιστορίας, έχει και διάθεση για τρολάρισμα. Ωραία μίξη, του το αναγνωρίζω.
Αν και οι μίξεις δεν σταματάνε εκεί. Θα αφήσω το νόημα της ταινίας να το καταλάβετε μόνοι σας (γιατί θα το δείτε, δεν θέλω αηδίες), αλλά δεν μπορώ παρά να αναφέρω ότι πέρα από την (κατ’ εμέ) αθέλητη κωμωδία, ο δημιουργός βάζει στο μπλέντερ και λίγη μαγειρική, λίγη φιλοσοφία και λίγη κλασική μουσική. Τα χτυπάει και… voila!
Είναι, βέβαια, σαφές ότι κάποια υλικά έχουν νοστιμιά από μόνα τους, αλλά αν τα πολτοποιήσεις και τα ενώσεις με άλλα, το αποτέλεσμα να είναι πολύ διαφορετικό. Έτσι και το Pig. Έχει καλά συστατικά, έναν μάγειρα που ξέρει τι κάνει, αλλά δεν θα αρέσει σε όλους. Παρόλα αυτά, θα πρότεινα στον καθένα να τη δει. Γιατί; Γιατί ο Nicolas Cage θυμίζει στο κοινό ότι είναι ένας απόλυτα ικανός και ταλαντούχος ηθοποιός, παρά την επιλογή του να κάνει μισή σπουδαία καριέρα και άλλη μισή παρωδία αυτής της καριέρας. Και, κυρίως, γιατί μια ταινία είναι και εμπειρία και το Pig συμπεριλαμβάνεται σε αυτή την κατηγορία.
Για να μην γίνει τελείως κλισέ, βαρετό και συνηθισμένο, επιλέγει να παρουσιάσει τα γεγονότα του με μια ματιά σχεδόν σουρεαλιστική. Αν και το αποφεύγω, αν κάποιος μου ζητούσε μια βαθμολογία στα 10, δεν θα μπορούσα να βάλω. Στην ερώτηση “σου άρεσε;”, ειλικρινά δεν ξέρω τι να απαντήσω.
Δεν είναι κάνα Mulholland Drive ή Donnie Darko που δεν κατάλαβα Χριστό και ακόμα και ψάχνοντας εξήγηση στο ίντερνετ έκαιγα εγκεφαλικά κύτταρα. Αλλά είναι σίγουρα η πιο ιδιαίτερη εμπειρία που είχα βλέποντας μια ταινία τους τελευταίους μήνες.
Οπότε, καθίστε αναπαυτικά παρέα με το γουρούνι σας και βιώστε (ναι, βιώστε) το Pig, τρώγοντας παράλληλα μια υπέροχη σπιτική μανιταρόπιτα (ναι, μανιταρόπιτα, γιατί παραξενεύεσαι τόσο;). Καλή θέαση!
Δημήτρης Κουντούρης
Μπορείς να βρεις περισσότερα για τον Δημήτρη στο προσωπικό του κανάλι στο Youtube !
