Εκεί λοιπόν που έχεις κάνει μαραθώνιους στα σκαλιά του American Horror Story έρχεται ο Ryan Murphy και σου λέει OXI φίλε μου θα κάνουμε κάτι διαφορετικό (κούνια που σε κούναγε μέρα Πέμπτη δηλαδή, φίλε τηλεθεατή).
Και παίρνει που λες την κολλητή του Sarah, και της λέει “θα κάνουμε Sarah μου κάτι καινούριο αλλά μόνο ως προς τον τίτλο γιατί σε όλα τα υπόλοιπα θα είμασθε σε μουδ ότι η Jessica (a.k.a Lange) πήρε τριήμερο ρεπό να παέι στις Λιβανάτες. Οπότε Sarah μου πάρτο πάνω σου και εγώ θα σε κάνω να ξεχάσεις όλα όσα ήξερες μέχρι χθες. Δηλαδή με λίγα λόγια θα είναι σαν να παίζεις στο Horror Story αλλά δε θα παίζεις”.
Για να μην σας τα πολυλογώ η Sarah δέχτηκε, και πριν λίγες μέρες εμφανίστηκε στις ευλαβικές Netflix οθόνες μας το Ratched.
Η ιστορία λίγο πολύ έχει ως εξής: χαμένα αδέρφια και όχι, αρκετά αγαπημένα δε, πάνε βουρ για να σώσουν το ένα το άλλο αλλά σε μια πολύ fucked up κατάσταση, κατά την οποία καλό θα είναι να μην βρεθείς εμπόδιο στο δρόμο τους.
H Sarah (η Paulson ντε) φροντίζει καθόλη τη διάρκεια της σειράς να αποτελεί την επιτομή της κομψότητας και του awkwardness. Γιατί οκ, όσο και να έχουμε τρολάρει παραπάνω, η γυναίκα απλά δεν υπάρχει, είτε σε ερμηνεία είτε απλά σαν παρουσία στο χώρο. Κάθε της πλάνο είναι απλά για κορνίζα, κάθε της μορφασμός και ατάκα βούτυρο στο ψωμί των εκάστοτε meme.
Η Mildred (Sharah) έχει εκατό κιλά ψυχολογικά και εμείς κλασσικά είμαστε εδώ, για να τα ζυγίσουμε μαζί της. Θέλει λοιπόν να σώσει (ακολουθεί σπόιλερ και κλείσε το άρθρο αν δε θες να στη χαλάσουμε) τον αδερφό της Εdmund ο οποίος τα έχει κάνει εκατό φορές χειρότερα από εκείνη και στην προσπάθεια της αυτή, θα χάσει τη μπάλα καθώς διατηρεί μια αύρα που θα έκανε το φουτζίτσου στους -17 να ζηλέψει τη θερμοκρασία της.
Μέσα σε όλο αυτό το χαμό θα βρεί την κακομοίρα την Gwendolyn (Cynthia Nixon) και θα της κάνει το βίο αβίωτο γιατί καλά τα ψυχολογικά παιδιά, αρκεί να κρατάνε μόνο μία σεζόν. Το Θιβέτ θα χειροκροτήσει όρθιο στα περισσότερα επεισόδια την υπομονή της Gwendolyn και εμείς θα περιμένουμε να δούμε που το πάει η Mildred, μπας και μπορέσουμε να δούμε και τίποτα άλλο τούτη την αποφράδα μέρα.
https://www.youtube.com/watch?v=9jrhlv6egzI
Ο Murphy όπως και στη θητεία του American Horror Story έχει αποδείξει ότι μπορεί να πλάσει χαρακτήρες που θα μπορούσαν να υπάρξουν στη μας διπλανή πόρτα, χωρίς όμως να θέλουμε να το γνωρίζουμε. Για πολλοστή φορά η ατμόσφαιρα της σειράς μας παραπέμπει στην παραδοσιακή καλή συνταγή, υπάρχει όμως έντονα το στοιχείο της αλλαγής. Αν βέβαια το Ratched είχε κυκλοφορήσει την αμέσως επόμενη χρονιά μετά το Assylum, τότε δε θα μπορούσαμε να το εκτιμήσουμε στην ίδια αισθητική βαθμίδα. Μέσα από τη ρετρό ατμόσφαιρα βλέπουμε χαρακτήρες να αναπτύσονται χωρίς κενά, χαρακτήρες που το μόνο που χρειάζονται είναι να νιώσουν ότι υπάρχει δικαίωση σε ένα περιθώριο, όπου ο καθένας θα μπορούσε να βρεθεί στη θέση τους.
Το στοιχείο της αδικίας γίνεται σημαία ανάμεσα στη ζωή των δύο αδερφών και εμείς κλασσικά θα βρεθούμε να συμπαθούμε δύο δολοφόνους, κλείνοντας απλά τα μάτια καθώς ισοπεδώνουν το μισό ψυχιατρείο του Dr. Hanover στο βωμό του “και ζήσαμε εμείς καλά, αλλά και αυτοί στον άλλο κόσμο καλύτερα”.
Δεν είναι τόσο η σχέση των Mildred και Εdmund που θα μας κρατήσουν στις οθόνες μας, όσο η ίδια η Sarah Paulson που ουσιαστικά “είναι” η σειρά.
Σε σχέση με όλες τις προηγούμενες συνεργασίες της με τον Ryan Murphy στα American Horror Story, μπορεί να ξεχώριζε μέσα στο πλήθος του cast, αλλά ίσως είναι η πρώτη φορά που η Paulson έχει τη δυνατότητα να αποδείξει ποιά πραγματικά είναι, χωρίς κανένα ανταγωνισμό.
H Ratched μας κρύβεται, μας ξεγελά αλλά στο τέλος μας δίνει μια εξήγηση για όλα. Η σειρά καταφέρνει αυτό που υπόσχεται, σίγουρα δεν έχει κάτι περισσότερο να μας δώσει αλλά αν μη τι άλλο βλέπεται ιδιαίτερα ευχάριστα μια Κυριακή, δίπλα σε όλα όσα γίνονται ανάμεσα μας καθημερινά, εκεί που το μυαλό αναζητά την ησυχία του.
Δώσε λοιπόν μια ευκαιρία στη Ratched και αν μη τι άλλο σου υπόσχομαι να μην ζητήσεις πίσω το χρόνο που σπατάλησες μαζί της. Τώρα αν θες να δώσεις τίτλο American Horror Story: Ratched ποιά είμαι εγώ να σου πω το αντίθετο…
Χρύσα Αντωνιάδη
