Η ιστορία ξεκινάει από το πανεπιστήμιο με τον πρωταγωνιστή δεμένο σε έναν εφιάλτη από το δηλητηριασμένο μήλο και την κακιά μάγισσα που συμβολικά περιορίζει την κακή εικόνα της ψυχολογικής του κατάστασης. Έξοδος κινδύνου η Γερμανία, όπου εκεί μπορεί να αναπτύξει τις θεωρίες περί κβαντικής και γνωρίζει τον Αϊνστάιν. Όταν θα επιστρέψει τελικά στην Αμερική, θα παραδώσει όλη αυτή την γνώση στην πατρίδα, για να μεταφραστεί η δύναμη του σύμπαντος και ο βίαιος θάνατος των αστεριών στο μεγαλύτερο όπλο ενάντια στην ανθρωπότητα και τον πλανήτη.
Ο Βρετανός σκηνοθέτης θεωρεί ότι είναι ο Προμηθέας της έβδομης τέχνης και ως άλλος Τιτάνας φέρνει την ‘φωτιά’ στους ανθρώπους. Χτίζει βιβλιοθήκες από τα υλικά του και σαν παιδί θαύμα δημιουργεί μια συναρπαστική εμπειρία. Το ατελείωτο μπλα μπλα όμως στο πρώτο μισό της ταινίας βυθίζεται σε λήθαργο και λιώνει πάνω στο κάθισμα, με τις εναλλαγές της κάμερας από κάδρο σε κάδρο, να περιγράφουν περισσότερο το χρόνο που καταναλώθηκε για την παραμικρή λεπτομέρεια στην εικόνα της ταινίας αντί να λειτουργεί υπέρ της ροής των διαλόγων.
Από την μια το μάτι του θεατή φλέγεται από αυτό το τεχνολογικό επίτευγμα στην οθόνη αλλά από την άλλη σβήνει από την εσωτερικότητα των ηρώων του που μοιάζουν περισσότερο με τις σκιές των ειδώλων τους ή τις αντανακλάσεις από την έκρηξη σε δοκιμαστικό τεστ για έπαρση, πριν το μανιτάρι. Όλα φτιαγμένα σαν χάρτινα σκηνικά για να φωτίσουν την μονοτονία αυτού του ‘καταραμένου ποιητή’ ο οποίος αφυδατώνεται σαν σταφίδα κάτω από ένα καπέλο με δύο τεράστια μπλε μάτια υπό την καθοδήγηση του σκηνοθέτη.
Ο Οπενχάιμερ τιμωρείται από τους ‘Αμερικάνικους Θεούς’ με κατηγορίες προδοσίας από ένα κράτος που κινείται μονίμως εναντίον του. Οι γυναίκες της ζωής του καταφέρνουν να εκφράσουν όλα τα συναισθήματά του, που πάγωσαν από την αυταρέσκεια και μοιάζει τελικά να είναι η θεματική της ταινίας. Η Έμιλι Μπλαντ θα κερδίσει το όσκαρ για αυτήν την ερμηνεία και καταφέρνει να ξεχωρίσει από τον κομπρέσορα του Νόλαν.
Η αγωνία κορυφώνεται με διαφορά στο δεύτερο μέρος, από το εξαιρετικό μοντάζ, τον ήχο και τις παύσεις. Από την παρτιτούρα οι συνθέσεις κομμένες και ραμμένες για την έκρηξη της ατομικής βόμβας αναπτύσσουν μουσικές φράσεις για την σαπίλα της πολιτικής. Με την έλλειψη της συναισθηματικής νοημοσύνης δεν μιλάμε πια για ανθρώπους αλλά για τέρατα. Η χημεία του Ρόμπερτ Ντάουνι με τον Άλντεν Έρενραϊχ στη δίκη βάζει στο μικροσκόπιο τα κβάντα του πολιτικού δράματος μέσα από το custom ασπρόμαυρο που ζήτησε ο Νόλαν.
Από την δυσκολία που έχει το είδος της ‘βιογραφίας’ στον κινηματογράφο, όταν το πορτρέτο δεν ορίζεται σε συγκεκριμένο χρόνο σχετικά με τη ζωή του πρωταγωνιστή, χάνεται βίαια, λόγω μεγέθους, στη μαύρη τρύπα του σινεμά.
Σκηνοθεσία: Κρίστοφερ Νόλαν
Παίζουν: Κίλιαν Μέρφι, Έμιλι Μπλαντ, Ματ Ντέιμον, Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ, Τζέισον Κλαρκ, Φλόρενς Πιου, Μέικον Μπλερ, Τόνι Γκόλντουιν, Ντέιβιντ Κρούμχολτζ, Ντέιβιντ Νταστμάλσιαν, Άλντεν Έρενραϊχ, Τζέιμς Ντ’ Άρσι, Τζος Χάρτνετ, Ντέιν ΝτεΧάαν, Μπένι Σάφντι, Κένεθ Μπράνα, Τομ Κόντι, Ντίλαν Άρνολντ, Μάθιου Μοντίν, Κέισι Άφλεκ, Ραμί Μαλέκ, Γκάρι Όλντμαν
Διάρκεια: 180′
TANWEER, 2023
‘Αρης Μπαγεώργος