‘Ενας ανυποψίαστος περιπατητής συλλαμβάνεται για εξακρίβωση στοιχείων με το διαβατήριo στο χέρι. Τα πιστά σκυλιά της αστυνομίας, με την βασική εκπαίδευση φασισμού, του υποβάλλουν μια σειρά από ερωτήσεις γενικών γνώσεων, σε μια ανάκριση “κουίζ”. Από την αρχή, ο παραλογισμός, σπάει τον τέταρτο τοίχο δια στόματος Δημήτρη Ήμελλου με ατάκα προοικονομία για το αρχιτεκτονικής σχεδίασης ψυχιατρείο αστυνομικό τμήμα. Ό,τι πιο σκληρό έχω δει στην ζωή μου, τόσο ακριβές που είναι αληθινό. Ο χαρακτηριστικός ρυθμός του σκηνοθέτη έχει μετρημένες αξίες και ποιότητα στην κίνηση από την μουσικότητα της δραματουργίας αποτυπωμένη στην μιζέρια και την απελπισία της σιωπής στον ” Άνθρωπο απ’ το Παντόλσκ”.
Ο Κουτλής φτιάχνει τον απόλυτο εφιάλτη. Το γέλιο εναλλάξ με την βία χτυπάνε στην φλέβα αδρεναλίνη από τον φόβο της εφηβείας βγαλμένη από ηλεκτρονικό παιχνίδι, για 80 λεπτά ενήλικης συνείδησης στην πραγματικότητα. Η κακοποίηση, με υπόκρουση τα συρσίματα από τις καρέκλες, πατάει πάνω στο στομάχι των θεατών αντί για το σανίδι. Επικίνδυνα “minions” σκαρώνουν μικρές χορογραφίες με τραγούδια, τραπεζώματα και άλλους τρόπους χαλάρωσης. Στο εθνικό e-shop με γκλοπ και διακριτικά για την προστασία του πολίτη, το χαμόγελο είναι πάντα πλατύ, στο πιο τοξικό “ευ ζην” εξουσίας με “οικολογική συνείδηση” σε επαναχρησιμοποιούμενο παγουράκι.
“Είσαι ένα ζώο που ακούς ηλεκτρονική μουσική, που ακούμε κι εμείς δηλαδή αλλά δεν είμαστε γουρούνια” (μιμητικός ήχος όινγκ όινγκ). “Ακολουθείς μια ρουτίνα και δεν κάνεις κάτι για τη ζωή σου”. Στο δεύτερο πρόγραμμα λέμε: “Δεν αγαπάς και την πατρίδα κι όλο ονειρεύεσαι κάτι Παρίσια”. Οι “παραισθήσεις” από τις “φαντασιώσεις” στα αστυνομικά τμήματα, αχνίζουν σαν πετσέτες σπα, δίπλα σε καυτές πέτρες που ρέει σεξισμός και ιδρυματοποίηση. Μουσική διασκευή στους Einsturzende Neubauten με τα χέρια να χτυπάνε πάνω στα γραφεία σε industrial noise νότες και μια διαδοχή, σαν παράλληλο κείμενο, η σκηνή του “δείπνου” από τους “Δαιμονισμενους” του Ντοστογιέφσκι, στη παράσταση του Αμπαζή (2017).
Η καταπίεση και το άδικο σε πτήση αλερετούρ Αθήνα – Μόσχα. Ο Κουτλής παίρνει θέση, με σεβασμό στην αλήθεια των γεγονότων στην επί χρόνια αιματοχυσία εντός και εκτός συνόρων με την ανθρώπινη ζωή και την αξιοπρέπεια stepping stone για την διασφάλιση της ομαλής ροής του κεφαλαίου και του συστήματος. Η νοημοσύνη του ηλίθιου και η ακόρεστη επιθυμία του να εμπνέει με τον φόβο, μέσα σε κοινωνικό πείραμα reality show αιώνια κόλαση. Σε ποιον θα πέσει ο κλήρος για το πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων “ευαγγέλιο”; Εργασιακή ρουτίνα, δολοφονίας χαρακτήρα, με ξύλο και ψέματα υπέρ της εκάστοτε “πατρίδας”. Οι πολίτες ονειρεύονται τη γη της επαγγελίας στο εξωτερικό, όπως το Άμστερνταμ ας πούμε, σε δυστοπία που μοιράζεται από την πιο μικρή πόλη ως την μεγαλύτερη πρωτεύουσα.
Σαν να σταμάτησε ο χρόνος και να υψώθηκε η σκηνή πάνω από το θέατρο με θέα την Αθήνα. Ένα απότομο αστείο σε προσγειώνει στο κλειστοφοβικό σκηνικό του Πάρη Μέξη από την είσοδο στην σκηνή του θεάτρου ως τις κλειστές πόρτες και πίσω. Οι παραμορφωτικοί καθρέφτες και οι τζαμαρίες τρίζουν όπως τα σωθικά σου μέσα στα εθνικά από τα μπάσα του μουσικού σχεδιασμού και το timing της σύνθεσης στην κλασσική κιθάρα. Sold out έως το πέρας των παραστάσεων. Θα ανακοινωθεί επανάληψη το Φθινόπωρο του 2023.
Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΑΠ’ ΤΟ ΠΑΝΤΟΛΣΚ του Ντμίτρι Ντανίλοφ.
Σε πρώτη πανελλήνια παρουσίαση.
Σκηνοθεσία: Γιώργος Κουτλής
Μετάφραση-Σκηνοθεσία-Δραματουργική επεξεργασία: Γιώργος Κουτλής Σύμβουλος δραματουργίας: Βασίλης Μαγουλιώτης
Σκηνικά-Κοστούμια: Πάρις Μέξης
Κίνηση: Αλέξανδρος Βαρδαξόγλου
Μουσική: Παναγιώτης Μανουηλίδης
Φωτισμοί: Αλέκος Αναστασίου
Δραματολόγος παράστασης: Έρι Κύργια
Βοηθός σκηνοθέτη Α’: Αλέξανδρος Σιάτρας
Βοηθός σκηνοθέτη Β’: Πάνος Κούγιας
Βοηθός σκηνογράφου-ενδυματολόγου: Αλέγια Παπαγεωργίου
Διανομή (με αλφαβητική σειρά): Δημήτρης Ήμελλος, Ελένη Κουτσιούμπα, Παναγιώτης Μανουηλίδης, Άρης Μπαλής, Αλέξανδρος Σιάτρας, Γιλμάζ Χουσμέν
*Ο Ντμίτρι Ντανίλοφ (1969), είναι δημοσιογράφος, συγγραφέας και ποιητής με αρκετά βραβεία στο βιογραφικό του. Έκανε το θεατρικό του ντεμπούτο με τον Άνθρωπο απ’ το Παντόλσκ, που του εξασφάλισε το σημαντικότερο θεατρικό βραβείο της Ρωσίας, τη Χρυσή Μάσκα, το 2018.
(Από το δελτίο τύπου της Παράστασης)
