Για πρώτη φορά ο Robert Eggers βγάζει μια ταινία χωρίς “The” στον τίτλο, αλλά αυτό δεν τον αποτρέπει από το να δείξει και πάλι ότι το όνομά του πρέπει να αποτελεί πόλο έλξης για όλους τους σινεφίλ.
Μετά τα The Witch (ή The VVitch) και The Lighthouse, o Robert Eggers έγινε αυτομάτως ένας από τους σκηνοθέτες του οποίου κάθε επόμενη ταινία είναι από τις πιο αναμενόμενες της χρονιάς. Τι κι αν με απογοήτευσε το The Northman (η απ’ ό,τι φαίνεται τρίτη ταινία της τριλογίας “The”), ο άνθρωπος έχει ένα στυλ που αν και ακολουθεί συνεχώς ενα μοτίβο, αυτό παραμένει ελκυστικό και σήμα κατατεθέν του, κάτι που κάνει εξαιρετικά και ίσως καλύτερα από τον καθένα.
Η γοτθική, folklore προσέγγισή του μπορεί να μην είναι my cup of tea στη θεωρία, αλλά αλίμονο αν δεν με εξιτάρει όποτε το βλέπω από τον Eggers. Το Nosferatu, remake της κλασικής βουβής ταινίας τρόμου του 1922, δεν αποτελεί εξαίρεση και μας ταξιδεύει στον 19ο αιώνα στην Ευρώπη. Η εναρκτήρια σκηνή μας προϊδεάζει για κάτι σπουδαίο, αφού είναι μια σεκάνς που πραγματικά με συγκλόνισε και είναι ένα μικρό σεμινάριο για το πώς να αρχίσεις μια ταινία.
Αυτό που δεν είναι για σεμινάριο, όμως, είναι το επόμενο περίπου μισάωρο, το οποίο αν και κάνει ένα υποχρεωτικό set up ενόψει του υπολοίπου της ιστορίας, θεωρώ ότι διώχνει όλο το δέος και τον τρόμο με τον οποίο μας τροφοδοτεί το opening. Η ταινία… loses some steam (λυπάμαι, αυτό ήθελα να πω και δεν κρατήθηκα), με πέταξε λίγο έξω και μετά χρειάστηκε κάποια προσπάθεια να με βάλει και πάλι μέσα.
Ένα ακόμα μεγάλο πρόβλημα αφορά τη γενικότερη δομή. Αν και η εναρκτήρια σκηνή έχει στο επίκεντρο την Ellen, το χαρακτήρα της εξαιρετικής Lily Rose-Depp, η επόμενη μία ώρα την κάνει… Laurie Strode στο Halloween II και την περιορίζει κυρίως σε ένα κρεβάτι, με τον Nicholas Hoult που υποδύεται τον σύζυγό της, Thomas, να γίνεται ο βασικός χαρακτήρας. Τα γεγονότα, όμως, κάνουν εκ νέου στροφή με το spotlight να πέφτει κυρίως στους Aaron Taylor Johnson, Ralph Ineson και Willem Dafoe στο δεύτερο μισό.
Μερικές φορές, όμως, η ποιότητα δεν είναι ισοδύναμη της ποσότητας, αφού αν και δεν έχουν πολύ screen time και μοιάζουν λίγο… παραγκωνισμένοι, οι δύο πιο σημαντικοί χαρακτήρες είναι η Ellen και ο Count Orlok, ο Nosferatu. Σας μπέρδεψα; Παρουσίασα κάτι σαν αρνητικό και μετά το γύρισα ουσιαστικά σε θετικό; Αυτό ακριβώς έκανα γιατί έτσι μου φέρθηκε και η ταινία. Είχα κάποια πυρηνικά προβλήματα τα οποία απλά δεν διορθώνονται, αλλά ο Eggers τα ισοσταθμίζει με κάποια πολύ σπουδαία πράγματα που κάνει.
Ο Bill Skarsgard δίνει την ερμηνεία της ζωής του σε αυτή την ταινία. Όσο κι αν είναι κρυμμένος κάτω από πολλά προσθετικά και μακιγιάζ, αυτό δεν παίρνει τίποτα από την καταπληκτική δουλειά που έχει κάνει. Η φωνή του, ο τρόπος ομιλίας του, η επιβλητική και φρικιαστική του παρουσία. Όλα είναι άριστα το δέκα και δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι ένας άνθρωπος παίζει ένα ρόλο και δεν ήρθε στη ζωή ο ίδιος ο βρικόλακας.
Μιλάμε για μια άνιση ταινία, αλλά και μία που θα πρότεινα σε οποιονδήποτε να δει και να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα.
Εύχομαι μία αίθουσα με… νορμάλ κοινό γιατί υπάρχουν σκηνές που για κάποιους είναι λόγος να γελάσουν και παρόλο που εγώ υπήρξα τυχερός, δεν ίσχυσε το ίδιο και για πολλούς γνωστούς μου, των οποίων η εμπειρία χάλασε από ανίδεους.
Δημήτρης Κουντούρης
Μπορείς να βρεις περισσότερα για τον Δημήτρη στο προσωπικό του κανάλι στο Youtube !