Μην Ανοίγεις Την Πόρτα – Οι Unboxholics φέρνουν ( ; ) τον τρόμο στην Ελλάδα

Οι ίσως πιο διάσημοι YouTuber στην Ελλάδα κάνουν την πρώτη απόπειρα για μια παραδοσιακή ταινία τρόμου στη χώρα μας.

Πού ακούστηκε άτομα που παίζουν παιχνίδια σε livestream κι κάνουν βίντεο στο YouTube να μπαίνουν στη διαδικασία να γυρίσουν μια ταινία κανονικού μήκους και μάλιστα στο είδος του τρόμου στην Ελλάδα; Κι όμως, ο Σάκης κι ο Αλέξανδρος Καρπάς το τόλμησαν. Μια πολύ μικρή ομάδα ατόμων αποπειράθηκε να κάνει πρωτοφανές και αξίζουν θαυμασμό για την προσπάθειά τους και μόνο.

Βέβαια, το δίκαιο για εκείνους και τους κόπους τους είναι να κριθούν ναι μεν λαμβάνοντας υπόψιν ότι δεν μιλάμε για επαγγελματίες του χώρου, αλλά και χωρίς να δίνονται όλα τα ελαφρυντικά του κόσμου για τους ίδιους λόγους.

Αρχικά, η ταινία είναι εκπληκτικά καλό γυρισμένη. Θα τολμήσω να πω ότι δεν έχω δει πιο “καθαρή” και δυναμική φωτογραφία σε ελληνική παραγωγή. Ο Αλέξανδρος και ο Σάκης είχαν ένα ξεκάθαρο όραμα για το πώς ήθελαν να μοιάζει η ταινία τους, και ο πρώτος που ανέλαβε αυτό το πόστο έφερε τη δουλειά εις πέρας με σπουδαία αποτελέσματα. Και το ίδιο θα πω και για τη σκηνοθεσία, με την κάμερα να κάνει μερικές πολύ τολμηρές κινήσεις και να υπάρχουν μερικές αρκετά ευρηματικές γωνίες, πράγμα καθόλου αυτονόητο. Μάλιστα, σε αρκετά σημεία της ταινίας φαινόντουσαν ξεκάθαρα οι επιρροές από τα βιντεοπαιχνίδια τρόμου που έχουν παίξει ανά τα χρόνια.

Στο ερμηνευτικό κομμάτι, ο Σάκης Καρπάς που υποδύεται έναν από τους δύο ρόλους, χρειαζόταν απλά να… σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και για κάποιον που μόνο ηθοποιός δεν είναι, απέδωσε στον επιθυμητό βαθμό και αυτό αρκεί. Το μεγάλο βάρος της υποκριτικής πέφτει στη Φωτεινή Λεβογιάννη, η οποία κουβαλάει στις πλάτες της την ταινία και με έκανε να θέλω οπωσδήποτε να την δω ξανά στο μέλλον. Ανά σημεία η ερμηνεία της ήταν… υπερβολικά καλή για το συγκεκριμένο έργο.

Ας περάσουμε, όμως, στα “αλλά”. Όσο κι αν νιώθω ότι πρέπει να βγάλω το καπέλο στους Unboxholics για το τεχνικό κομμάτι, άλλο τόσο πρέπει να παραδεχτώ κι ότι φαίνεται η απειρία τους στο γράψιμο. Το σενάριο αποτελείται από τους πιο απλοϊκούς και κλισέ διαλόγους που θα βρεις σε κάθε ταινία τρόμου της σειράς. Κανονικά αυτό δεν θα με πείραζε, αν και η ιστορία και ο τρόπος με τον οποίο επικοινωνούν όσα θέλουν δεν ήταν εντελώς δυσνόητα. Γίνεται μια προσπάθεια για ανάπτυξη και εξερεύνηση θεματικών, αλλά ειδικά με το πώς ακριβώς τελειώνει η ταινία, δεν μπορούσα να καταλάβω τη σημασία κάποιων γεγονότων. Αντί όλα να “δένουν”, προσωπικά έφυγα από την αίθουσα με περισσότερες απορίες.

Ένας παράγοντας που έπαιξε επίσης καθοριστικό ρόλο ήταν το μοντάζ. Η ταινία αποτελείται σε ένα βαθμό από βινιέτες, δηλαδή πολλές σχεδόν αυτόνομες σκηνές. Οι δύο χαρακτήρες έχουν μια συνομιλία είτε σε κλειστό χώρο, είτε πηγαίνοντας από το σημείο Α στο σημείο Β, cut to black και μετά πηγαίνουμε σε μια επόμενη σκηνή, πολλές φορές χωρίς να υπάρχει αρκετή συνοχή ανάμεσά τους. Σχεδόν απορείς αν η προηγούμενη όντως συνέβη.

Ομολογώ ότι σχεδόν δεν ήθελα να γράψω αυτό το κείμενο, γιατί σκεφτόμουν πολύ έντονα αν είναι δίκαιο να μιλήσω για τη συγκεκριμένη ταινία σαν οποιαδήποτε άλλη που γυρίστηκε από επαγγελματίες, αλλά όπως ανάφερα και στην αρχή, θεώρησα πιο τίμιο να είμαι απόλυτα δίκαιος από το να δώσω ελαφρυντικά. Σε περίπτωση που ο Σάκης κι ο Αλέξανδρος καταπιαστούν ξανά με κάτι τέτοιο, νομίζω ότι η καλοπροαίρετη κριτική θα τους κάνει περισσότερο καλό από το να εκθειάζεται μια -κακά τα ψέματα- σχετικά μέτρια στο σύνολό της ταινία.

Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι δεν σας προτείνω να πάτε στο σινεμά και να τη στηρίξετε. Το μεγαλύτερο κατόρθωμα αυτής της ταινίας και των συγκεκριμένων ανθρώπων, είναι πώς μέσω της αγάπης του κόσμου προς το πρόσωπο και τη δουλειά τους έφεραν τεράστιο κοινό στις αίθουσες και αυτό είναι μια μεγάλη νίκη από μόνο του.

Δημήτρης Κουντούρης