Insidious: The Red Door – Η ανούσια συνέχεια που απέκτησε… νόημα

Το Insidious, το franchise που δημιούργησε ο James Wan πίσω στο 2010, επιστρέφει απρόσμενα μετά από πέντε χρόνια και την τελευταία του προσθήκη “The Last Key”, με μια ταινία που δεν ήθελα, αλλά και δεν ήξερα ότι χρειαζόμουν.

Βγαίνει, λέει, πέμπτο Insidious, το οποίο θα συνεχίζει την ιστορία των δύο πρώτων και σκηνοθέτης θα είναι για πρώτη φορά στην καριέρα του ο ίδιος ο Josh Lambert, Patrick Wilson. “Μάλιστα”, σκέφτηκα, “δεν επιστρέφει κανένας από τους δύο προηγούμενους σκηνοθέτες και δημιουργούς αυτών των ταινιών, παρά μόνο στην παραγωγή και με μια βοήθεια στο κομμάτι της ιστορίας. Καλά θα πάει αυτό”.

Δημητράκη, άλλη φορά πρώτα βλέπε και μετά κρίνε. Παρά τα αρχικά vibes που πήρα και θύμιζαν Το Κάλεσμα 3, δηλαδή μια ταινία που είχε ρίξει αρκετά τον τρόμο και θύμιζε λίγο παραπάνω δράμα με δόσεις αγωνίας, εν τέλει εκτίμησα κάθε τι που έκανε το Insidious: The Red Door.

Όντως, και εδώ έχει μειωθεί το αίσθημα του τρόμου σε ένα βαθμό, αλλά ο Patrick Wilson στο σκηνοθετικό του ντεμπούτο δείχνει ότι έχει μάθει πολλά από τον φίλο του, James Wan, και μας χαρίζει πληθώρα από εξαιρετικά καλό χτισμένες σκηνές έντασης, με τα κλασικά out of focus πλάνα του Insidious, όπου από το πουθενά υπάρχει κάτι το οποίο δεν βλέπεις αρκετά καθαρά, αλλά ξέρεις ότι βρίσκεται εκεί και πλησιάζει και τα jumpscares είναι κάθε άλλο παρά προβλέψιμα. Ίσως ξέρεις ότι έρχονται, αλλά δεν είναι εύκολο να μαντέψεις από που και πώς θα έρθουν.

Αυτό που εκτίμησα ίσως περισσότερο από κάθε τι ήταν το πόσο ιστοριοκεντρική ήταν η ταινία. Συνήθως οι ταινίες τρόμου έχουν μια υποτυπώδη υπόθεση, δίνοντας έμφαση στα τρομάγματα, αλλά το Red Door εστιάζει και εμβαθύνει στη σχέση ανάμεσα στον Josh και τον Dalton, εννέα χρόνια μετά τα τραυματικά γεγονότα των πρώτων δύο ταινιών. Κανείς τους δεν θυμάται τι συνέβη, αλλά ακόμα κι έτσι αυτά τα γεγονότα έχουν φέρει τεράστια ρήξη στη σχέση τους και έχουν δημιουργήσει μεγάλα προβλήματα στην οικογένειά τους.

Αυτό που αθόρυβα ενισχύει τις δυναμικές μεταξύ των χαρακτήρων είναι ότι επιστρέφει ο ίδιος ηθοποιός, Ty Sympkins, στο ρόλο του Dalton και αν το προσέξεις αυτό δίνει το κάτι παραπάνω στο πώς έχει εξελιχθεί αυτό το αθώο παιδάκι σε έναν κλειστό 18χρονο που μετά βίας μιλάει πλέον με τον κάποτε αγαπημένο του πατέρα.

Μιλάμε για μια ιστορία αυτό ανακάλυψης και αποδοχής των τραυμάτων του παρελθόντος ώστε να μπορείς να συνεχίσεις και να κοιτάξεις μια και καλή μπροστά. Όσο περνούσε η ώρα δεν πίστευα το πόσο μου άρεσε μια ταινία που είδα απλά επειδή μου αρέσουν οι προηγούμενες, αλλά αμφέβαλλα πάρα πολύ για την ποιότητά της.

Συν ότι για μπόνους η ταινία έχει μερικές ωραίες και κομψά τοποθετημένες εκπλήξεις για τους φαν του franchise, δείχνοντας ακόμα και στις μεγαλύτερες σειρές ταινιών πώς γίνεται σωστά το fan service.

Δημήτρης Κουντούρης