Βανέσα Βενέτη – ΚοττίκαΦτάσαμε στα μέσα του Ιουνίου, εκείνον τον μήνα του χρόνου ο οποίος τα τελευταία χρόνια έχει καθιερωθεί να χαρακτηρίζεται ως μήνας υπερηφάνειας, ως μήνας Pride, ως μήνας ορατότητας για τα ΛΟΑΤΚΙΑ+ άτομα κλπ.
Κάθε Ιούνιο σε πολλές πόλεις στον κόσμο πραγματοποιούνται όπως είναι λίγο – πολύ γνωστό Prides, τα οποία κορυφώνονται με την πορεία υπερηφάνειας στο κέντρο της διοργανώτριας πόλης.
Η εβδομάδα που ήδη διανύουμε είναι η εβδομάδα του Athens Pride η οποία αναμένεται να κορυφωθεί στο Σύνταγμα το ερχόμενο Σάββατο 18 του μήνα.
Την επόμενη εβδομάδα θα γίνει ανάλογο pride στη Θεσσαλονίκη .
Τα Pride έχουν τον χαρακτήρα μιας γιορτής της διαφορετικότητας, της ορατότητας, της υπερηφάνειας για κάτι που η ετεροκανονικότητα μαζί με τη πατριαρχία έχει μάθει τα ΛΟΑΤΚΙΑ+ άτομα να ντρέπονται, ενώ ταυτόχρονα προσπαθεί να διατηρήσει τον χαρακτήρα μιας ημέρας διεκδικήσεων για ίσα δικαιώματα.
Τα Pride κάθε χρόνο γίνονται για να τιμήσουν την εξέγερση στο Stonewall στη Νεα Υόρκη το 1969 όταν σε μια από τις γνωστές επιδρομές της αστυνομίας στο συγκεκριμένο μέρος, οι ΛΟΑΤΚΙΑ+ θαμώνες αντιστάθηκαν με αποτέλεσμα να ξεσπάσουν βίαια επεισόδια. Αυτές οι ταραχές όμως ήταν η αρχή των διεκδικήσεων της κοινότητας στην Αμερική και κατ’ επέκταση σε ολόκληρο τον κόσμο.
Τον Ιούνιο ως μήνα του Pride υποστηρίζουν πολλές εταιρίες τελευταία είτε βγάζοντας κάποια προϊόντα με τη σημαία του ουράνιου τόξου που είναι σύμβολο της ΛΟΑΤΚΙΑ+ κοινότητας, είτε με κάποιο περίπτερο στο ίδιο το pride, είτε με διάφορες ανακοινώσεις.
Στο πλαίσιο της καπιταλιστικής οικονομίας στην οποία καλούμαστε να ζήσουμε έχουν το δικαίωμα να το κάνουν – και το κάνουν ακόμη κι αν δυστυχώς δεν εφαρμόζουν όλες αυτές οι εταιρίες και στη πράξη τα όσα λένε αυτόν τον μήνα για τη ΛΟΑΤΚΙΑ+ κοινότητα και τα ίσα δικαιώματα για τα οποία παλέυει.
Εκτός από τις εταιρίες ανάλογη παρουσία ή στάση παρατηρούμε από πολιτικά κόμματα, διάφορες πρεσβείες ή ακόμη και ποδοσφαιρικές ομάδες και είναι μάλλον καλοδεχούμενα όλα αυτά, αν πρόκειται να βάλουν ένα έστω λιθαράκι στη προσπάθεια της ΛΟΑΤΚΙΑ+ κοινότητας να αποκτήσει επιτέλους ίσα δικαιώματα με τους υπόλοιπους κοινωνικούς φορείς ίσως και μέσω αυτής της ορατότητας, αρκεί να γνωρίζουν όλοι αυτοί οι εν δυνάμει «σύμμαχοι» ότι οι προθέσεις τους βρίσκονται συνεχώς υπό εξέταση μέχρι να αποδειχτεί πως πράγματι είναι δίπλα σε αυτή τη κοινωνική ομάδα.
Μεγάλη κουβέντα φίλες, φίλα και φίλοι μου και μάλλον θα χρειαστεί να τη ξανανοίξουμε στο μέλλον.
Ας πάμε λιγάκι στην αντίθετη πλευρά όμως.
Ενώ κάθε Ιούνιο έχουμε μια ας πούμε έντονη εκδήλωση συμπαράστασης από τους προαναφερόμενους φορείς, στον αντίποδα έχουμε εκείνους που με αφορμή τον μήνα του Pride βρίσκουν ευκαιρία να βγάλουν ομοφοβία, τρανσφοβία και κάθε είδους ρατσισμό απέναντι στα ΛΟΑΤΚΙΑ+ άτομα, κάποιοι απροκάλυπτα και κάποιοι κεκαλυμμένα.
Για εκείνα τα άτομα που το κάνουν απροκάλυπτα, έχουμε μιλήσει και θα τα ξαναπούμε σίγουρα καθώς είμαι σίγουρη ότι θα ξαναδώσουν (οι περισσότεροι) αφορμή για να ανοίξει πάλι η συζήτηση, ενώ θεωρώ ότι ειλικρινά με κάποιους εξ’ αυτών δεν αξίζει να ασχοληθεί κανείς στα σοβαρά καθώς θεωρώ πολύ πιθανό να το κάνουν (κάποιοι εξ αυτών) στην ανάγκη τους για να πάρουν κάποια δημοσιότητα και να αποκτήσουν έρεισμα σε ομοφοβικό και τρανσφοβικό κοινό, τέτοιοι μπορεί να είναι κάποιοι πολιτικάντηδες, κάποιοι ξεχασμένοι “καλλιτέχνες” κλπ
Ας ρίξουμε μια ματιά όμως στους κεκαλυμμένους ομο –τρανσφοβικούς και στις απόψεις τους.
Είναι συνήθως εκείνα τα άτομα που στη προσπάθεια τους να το παίξουν προοδευτικοί θα πούνε ότι έχουν και φίλους gay, αλλά σοβαρούς (βεβαίως βεβαίως).
Ας δούμε ένα άτυπο top 10 από τις ομοφοβικές ατάκες τους:
- Εγώ ομοφοβικός; Εγώ έχω gay φίλους.
- Δεν με ενδιαφέρει τι κάνουν στο κρεβάτι τους
- Πόσα δικαιώματα θέλουν πια;
- Με ενοχλούν στην αισθητική μου
- Θέλουν και να παντρεύονται
- Τα παιδιά θέλουν μάνα και πατέρα ( εδώ να δείτε τι έχω ακούσει)
- Η κοινωνία δεν είναι έτοιμη για τέτοια πράγματα
- Τι το θέλετε το pride; Γιατί δηλαδή θα πρέπει να δηλώνετε περήφανες – περήφανοι; ( το περήφανα, ούτε καν το αναφέρουν φυσικά)
- Υπάρχουν και σοβαροί gay
Και τέλος
- Να μην προκαλούν.
Όχι, δεν θα μπώ στη διαδικασία καν να απαντήσω σε αυτές τις φοβικές ατάκες, τις θεωρώ αστείες και ανούσιο το να απαντήσει κανείς σε κάτι τέτοιο, αλλά θα σταθώ και με αφορμή τις δηλώσεις του Μανώλη Μητσιά στη φράση να μη προκαλούν.
Η πρόκληση είναι μια λέξη ιδιαίτερα επικίνδυνη όταν χρησιμοποιείται με αυτόν τον τρόπο, είναι η λέξη που ευθύνεται πολλές φορές για κακοποιήσεις ΛΟΑΤΚΙΑ+ ατόμων, αλλά ακόμη και για βιασμούς γυναικών κυρίως, είναι βλέπετε άμεσα συνδεδεμένη με τη κουλτούρα του βιασμού.
Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει άραγε τη φράση ήταν προκλητικά ντυμένη, προκαλούσε με τη συμπεριφορά της ή για ένα gay άτομο ότι προκαλεί;
Για να τελειώνει μια και καλή αυτό το θέμα δεν αποτελεί πρόκληση ούτε το ντύσιμο κανενός θύματος, ούτε οι ζωές των λοατκια+ ατόμων, είναι οι ζωές μας, η ύπαρξη μας αυτή που σας προκαλεί όσους τέλος πάντων προκαλείστε και αν ονειρεύεστε τις γυναίκες να ντύνονται όπως κάποιες από τις γιαγιάδες σας ή τα λοατκια άτομα να κρύβονται και να εμφανίζονται μόνο τη νύχτα ή στα πάρκα για να μη σας προκαλούν (με το να υπάρχουν και να ζουν) τότε να απομονωθείτε ΕΣΕΙΣ γιατί ο κόσμος προχωράει και το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω.
Βανέσα Βενέτη – Κοττίκα
