“Evil Dead Rise” – Πανέμορφα αιματηρό

Το Evil Dead επιστρέφει στη μεγάλη οθόνη μετά από δέκα ολόκληρα χρόνια, με την ευλογία του δημιουργού του franchise, Sam Raimi, σε μια ταινία που από κατευθείαν σε streaming, αποφασίστηκε να βγει εν τέλει στους κινηματογράφους. Και για καλό λόγο.

Η αλήθεια είναι ότι τα Evil Dead είναι… all over the place. Ξέρετε, που λένε και στο χωριό κτλ. Εννοώντας ότι τα είδη είναι διαφορετικά σε κάθε επόμενη ταινία. Η πρώτη του 1981 είναι μια καθαρή ταινία τρόμου, το sequel του 1987 είναι κωμωδία τρόμου, το Army of Darkness οριακά είναι αποκλειστικά κωμωδία και το remake/reboot/sequel ή ό,τι είναι τέλος πάντων η ταινία του 2013, επιστρέφει και πάλι στις ρίζες του franchise με παλιό, καλό, αιματηρό τρόμο.

Guess what, για πρώτη φορά χτίζουμε… σερί, αφού το Rise είναι ό,τι κι ο προκάτοχός του. Η μόνη διαφορά, που την είχε και το Army of Darkness, είναι ότι δεν έχουμε ένα τύπου cabin in the woods σκηνικό, αλλά ούτε ταξίδι στο μεσαίωνα. Για πρώτη φορά, τα γεγονότα της ταινίας διαδραματίζονται σε ένα διαμέρισμα, κάτι που αν και δεν μοιάζει ως τεράστια αλλαγή, παραδόξως προσδίδει μια καινούρια και ενδιαφέρουσα δυναμική.

Μια ακόμα διαφοροποίηση, είναι ότι οι μισοί μας χαρακτήρες είναι παιδιά. Δύο έφηβοι και ένα κοριτσάκι δημοτικού. Και δεν μιλάμε για τους… 25άρηδες έφηβους. Το να νιώθεις τους χαρακτήρες σου αβοήθητους, ότι δεν είναι ικανοί να υπερασπιστούν τον εαυτό τους, ανεβάζει την ένταση, την αγωνία και το φόβο ότι θα πάθουν κάτι κακό.

Συνήθως τα Evil Dead δεν είναι ταινίες που έχουν απαραίτητα να πουν κάτι. Ο Ash έχει εξέλιξη χαρακτήρα στην αρχική τριλογία, αλλά δεν βρίσκω κάποια ιδιαίτερη θεματική που βρίσκεται στο background. Το Evil Dead του 2013 ασχολήθηκε με την εξάρτηση και το Rise επιλέγει να μιλήσει για τη μητρότητα. Δεν κάνει κάτι συγκλονιστικό, δεν είναι όλη η ταινία βασισμένη πάνω σε αυτό και πίσω από κάθε γεγονός, αλλά είναι ο συναισθηματικός πυρήνας της ταινίας και συνδέεται άμεσα με την πρωταγωνίστρια, ή όπως αρέσει στους φαν του τρόμου να αποκαλούν, το final girl.

Ομολογουμένως το πρώτο μισό δεν είναι κάτι το σπουδαίο. Δεν θεωρώ ότι το χτίσιμο σε αποζημιώνει αργότερα, επειδή δεν δημιουργούνται πολύ ιδιαίτερες σχέσεις μεταξύ των χαρακτήρων ώστε να δικαιώνει την υπομονή μέχρι να αρχίσει το… μακελειό. Όταν, όμως, παίρνει μπρος, η ταινία δεν σταματάει μέχρι το τέλος.

Παρά το μεγάλο όνομα που έχει ως franchise, τα Evil Dead είναι κάτι απλό: ταινίες δαιμονισμού. Το πιο βαρετό, χιλιοπαιγμένο υπό είδος του τρόμου που υπάρχει. Κάθε χρόνο βγαίνουν δέκα αδιάφορες πατάτες με αυτό το κόνσεπτ. Το Evil Dead Rise ανήκει στις εξαιρέσεις και το αστείο είναι ότι δεν κάνει καν κάτι τρελό. Έχει ένα τυπικά καλά γραμμένο σενάριο, έχει δημιουργικότητα στη σκηνοθεσία, έναν τουλάχιστον χαρακτήρα που θες να ακολουθήσεις και πολλά λίτρα αίματος. Voila! Δεν είναι και τόσο δύσκολο, αρκεί να κάνεις κάτι με αγάπη.

Η αλήθεια είναι ότι δεν σηκώνει και μεγάλη κουβέντα το Evil Dead Rise. Μπορείς να πεις πολύ συγκεκριμένα πράγματα, δεν πρόκειται να αλλάξει τη ζωή κανενός, δεν θα σε βάλει να σκεφτείς κάτι αφότου βγεις από την αίθουσα, αλλά το δεδομένο είναι ότι αν ξέρεις τι πας να δεις, αυτό είναι που θα πάρεις.

Υ.Γ.: Ζω για τη μέρα (αν έρθει ποτέ) που οι ταινίες τρόμου δεν θα είναι το τσιφλίκι όποιου θέλει απλά να σπάσει την πλάκα του. Ειδικά οι έφηβοι τι ζόρι τραβάνε και ξοδεύουν 8 ευρώ από την τσέπη τους (ή μάλλον των γονιών τους) για να μας τα κάνουν πλανήτες στο ένα ρεπό τη βδομάδα που έχουμε; Φώναξα πρώτη φορά στη ζωή μου “σκάσε” μέσα στην αίθουσα και είμαι τύπος που συνήθως απλά τα αγνοώ.

Δημήτρης Κουντούρης