Μετά από αλλεπάλληλες αποτυχημένες καλλιτεχνικές εμπειρίες, ως θεατής στην αθηναϊκή σκηνή, με μια σειρά από ανέμπνευστα έργα που περισσότερο με αυτοαναφορικές επανεκτελέσεις μου έμοιαζαν, είχα να αντιμετωπίσω από τη μια ένα κοινό που καταναλώνει πατατάκια ή παίζει με το κινητό και από την άλλη καλλιτέχνες που παίρνουν τόσο σοβαρά τον εαυτό τουςm χωρίς να έχουν την εμπειρία ή την ανάγκη να πουν την ιστορία τους.
Η Margaret Chardiet μετά από σωματική κατάρρευση, κυκλοφορεί το “Bestial Burden” το 2014 και μεταφράζει το “κλινήρης” σε θόρυβο από ένα πρότζεκτ που τρέχει από τα 16 της. Πέρασαν 8 χρόνια από το Plissken Festival και εμφανίζεται ξανά στην Αθήνα το Σάββατο 3 Ιουνίου στο Temple.
Μια εικόνα από μπερδεμένα καλώδια και εξοπλισμός στις βαλίτσες μεταμορφώνει την σκηνή, ένα τέταρτο πριν ξεκινήσει το show, για να ενσαρκωθεί ο ρόλος ανάμεσα από τα μόνιτορ με ένα τίναγμα του κεφαλιού. Από την πρώτη νότα ο ρυθμός ξεδιπλώνεται με βία από χέρι που σηκώνεται στον αέρα για να μιλήσει για την καταπίεση που οδηγεί στην αυτοκαταστροφή με χειρουργική ακρίβεια.
Σκηνοθεσία για “horror performance” βάζει το σώμα σε αυτοσχεδιασμό όπως τεντώνει το καλώδιο από το μικρόφωνο και κινείται παράλληλα με την σκηνή για να ανοίξει διαγωνίους προς το κοινό στο πιο εφιαλτικό interaction. Η συγκέντρωση στο βλέμμα της “Pharmakon” χρησιμοποιεί τον ίδιο κομπρέσορα όπως και για κάθε ήχο που χτίζει αυτό το απόκοσμο στη παραγωγή. Υστερικοί μονόλογοι τροφοδοτούν την ελεγεία της δυστοπίας μέσα από την έκσταση, όπως οι Βάκχες του Ευριπίδη.
Τελικά, με έσωσε ένας δαίμονας.
‘Αρης Μπαγεώργος