Dune: Μέρος Δεύτερο – Ένα σύγχρονο αριστούργημα

Κάθε χρόνο βγαίνουν σπουδαία έργα, αλλά δεν βλέπεις κάθε μέρα μια ταινία-ορόσημο στην ιστορία του κινηματογράφου. Το 2021, είχα βρει το πρώτο Dune εξαιρετικό, αλλά χρειαζόμουν το δεύτερο μέρος για να μπορέσω να πω ότι το λατρεύω. Και τώρα έφτασε, το δεύτερο μέρος του Dune είναι εδώ και είναι ένα ΕΠΟΣ της επιστημονικής φαντασίας, που μπαίνει κατευθείαν στο πάνθεο των ταινιών του είδους. Ο Denis Villeneuve το έκανε ξανά.

Το πρώτο μέρος εδραίωσε έναν φανταστικό κόσμο, ένα σύμπαν το οποίο αγάπησα αμέσως και ήθελα να εξερευνηθεί περισσότερο και η πρώτη κιόλας πράξη του δεύτερου το επεκτείνει σε βαθμό που δεν περίμενα ποτέ. Εμβαθύνει τόσο περισσότερο στη μυθολογία αυτού του κόσμου, ο οποίος γίνεται τόσο πλουσιότερος.

Το Dune είναι μία από τις πιο βαθιές και πολυεπίπεδες θεματικά ταινίες που έχω δει ποτέ. Το βιβλίο έχει τεράστιο πολιτικό υπόβαθρο, με το οποίο το πρώτο μέρος δεν ασχολείται τόσο πολύ. Το δεύτερο δίνει περισσότερα συμφραζόμενα σε κάποια γεγονότα, αλλά λόγω του τρόπου που είναι δοσμένη η πολιτική στο βιβλίο, ο Villeneuve επιλέγει να αφοσιωθεί στο θρησκευτικό κομμάτι και να καταπιαστεί με την τυφλή πίστη, τον φονταμενταλισμό και το φανατισμό.

O πρωταγωνιστής μας, ο Paul Atreides, είναι ο χαρακτήρας χάρη στον οποίο πήραμε πολλούς αντίστοιχους εκλεκτούς, όπως ο Luke Skywalker από το Star Wars και ο Neo από το Matrix, οι οποίοι ακολουθούν το κλασικό ταξίδι του ήρωα όπως το έθεσε ο μυθολόγος Joseph Campbell πίσω στο 1949. Το ταξίδι του Paul, όμως, δείχνει ότι όσο κι αν η ιδέα του εκλεκτού μοιάζει πολύ προβλέψιμη σε ιστορίες που ακολούθησαν το Dune (που κυκλοφόρησε το 1965), ο συγγραφέας του βιβλίου, Frank Herbert, είχε τόσο σπουδαίο όραμα που έκανε τη διαφορά ακόμα κι όταν δεν υπήρχε ένα πρότυπο για να ανταγωνιστεί.

Το γράψιμο είναι ένα πράγμα, αλλά για να βγάλεις ένα σπουδαίο αποτέλεσμα στη μεγάλη οθόνη χρειάζεται και ο κατάλληλος ηθοποιός και πρέπει να βγάλω το καπέλο στον Timothee Chalamet. Ένιωθα τη σύγκρουση μέσα του, τους προβληματισμούς, τους φόβους του. Είναι η καλύτερη ερμηνεία της καριέρας του και θέλω να δω πώς και αν θα την ξεπεράσει.

Μπορώ να κάτσω να μιλήσω για κάθε ηθοποιό, αλλά δεν έχει νόημα. Όταν βλέπεις ταινίες όπως το Dune και το Oppenheimer το τελευταίο για το οποίο θα ανησυχήσεις είναι αν είναι καλές οι ερμηνείες. Απλά δείτε τα ονόματα στο καστ.

Ο Villeneuve είχε προϊδεάσει τον κόσμο ότι το δεύτερο μέρος θα έχει περισσότερη δράση, κάτι που πολλοί είχαν σαν παράπονο στο πρώτο. Κι όχι μόνο δεν θυσιάζει τίποτα από την ιστορία, αλλά η δράση είναι κορυφαία. Μιλάμε για μερικές από τις καλύτερες και πιο ρεαλιστικές σκηνές μάχης που έχω δει τα τελευταία χρόνια, ίσως και ποτέ μου. Δεν υπάρχουν ούτε πολλά και γρήγορα κοψίματα για να κρύβεται το πόσο κακό είναι το ξύλο, ούτε οι ηθοποιοί ή/και οι κασκαντέρ κινούνται υπερβολικά αργά, ώστε να βγει ένα “ρεαλιστικό” αποτέλεσμα. Στην τελική μάχη, η χορογραφία είναι συγκλονιστική. Η κάμερα μένει αρκετά μακριά ώστε να καταλαβαίνεις τι γίνεται και οι κινήσεις είναι γρήγορες και πειστικές.

Το Dune είναι ένα κινηματογραφικό επίτευγμα αδιανόητων προδιαγραφών, μια εμπειρία που μένει αξέχαστη. Ο Denis Villeneuve παίρνει ένα απίστευτα πυκνογραμμένο βιβλίο, το οποίο πολλοί πίστευαν ότι είναι αδύνατο να μεταφερθεί στη μεγάλη οθόνη και κάνει την ιδανική, την ίσως τέλεια μεταφορά του αριστουργήματος του Frank Herbert. Ο άνθρωπος αγαπάει το Dune και προσαρμόζει αυτή την επική ιστορία με μοναδικό τρόπο ώστε να ταιριάζει στο μέσο, χωρίς όμως να χάνεται η ουσία και η καρδιά της ιστορίας. Είναι λίγο νωρίς, αλλά ίσως μιλάμε για την καλύτερη δουλειά του ως τώρα και βλέποντας τη φιλμογραφία του (Prisoners, Sicario, Arrival, Blade Runner 2049), νομίζω ότι αυτή η δήλωση σημαίνει πολλά.

Δημήτρης Κουντούρης