Ο σκηνοθέτης του Deadpool 2, David Leitch, κάνει τα κουμάντα και ο θρυλικός πώς-στα-διάλα-είσαι-ακόμα-τόσο-παίδαρος Brad Pitt ηγείται ενός εντυπωσιακού καστ, σε μια κωμωδία δράσης που λαμβάνει χώρα στο γρηγορότερο τρένο του κόσμου. Πήγα και την είδα έχοντας την επιφύλαξη ότι σαν είδος ταινίας δεν μου πάει καθόλου γενικά.
Χριστέ μου, όμως, πώς γίνεται αυτή η ταινία να με βρήκε ΣΕ ΟΛΑ; Πολλοί έχουν συγκρίνει το Bullet Train με ταινίες του Tarantino, αλλά δεν το είδα καθόλου. Οκ, έχει γρήγορους και κωμικά περίεργους διαλόγους, κουλ. Έχει μη γραμμική αφήγηση σε κάποια σημεία, κουλ. Έχει τα περίεργα ονόματα των χαρακτήρων να εμφανίζονται στην οθόνη με σούπερ στυλιζαρισμένο τρόπο, κουλ. Αλλά δεν θυμάμαι ο Tarantino να τα δημιούργησε όλα αυτά.
Σίγουρα βλέπω κάποιες επιρροές, αλλά περισσότερο είδα έναν συνδυασμό Guy Ritchie (Snatch, The Gentlemen) και Edgar Wright (Hot Fuzz, Baby Driver), μαζί με τη ματιά ενός κασκαντέρ που έγινε σκηνοθέτης όπως ο κύριος Leitch. Και παρόλο που οι ταινίες στις παρενθέσεις δεν είναι καθόλου το στυλ μου, απλά ο τύπος το έκανε σωστά. Είναι βασισμένο σε βιβλίο, οπότε υπάρχει υλικό από εκεί, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι η μεταφορά του στη μεγάλη οθόνη είναι απλή υπόθεση.
Το χιούμορ ήταν αδιανόητα καλό. Πρέπει να γέλασα με το 90% των αστείων που λέγονται συνεχώς επί δύο γεμάτες ώρες. Μόνο και μόνο το κόνσεπτ ενός δολοφόνου, ο οποίος θεωρεί ότι είναι γκαντέμης και κάνει ψυχοθεραπεία και προσπαθεί να εφαρμόσει ζεν τακτικές σε ένα κινούμενο τρένο με άλλους δολοφόνους, είναι ξεκαρδιστικό από μόνο του.
Ο πρωταγωνιστής λέγεται Ladybug (πασχαλίτσα) και ο Brad Pitt τον υποδύεται ΤΕΛΕΙΑ, όπως και κάθε ρόλο. Είναι ο αγαπημένος μου ηθοποιός όλων των εποχών, τον αγαπώ πιο πολύ κι από το Batman hot toy μου και ούτε τώρα με “κρέμασε”. Οποιοσδήποτε θα ερχόταν από κάτω του, οπότε πρέπει να αποθεώσω και τη δεύτερη καλύτερη ερμηνεία της ταινίας που ανήκει στον Aaron Taylor Johnson. Ο τύπος έχει εξελιχθεί τρομερά από όταν τον είδα πρώτη φορά στο Avengers: Age of Ultron και του βγάζω το καπέλο όπου έχει παίξει τα τελευταία χρόνια. Αλλά δεν θα ήθελα να αδικήσω κανέναν, όλοι ήταν εξαιρετικοί.
Το μόνο που μου “κλώτσησε” λίγο με τους ηθοποιούς ήταν ότι έκαναν κάποιους χαρακτήρες να φαίνονται πιο σημαντικοί από ότι είναι, απλά επειδή έκαναν την αποκάλυψη ότι τους υποδύεται ο *τάδε*. Πχ υπάρχουν δύο ή τρεις που δεν τους βλέπουμε μέχρι την τρίτη πράξη και ξαφνικά το κάνουν να φαίνεται σπουδαίο απλά επειδή αποκαλύπτεται ότι τους παίζουν γνωστά πρόσωπα.
Στην αρχή ίσως αναρωτηθείτε “που πηγαίνει;” (pun intended), αλλά το σενάριο θα σας ανταμείψει. Όλα δένουν υπέροχα στο τέλος και η ταινία χειρίζεται με πολύ ενδιαφέρον τρόπο ένα αναπάντεχο theme: αυτό της μοίρας.
Σαν ταινία David Leitch δεν θα μπορούσε παρά να έχει φοβερό ξύλο. Παραδόξως, η δράση δεν είναι όση θα περίμενε κανείς βλέποντας τα τρέιλερ και ακούγοντας για την ταινία, αλλά όποτε έχουμε ξύλο, πιστολίδια ή ξυφομαχίες (ω, ναι) είναι οργασμός για όποιον γουστάρει καλή δράση, χωρίς τρελό shaky cam και εξαιρετικές χορογραφίες που εκτελούνται στο μέτρο του δυνατού από τους ηθοποιούς. Α, και τα ηχητικά εφέ το κάνουν ακόμα καλύτερο. Θα νομίζετε ότι ξέρετε πως είναι να σε κοπανάνε με πιστόλι στα μούτρα.
Last but not least, όποια καλή χολιγουντιανή ταινία τοποθετείται στο Τόκιο, μπαίνει αυτομάτως στην καρδιά μου. Τα νέον φώτα, τα υπέροχα χρώματα, οι ιαπωνικές επιρροές, όλα υπέροχα.
Όσο περνούσε η ώρα περίμενα το σημείο που η ταινία θα με χάσει. Λέω “δεν γίνεται, κάποια στιγμή θα συμβεί”. Δεν ξέρω, όταν πέφτουν οι τίτλοι τέλους πιάνεται; Μπα, ε;
Το Bullet Train ήταν αυτό που στο χωριό μου λέμε ABSOLUTE BLAST! Πέρασα καταπληκτικά, ήταν από τις ωραιότερες εμπειρίες που είχα ποτέ σε σινεμά, γούσταρα τη ζωή μου, γέλασα με την ψυχή μου και την προτείνω τυφλά στον οποιονδήποτε. Τρέξτε να το προλάβετε!
Δημήτρης Κουντούρης
Μπορείς να βρεις περισσότερα για τον Δημήτρη στο προσωπικό του κανάλι στο Youtube !
