Χρύσα ΑντωνιάδηΤο ομολογώ, ήμουν πάντα φανατική θαυμάστρια του Bob Ross. Ήταν το χαλαρό μεσημέράκι στα ’90s λίγο μετά το σχολείο, με το κονσεπτ “έλα να δείς τι ζωγραφίζει αυτός ο κύριος”. Όλη μου τη ζωή αγαπούσα οτιδήποτε είχε να κάνει με το σχέδιο και το design, οπότε δεν έκανε ποτέ σε κανέναν εντύπωση όταν αποφάσισα να ασχοληθώ και επαγγελματικά με αυτό. Ο Bob, αποτελούσε μια “όαση” στην τηλεόραση η οποία δε μας είχε δείξει ποτέ κάτι παρόμοιο μέχρι εκείνη τη στιγμή, οπότε εκείνο το τηλεοπτικό μισάωρο με τη “χαρά της ζωγραφικής”, φάνταζε παραδεισένιο στον παιδικό μου εγκέφαλο.
Αυτός ο άνθρωπος ρε παιδί μου είχε ένα χάρισμα και τελικά δεν ήταν μόνο αυτό της ζωγραφικής. Ο Bob Ross κατάφερε να μπεί σε όλα τα παγκόσμια σαλόνια, να κερδίσει την εμπιστοσύνη μας, να γίνεις φίλος μας και μέντορας, χωρίς κανείς να έχει καταλάβει μέχρι και σήμερα όλη την πλεκτάνη που είχε στηθεί γύρω από το όνομα του. Για την τέχνη ρε γ@μώτο!
Ξέρετε εμείς τα ανήσυχα “πνεύματα” έχουμε ένα μεγάλο κακό, λίγο μας νοιάζει τι θα βγάλουμε οικονομικά από αυτό που αγαπάμε γιατι πολύ απλά ΓΟΥΣΤΑΡΟΥΜΕ και το κάνουμε. Συνήθως παίρνουμε χαμπάρι ότι είμαστε στην κοσμάρα μας όταν μας έχουν εκμεταλευτεί ή όταν απλά μας κόβουν το ρεύμα, το νερό και τότε καταλαβαίνουμε ότι καλή η καλλιτεχνική φύση αλλά μάλλον κάπου το χάσαμε και έτσι μάλλον φαίνεται να την πάτησε και ο πολυαγαπημένος μας Bob.
Η αλήθεια είναι πως η βιογραφία του ήταν η παραγωγή που δεν ξέραμε ότι χρειαζόμασταν στο Netflix. Ποτέ δεν είχα σκεφτεί ούτε για ένα λεπτό ότι μπορεί πίσω από ένα τόσο “θετικό” πρότζεκτ να κρύβεται μια τόσο μεγάλη πλεκτάνη, με πρωταγωνιστές άτομα που βρισκόντουσαν στο στενό επαγγελματικό του περιβάλλον. Στο ντοκιμαντέρ λοιπόν ο γιός του Bob Steve Ross, διηγείται μαζί με συνεργάτες του Bob την σχέση που είχε με τον πατέρα του, αλλά το σημαντικότερο, πως κατάφερε να χάσει όλα τα δικαιώματα γύρω από το όνομα τους.
To chronicles Bob Ross: Happy Accidents, Betrayal & Greed, δυστυχώς δεν είναι μια χαρούμενη ιστορία, και σε καμία περιπτωση δεν αντανακλά την εικόνα που είχαμε για την αγαπημένη εκπομπή. Ίσως λοιπόν και να είναι από τα λίγα documentaries που μας άφησαν μια πικρία, με κεντρικό πρόσωπο έναν διάσημο ζωγράφο, και σε καμία περίπτωση “χαρούμενα ατυχήματα”.
https://www.youtube.com/watch?v=Zp4CaYSf0sY
Η ιμιτασιον σήμερα Bob Ross Inc. κρύβει από πίσω της πάρα πολλά σκοτεινά μυστικά, με το ζεύγος Kowalksi, να έχει παίξει έναν ανήθικο ρόλο (από ότι φαίνεται) απέναντι στο πρόσωπο του διάσημου καλλιτέχνη. Μπορεί ο Bob να μην ήταν o Dali, κατάφερε όμως να γίνει ένα από τα πιο αγαπημένα πρόσωπα της τηλεόρασης οπότε η “αποδόμηση” ενός τόσο διάσημου show μας έδειξε το σκληρό πρόσωπο που κρύβεται πίσω από “σάπιες” φιλίες, που στην τελική σε βλέπουν σαν αντικείμενο και ποτέ σαν άνθρωπο.
Ο Bob δε σταμάτησε ποτέ να είναι ο “κρυπτονίτης” των Kowalksi, οπότε θα έκαναν οτιδήποτε από ότι φαίνεται για να μην τον χάσουν από τα μάτια τους, ακόμα και μετά θάνατον. Και αυτό το “οτιδήποτε”, κατέληξε να είναι αδίστακτο. Ο Steve Ross διηγείται λοιπόν στο νεο entry του Netflix τη δική του εκδοχή των γεγονότων, σχετικά με όσα συνέβησαν κατά τη διάρκεια της ζωής του πατέρα του, αλλά και μετά το θάνατο του.
Τα συμπεράσματα δικά σου.
Y.Γ: Aν και δε το περίμενα οφείλω να πω ότι τα documentaries του Netflix εξελίσσονται σε αναγκαίο κακό, το ακριβώς αντίθετο από τις ταινίες του δηλαδή (thanks for coming to my TED talk).
Χρύσα Αντωνιάδη
