Βανέσα Βενέτη – ΚοττίκαΚορυφώθηκαν το Σάββατο με την πορεία υπερηφάνειας οι εκδηλώσεις για το Athens Pride 2022.
Με πολύ μεγάλη συμμετοχή από κόσμο που ανήκει στη ΛΟΑΤΚΙΑ+ κοινότητα, αλλά και τους συμμάχους αυτής, πολύ χρώμα, ακόμη περισσότερο γκλίτερ και χαρούμενα πρόσωπα ολοκληρώθηκαν οι εκδηλώσεις για το Athens pride 2022.
Δεν θα σταθώ στα κλασσικά που θα διαβάσετε σε διάφορα ρεπορτάζ σχετικά με το Pride και που αφορούν τα πολιτικά κόμματα που έδωσαν το παρόν ή σχετικά με το τι έγινε στο stage του pride, άλλωστε δεν είμαι ρεπόρτερ, αλλά αρθρογράφος.
Εκεί που θα ήθελα να σταθώ εγώ είναι αφενός στα χαρούμενα βαμμένα με μακιγιάζ ή με face painting (με rainbow και τρανς σημαίες) πρόσωπα που αντίκρισα αλλά και σε μία κουβέντα η οποία μάλιστα ακούστηκε από σκηνής έχω την εντύπωση από το στόμα του Γιώργου Καπουτζίδη ο οποίος ήταν ο κεντρικός παρουσιαστής του pride.
Αυτό λοιπόν που ακούστηκε και ειλικρινά με συγκλόνισε ακόμη κι εμένα που ως μέλος της λοατκια+ κοινότητας το γνωρίζω ότι συμβαίνει ήταν η εξής φράση: Σήμερα περπατάμε ελεύθερα όλες, όλοι και όλα εμείς που τις υπόλοιπες μέρες φοβόμαστε, σήμερα περπατάμε και κοιτάμε μπροστά εμείς που τις υπόλοιπες μέρες περπατάμε και κοιτάμε πίσω μας με τον φόβο μήπως μας επιτεθούν.
Αν και ίσως λόγω του δυναμικού μου χαρακτήρα, ίσως λόγω της ηλικίας μου, δεν φοβάμαι εγώ και δεν βιώνω ανάλογα συναισθήματα ούτε τις υπόλοιπες ημέρες, παρόλα αυτά ξέρω καλά ότι τα περισσότερα μέλη της κοινότητας βιώνουν αυτόν τον φόβο και ναι, με συγκλονίζει και θα με συγκλονίζει το ίδιο κάθε φορά που θα το ακούω.
Γι’ αυτό λοιπόν φίλες, φίλοι και φίλα μου, θα χρειαζόμαστε πάντα ένα Pride με την ελπίδα να μας θυμίζει κάποτε ότι οι υπόλοιπες μέρες ήταν ημέρες φόβου για κάποια άτομα που θα μπορούσαν να είναι παιδιά μας, αδέρφια μας, φίλες και φίλοι μας, ακόμη και γονείς μας.
Με αφορμή τη παρουσία πολιτικών τώρα, θα ήθελα να δω πολιτικούς να συμπεριλαμβάνουν στο πολιτικό γίγνεσθαι λοατκια άτομα και να φέρνουν νόμους που να κατευθύνονται πραγματικά και ουσιαστικά ως προς την συμπερίληψη και την πλήρη ισότητα, καλές οι εμφανίσεις και οι δηλώσεις μια – δυο φορές τον χρόνο, καλές και οι φωτογραφίες που δείχνουν στήριξη, ακόμη καλύτερες οι πράξεις όμως, αρκεί μια ματιά στη γειτονιά μας, αυτή της Ευρωπαϊκής ένωσης για να δούμε το πόσο πίσω είμαστε ακόμη.
Καλά τα περίπτερα στα pride από κάποιες εταιρίες και τα γεύματα με rainbow flags σε διάφορα fast food, αλλά εγώ προσωπικά θα προτιμούσα να μάθω ότι εργάζονται άτομα της κοινότητας χωρίς να αντιμετωπίζουν το παραμικρό πρόβλημα σχετικά με τη ταυτότητα του φύλου τους ή με τον σεξουαλικό προσανατολισμό τους.
Κλείνοντας θα ήθελα να στείλω ένα μήνυμα σε όλα αυτά τα άτομα που ήρθαν και περπάτησαν δίπλα μας εχθές και που καθημερινά δίνουν μάχες για εμάς και να τους ευχαριστήσω.
Θα ήθελα ταυτόχρονα να πω σε εκείνους που θα ήθελαν όπως λένε να έρθουν και να φέρουν και τα παιδιά τους, αλλά δεν το κάνουν γιατί κάποια άτομα θεωρούν ότι είναι πολύ προκλητικά όπως λένε, πως ούτως ή άλλως ούτε τους θέλουμε να έρθουν, ούτε τους χρειαζόμαστε και πως δεν θα αλλάξει ούτε ο χαρακτήρας του pride, ούτε τίποτα άλλο για να συμπορευτούν δήθεν μαζί μας διάφορα ομοφοβικά ή τρανσφοβικά άτομα που ΑΝ θα έρθουν μια φορά θα το κάνουν για τη selfie και για να λένε την επόμενη μέρα στο γραφείο πόσο προχώ είναι και ότι έχουν φίλους gay και φίλες τρανς, αρκετά λοιπόν με τη λογοκρισία στο ντύσιμο και στα σώματα μας.
Γιατί ακούστε ένα μυστικό φίλες και φίλοι μου, όταν είσαι δίπλα σε μία κοινωνική ομάδα είσαι ΑΝΕΥ ΟΡΩΝ.
Το συγκεκριμένο άρθρο θα ήθελα να το αφιερώσω στην Ολυμπία, τον Παντελή, τον Άκη, την Αλέκα και όλες τις πολλές φίλες και τους πολλούς φίλους μου στα Γιάννενα που με αφορμή το πρόσφατο ταξίδι μου στην ιδιαίτερη πατρίδα μου, με έκαναν να νιώσω όπως νιώθω στην Αθήνα, σαν το σπίτι μου δηλαδή και που δίνουν εκεί καθημερινά τις μάχες τους για εμένα ως φίλη τους, αλλά και για όλα τα λοατκια+ άτομα, σας ευχαριστώ από καρδιάς.
Βανέσα Βενέτη – Κοττίκα
