Από τη χειρότερη, στην καλύτερη (Tarantino Edition)

Αν είσαι πιστός φαν του αγαπημένου ποδολάγνου σκηνοθέτη Quentin Tarantino, έλα να βάλουμε τις ταινίες του σε μια σειρά, από τη χειρότερη, στην καλύτερη. Κανονικά έχουμε δέκα, αλλά οι σκληροπυρηνικοί ξέρουν ότι στην πραγματικότητα είναι εννιά.

9) Death Proof (2007)

Στην αρχή πήγα να γράψω “από την καλύτερη στην καλυτερότερη”, αλλά θυμήθηκα ότι το Death Proof δεν μ’ αρέσει. Δεν είναι κακό, αλλά είναι η μόνη του ταινία της οποίας δεν είμαι φαν. Είναι σαν δύο ταινίες, διάρκειας μιας περίπου ώρας, με τον ίδιο χαρακτήρα (Kurt Russell ftw) ενωμένες σε μία.

Του Tarantino σίγουρα του αρέσει γιατί έχει κοντινό στις πατούσες της Rosario Dawson, αλλά σχώρα με Quentin μου, εμένα σαν θεατή δεν μου αρκεί αυτό. Το κονσεπτάκι ενδιαφέρον, αλλά δεν μου δούλεψε.

8) Reservoir Dogs (1992)

Au mon dieu! Πως βρέθηκε εδώ η κλασική πρώτη ταινία του θεού; Καλή είναι, τη λατρεύω μέχρι ένα σημείο, αγαπώ το κόνσεπτ με το πως χρησιμοποιεί τους χαρακτήρες (τα ονόματα με τα χρώματα), θαυμάζουμε για πρώτη φορά τους υπέροχους διαλόγους του, η πρώτη σκηνή είναι αριστούργημα. “Uh-uh. I don’t tip”. Που χαλάει, όμως, το πράγμα;

Μωρέ στο δεύτερο μεγάλο flashback κουράζομαι. Δίνεται backstory για τα γεγονότα του τώρα, αλλά μου χαλάει όλη τη ροή. Και τις δύο φορές που την έχω δει. Βασικά, ξέρετε τι; Θα την ξαναδώ με το που τελειώσω το κείμενο και θα κάνω κείμενο που το παίρνω πίσω αν αλλάξει κάτι.

7) Jackie Brown (1997)

Ίσως η λιγότερη συζητημένη του ταινία, μαζί με το Deathproof, αλλά έχει όλα τα συστατικά ταινίας του Tarantino: γαμώ τους διαλόγους, στυλ, έναν εξαιρετικό πρωταγωνιστικό ρόλο (φοβερή Pam Grier) και μια πλοκή η οποία νομίζεις ότι ξέρεις που πάει, αλλά ο Quentin γελάει με την πάρτη σου και σου κάνει κασκαρίκα στο φινάλε. Μάλλον κι αυτό θα κάτσω να το ξαναδώ.

6) The Hateful Eight (2015)

Γιατί ο κόσμος δεν το εκτιμά αρκετά; Δεν έχω ιδέα να πω την αλήθεια, εγώ το βρήκα εξαιρετικό. Έκανα και ένα break στη μέση και τσούλησε καταπληκτικά το τρίωρο.

Γουέστερν δωματίου με χαρακτήρες και διαλόγους Tarantino και Samuel “Motherf*cking” Jackson. Τι άλλο μπορεί να χρειάζεται μια ταινία για να είναι τζαμάουα;

5) Django Unchained (2012)

Ίσως η ταινία του που ανεβοκατεβαίνει περισσότερο στην κατάταξή μου. Το πιο κλασικό γουέστερν, το πιο κοντινό στα κλασικά spaghetti (όχι τα μακαρόνια) που γούσταρε ο Tarantino από μικρός.

Ένας σπουδαίος Jamie Foxx, ένας οσκαρικός Christoph Waltz και ίσως η καλύτερη και πιο υποτιμημένη ερμηνεία της καριέρας του Leonardo DiCaprio. Μια ιστορία εκδίκησης με τρελό και στυλιζαρισμένο πιστολίδι. Αυτά είναι.

4) Once Upon a Time in Hollywood (2019)

Είναι ταινιάρα από μόνη της, αλλά είναι ψηλά και γιατί πραγματοποίησε το μεγαλύτερο σινεματικό μου όνειρο: να δω μαζί σε μια ταινία τον Leonardo DiCaprio και τον Brad Pitt. Έριξε και το μεγάλο μου crush, Margot Robbie, ο πατουσάκιας και με “έστειλε”.

Ένα φανταστικό homage στο Χόλιγουντ της δεκαετίας του 60′, με ένα εκπληκτικό twist σε μια τραγική ιστορία. Τεχνικά η ταινία είναι και κωμωδία, οπότε αυτομάτως είναι από τις αγαπημένες μου όλων των εποχών.

Τι; Είναι υπερβολικά μεγάλο σε διάρκεια; ΧΑ! Εγώ ανυπομονώ για το πιθανό extended cut διάρκειας 3 ωρών και 20 λεπτών που έχει πει ο Tarantino ότι μπορεί να κυκλοφορήσει κάποτε.

3) Inglourious Basterds (2009)

Οι Μπάσταρδη. Αγαπώ το γεγονός ότι έχει επίτηδες ορθογραφικό λάθος, χωρίς λόγο. “We‘re gonna be doin’ one thing and one thing only… killin’ Nazis.” ΠΟΣΟ ΘΕΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο BRAD PITT;!

Αυτή η ταινία σίγουρα διδάσκεται σε σεμινάρια χτισίματος έντασης. Από την εναρκτήρια σκηνή, μέχρι αυτή στο σινεμά. Πραγματικά θα πρέπει απλά να επαναλαμβάνομαι για το τι αγαπώ στις ταινίες του Tarantino. Απλά υποκλίνομαι και πηγαίνω παρακάτω.

2) Pulp Fiction (1994)

“Say ‘what’ again. Say ‘what’ again, I dare you, I double dare you motherfucker, say what one more Goddamn time!”.

Το Pulp Fiction δεν είναι καν η αγαπημένη μου ταινία του Tarantino, αλλά έχει το αγαπημένο μου σενάριο όλων των εποχών. Μια από τις πιο rewatchable ταινίες και για πολλούς το αριστούργημα του σκηνοθέτη. Αλλά έρχεται οριακά δεύτερο.

1) Kill Bill (2003-2004)

Οι πιστοί ξέρουν ότι το Kill Bill είναι ένα τετράωρο έπος εκδίκησης, αλλά ο Tarantino έκανε μια αναγκαστική υποχώρηση και το χώρισε σε δύο μέρη. Παρόλα αυτά, αφού λέει ότι είναι μια ταινία, ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΤΑΙΝΙΑ, ΤΕΛΟΣ!

Ίσως το γεγονός ότι είναι η πρώτη ταινία του που είδα παίζει κάποιο ρόλο, γιατί από το Kill Bill έμαθα τι εστί Tarantino και βάραγα προσοχή και έβλεπα χωρίς αντιρρήσεις ένα έργο του όποτε άκουγα το όνομά του έκτοτε.

Λουτρό αίματος, υπέροχη μη γραμμική αφήγηση, μουσικάρες, στυλ και η καλύτερη Uma Thurman έβερ. Αν κάποιος έχει αντίρρηση, θα του κόψω το χέρι με Χατόρι Χάνζο. Όχι, εντάξει, πλάκα κάνω. Απλά θα τον πυροβολήσω στο κεφάλι. Με αγάπη.