Ο Andy Warhol αποτελεί το σύμβολο της ποπ αρτ κουλτούρας, μιας τέχνης που άφησε το στίγμα της στο χρόνο, και όχι μόνο.
Γεννήθηκε στις 6 Αυγούστου του 1928 στο Pittsburgh και εκτός από καλλιτέχνης, ήταν παραγωγός και σκηνοθέτης. Η δουλειά του μεταξύ άλλων συμπεριελάμβανε μια σειρά από καλλιτεχνικές κατηγορίες όπως η ζωγραφική, τα σκίτσα, τα γλυπτά και το animation. Αρχικά προσπάθησε να κάνει καριέρα μόνο σαν εικαστικός, ενώ η δουλειά του είχε παρουσιαστεί σε διάφορες γκαλερί κατά τη δεκαετία του ’50. Παρόλα τα θετικά σχόλια όμως που είχε αποσπάσει, δεν έπαψε ποτέ να λογοκρίνεται καθόλη τη διάρκεια της καριέρας του.
Ανάμεσα στα πιο αναγνωρίσιμα έργα του είναι τα εξής:
• Marilyn Diptych (1962),
• Campbell Soup Cans (1962)
• Chelsea Girls (ένα πειραματικό φίλμ του 1966)
• Exploding Plastic Inevitable (1966-67)
Το ατελιέ του στην Νέα Υόρκη φιλοξενούσε καλλιτέχνες όπως street artists, drag queens, και αρκετές διάσημότητες του Hollywood, ενώ κατάφερε να δώσει ευκαιρίες σε αρκετούς εκεί έξω ώστε να προβάλουν τη δουλειά τους. Δεν είναι τυχαίο ότι σύμφωνα με τον ίδιο “όλοι οι άνθρωποι θα γίνουν διάσημοι έστω και για 15 λεπτά”.
Ενώ λοιπόν μπορεί να γνωρίζεις αρκετά πράγματα για τον αγαπημένο σου καλλιτέχνη, υπάρχουν ορισμένες λεπτομέρειες, που σίγουρα αξίζει να μάθεις.
Το παρατσούκλι του ήταν Drella
Είχε κολλήσει το συγκεκριμένο ψευδώνυμο από το συνδυασμό της Cinderella (Σταχτοπούτα) με του Dracula. Το συγκεκριμένο αποτελούσε δημιούργημα του ιδίου και της παρέας του, αν και ήταν δύσκολο να διαβάσει κανείς τις σκέψεις του. Όσοι τον έζησαν από κοντά εξάλλου δήλωναν, ότι δεν μπορούσαν ποτέ να τον ψυχολογήσουν.
Μπορεί και κανείς να μην γνώριζε, ποιός ήταν πραγματικά. Ίσως με το συγκεκριμένο ψευδώνυμο να ήθελε να δώσει μια δική του εκδοχή στο Jekyll-Hyde χαρακτήρα του, ενώ τα μέλη των Velvet Underground, έγραψαν ένα ολόκληρο άλμπουμ στη μνήμη του, και η ονομασία του ήταν “Drella material”.
Είχε λάβει μια υποψηφιότητα για Grammy
Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ’50 είχε αποκτήσει ανεξάρτητες συνεργασίες με την RCA Records, την Columbia Records και το Harper’s Bazaar, ενώ παράλληλα ήταν υπεύθυνος για τη δημιουργία αρκετών artwork για άλμπουμ καλλιτεχνών, όπως η Aretha Franklin, ο John Cale και οι Rolling Stones.
Το εξώφυλο του “Sticky Fingers” του 1971 των Rolling Stones, ήταν υποψήφιο για Grammy, αλλά δυστυχώς έχασε από το “Pollution”.
Ο Truman Capote τον είχε χαρακτηρίσει άχρηστο
Ο Capote δεν είχε και την καλύτερη γνώμη για εκείνον, για την ακρίβεια είχε πάντα εχθρικές προθέσεις απέναντι του. Ισχυριζόταν ότι ο Warhol τον ακολουθούσε φανατικά πολύ πριν γίνει διάσημος και συχνά αναφερόταν στην πρώτη τους ατυχή σύμφωνα με εκείνον συνάντηση. Είχε πεί χαρακτηριστικά ότι “Είναι από τους απελπισμένους ανθρώπους που καταλαβαίνεις ότι δεν προκειται τίποτα καλό, να βγεί από εκείνους. Νομίζω ότι δεν αξίζει μία και πως είναι από τους πιο άχρηστους ανθρώπους που έχω γνωρίσει στη ζωή μου”.
Κάποια στιγμή αποφάσισε να αναθεωρήσει και οι σχέσεις τους καλυτέρευσαν, σε σημείο που συνεργάστηκαν. Παρόλα αυτά οι σχέσεις τους δεν έγιναν ποτέ φιλικές. Ο Warhol κάποια στιγμή χαρακτήρισε απαράδεκτο ένα κείμενο του Capote, και μετά το 1980 απέκτησαν τις ιδανικές χιλιομετρικές αποστάσεις.
Παραλίγο να τον σκοτώσουν
Η Valarie Solanas και ο Mario Amaya τον πυροβόλησαν το 1968, ενώ έμεινε δύο ολόκληρους μήνες στο νοσοκομείο παλεύοντας για τη ζωή του. Η Solanas έγραφε βιβλία για το φεμινισμό, είχε διαγνωστεί με σχιζοφρένεια και είχε εμφανιστεί στην ταινία του Warhol “I, a guy”.
Όσο περίεργο και αν ακούγεται, είχε βγάλει δικό του βιβλίο με συνταγές μαγειρικής
Με τη βοήθεια της φίλης του Suzie Frankfurt, κατάφερε το 1959 να φτιάξει το δικό του “τσελεμεντέ” με τίτλο “Wild Raspberries”. Στο βιβλίο οιδυό τους κατάφεραν να κάνουν παρωδίες γαλλικών συνταγών, με ιδιαίτερη επιτυχία.
Πέρα από το γεγονός ότι όλα μέσα στο βιβλίο ήταν χειροποίητα, δεν έτυχε ιδιαίτερης αναγνώρισης από το κοινό, ενώ παράλληλα στο περιεχόμενο του είχε 19 σχέδια του Warhol.
Ο Warhol λοιπόν έχει καταφέρει να απασχολεί το κοινό ακόμα και σήμερα με το εκκεντρικό του στυλ, ενώ συνεχίζει να επηρεάζει γενεές καλλιτεχνών που μιμούνται την τέχνη του. Το μόνο σίγουρο είναι ότι αν η “Ποπ Αρτ” είχε έναν πατέρα, τότε αδιαμφισβήτητα θα ήταν μόνος του, σε ολόκληρο το “σοι” της.
Χρύσα Αντωνιάδη
