Alien: Romulus – Ένα υπέροχο αμάλγαμα

Το Alien, το θρυλικό Xenomorph, επανέρχεται στη μεγάλη οθόνη μετά από επτά χρόνια, με μια ταινία που θυμίζει περισσότερο αυτές του 20ου αιώνα, παρά τα prequel του Ridley Scott.

Αγαπώ πολύ το franchise του Alien και δεν είχε ποτέ μέχρι τώρα την ευκαιρία να δω μια ταινία στο σινεμά. “Το καλό που σου θέλω, Fede Alvarez”, είπα πριν μπω στην αίθουσα. Κι ο σκηνοθέτης του remake του Evil Dead και του Don’t Breathe με έβγαλε ασπροπρόσωπο.

Σίγουρα ο Alvarez αγάπησε Ridley Scott. Και χαίρομαι τόσο πολύ που δεν είχε στο μυαλό του μόνο την πρωτότυπη ταινία, αλλά και τα δύο prequel. Γενικά, το Romulus είναι φοβερό γιατί είναι τόσο ένα αμάλγαμα όλων των ταινιών του franchise, έχει επιρροή ακόμα και από το εξαιρετικό βιντεοπαιχνίδι Alien Isolation, και ταυτόχρονα κάνει κάτι δικό του, έχει αρκετούς τρόπους να ξεχωρίζει, δεν χαλάει τίποτα από το continuity και δικαιολογεί απόλυτα την ύπαρξή του. Βέβαια, μερικές φορές αποδίδει κάπως υπερβολικό φόρο τιμής, αλλά ακόμα κι αυτό, μαζί με τα υπόλοιπα μικρά ψεγάδια, δεν αναιρούν το γεγονός ότι ο Fede Alvarez δημιούργησε μια από τις καλύτερες ταινίες Alien όλων των εποχών.

Πραγματικά δεν μπορώ να πιστέψω ότι αυτή η ταινία αρχικά επρόκειτο να πάει απευθείας σε streaming. Ευτυχώς οι καραγκιόζηδες της Disney είχαν λίγο μυαλό και πριν αρχίσουν τα γυρίσματα κατάλαβαν τι είχαν στα χέρια τους και αποφάσισαν να μην κάνουν το ίδιο λάθος με το Prey (το prequel του Predator) και να την κυκλοφορήσουν στους κινηματογράφους.

Το Don’t Breathe ήταν μία από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις του 2016. Εκεί ο Alvarez εκμεταλλεύτηκε άριστα το εκπληκτικό sound design, το οποίο ήταν ένας από τους κύριους λόγους της επιδραστικότητας της ταινίας. Και το Romulus σε μεγάλο βαθμό είναι ένα Don’t Breathe στο διάστημα. Μου είχε λείψει ο τρόμος και η αγωνία σε μια ταινία Alien και ευχαριστώ τον Fede που επανάφερε τα δύο στοιχεία που αγάπησα πιο πολύ από το πρώτο. Υπήρχαν σκηνές που ο ήχος κοβόταν τελείως, είτε λόγω του ότι είχε εξωτερικό πλάνο (διάστημα, δεν έχει ήχο, ξέρετε…), είτε επειδή είχε μια συγκεκριμένη σκηνάρα που με έκανε κυριολεκτικά να κρατήσω την ανάσα μου λες και ήμουν μέσα στην ταινία.

Η εταιρική απληστία και η ταξική ανισότητα είναι ένα από τα πιο διακριτικά και ταυτόχρονα προεξέχοντα ζητήματα που θέτει αυτό το franchise. Το Romulus είναι η πρώτη ταινία που επιλέγει να δείξει λίγο παραπάνω τις συνθήκες ζωής των ανθρώπων που έχουν αποικήσει και ουσιαστικά “ανήκουν” στη Weyland-Yutani και συγκεκριμένα νέων που έχουν όνειρα και δεν σχεδιάζουν να δουλεύουν στα ορυχεία για την υπόλοιπη ζωής τους. Μου άρεσε πάρα πολύ το πώς οι χαρακτήρες πήγαιναν από το σημείο “Α” στο σημείο “Β” και ακολούθως στο “Γ” τόσο οργανικά. Και δεν μιλώ για την εξέλιξή τους, αλλά για την πλοκή. Γιατί εντάξει, η αλήθεια είναι ότι πέρα από τους δυο πρωταγωνιστές, οι υπόλοιποι είναι λίγο τροφή για τα Alien.

Μου άρεσε πάρα πολύ η δυναμική των δύο πρωταγωνιστών και για άλλη μια φορά σε αυτές τις ταινίες έχουμε μια νέα, ιδιαίτερα προσέγγιση ενός ανδροειδούς (ή συνθετικού ατόμου, για να μην είμαστε ρατσιστές). Η Cailee Spaeney και ο David Jonsson ήταν με διαφορά οι δύο πιο αξιομνημόνευτες ερμηνείες, από τις πολύ καλές που έχουμε δει σε αυτές τις ταινίες.

Ακόμα κι αν σας αρέσει όλη η ταινία, ενδέχεται τα τελευταία 15-20 λεπτά να μην σας αρέσουν, είναι το πιο… έντονα συζητήσιμο κομμάτι της ταινίας, κάνει κάτι τολμηρό μεν, που έχουμε ξαναδεί (με διαφορετικό τρόπο) δε και ή θα το θαυμάσετε για το θάρρος και την τόλμη να κάνουν κάτι τέτοιο ή θα ρίξει την ταινία στα μάτια σας. Το μόνο σίγουρο είναι το Alien: Romulus, είτε σας αρέσει, είτε όχι, δεν είναι βαρετό και δεν περνάει αδιάφορο.

Δημήτρης Κουντούρης