Άλλος ένας καρπός από την τριετία της πανδημίας που αποδεικνύει την σημασία της ελευθερίας της έκφρασης στη μουσική. Οι επιθυμίες και οι ανάγκες των ανθρώπων σε ντεμπούτο που σκοτώνει από τους Βilly Βultheel and Αlexander Ιezzin με καταγωγή από το Βέλγιο και την Αριζόνα αντίστοιχα. Ζουν στο Βερολίνο και ο πειραματισμός στον θόρυβο και την τέκνο, τα σπάει όλα σε κομμάτια και μετά τα αριθμεί μέσα από τα bars του κάθε session για 9 τραγούδια. Ένας πόλεμος δημιουργικού οίστρου με λεπτομέρειες από μπαρόκ θλίψη και όπερα, σε ταρακουνάνε όπως οι φωνές που ψιθυρίζουν. Ένα πάρτι για εναρμονισμένο χάος με τις χορδές από το τσέλο του Patrick Belaga.
Η λίμπιντο μπερδεύεται με τον θάνατο και την ακούς στέρεο. Πλήκτρα από το πιάνο και απαγγελία με την συνοδεία από ραδιενεργά κύματα. Σειρήνες που σε καλούν στο ανεβοκατέβασμα μιας σκάλας με το kick drum, χτύπο της καρδιάς και αδέξια μετατόπιση βάρους από το αριστερό στο δεξί. Χάλκινα και ψηφιακή γλυκά από το μικρόφωνο για τα φωνητικά. Με ένα θριαμβευτικό φινάλε κλείνει ο κύκλος όπως ξεκίνησε από το ‘369’ σε αυτό τον μικρής διάρκειας δίσκο, που είναι όμως τόσο πυκνός στο περιεχόμενο.
Δεν είναι ένα έργο τέχνης που καίγεται στην βαρεμάρα των μουσείων αλλά μια κυκλοφορία βγαλμένη από την βερολινέζικη νύχτα που μοιάζει με ρούχο που έχει λερωθεί μετά την έξοδο. Ένας δίσκος με τόσο καθηλωτική performance που απελευθερώνει, όσους αφεθούν, σε ένα ξέφρενο χορό. Άνθρωποι αποδεσμευμένοι από το φόβο και την ντροπή ζουν μια εμπειρία που τους γεμίζει αυτοπεποίθηση σε μια τόσο επισφαλή πραγματικότητα, κάνοντας τα σλάλομ μεταλικό θόρυβο στην δύσκολη κατάβαση μέσα σε μια χιονοστιβάδα γεμάτη σκιές.
Additional vocals on sirens by Dylan Kerr
Mastered by Ali Najafi
Design by Leïth Benkhedda & Stelios Ilchuk
C.A.N.V.A.S.
