Βανέσα Βενέτη – ΚοττίκαΉταν το 1999 θυμάμαι όταν είχε γίνει πραγματικά χαμός με τη ταινία που είχε σαρώσει τότε στα box office παγκοσμίως και είχε γίνει θέμα συζήτησης σε κάθε παρέα. Ο λόγος; Απλούστατος. Το σούπερ προχώ σενάριο, το οποίο έβαζε αναγκαστικά το μυαλό του θεατή να κάνει δεύτερες σκέψεις. Μήπως τελικά να ισχύει στ’ αλήθεια κάτι τέτοιο ρε συ;
Δεν είναι άλλωστε λίγα τα δικαιώματα που έχει δώσει η βιομηχανία του Hollywood σχετικά με θεωρίες συνομωσίας και το πώς “σερβίρει” κάποιες πληροφορίες που δήθεν οι μυστικές υπηρεσίες (των Η.Π.Α) θέλουν να “πλασάρουν” μέσω των παραγωγών της mainstream βιομηχανίας του θεάματος στον “μέσο” πολίτη.
Την τριλογία αυτή τελικά τη λάτρεψα και ακόμη και μετά από 20+ χρόνια, τη θεωρώ την αγαπημένη μου ταινία για πολλούς λόγους. Για το απίθανο σενάριο, για το γεγονός ότι στη σκηνοθεσία και στη παραγωγή βρίσκουμε δύο τράνς γυναίκες (και μάλιστα αδελφές) τη Λάνα και τη Λίλι Γουατσόφσκι, για το ότι ο πρωταγωνιστής Κίανου Ρίβς είναι κούκλος ( ειδικά σε αυτή τη ταινία τα σπάει στη κυριολεξία), αλλά πάνω απ’ όλα γιατί είναι η μοναδική ταινία που με έβαλε σε σκέψη να αναρωτιέμαι: Ρε… Λές;
Το αστείο της υπόθεσης, της δικής μου υπόθεσης σχετικά με τη ταινία, είναι ότι όταν την είδα για πρώτη φορά, μου φάνηκε φόλα. Περίμενα να δω κάτι εύκολο, κάτι ξεκούραστο, όπως είχα συνηθήσει μέχρι τότε, και λίγο μετά από το κόκκινο χαπάκι που πήρε ο Νίο κι άρχισε να μπαινοβγαίνει στο μάτριξ μέσω τηλεφωνικής σύνδεσης, πάτησα το στοπ στο dvd και έκανα τηλεφωνική σύνδεση με τον ξάδερφο μου, που επέμενε να το δω, για να τον κράξω. Τι μπούρδα είναι αυτή που με έκανες να χάσω τον χρόνο μου και τέτοια….
Τόσα ήξερα, τόσα έλεγα..
Ευτυχώς ο άνθρωπος δεν με έβρισε, αλλά μου είπε: ξαναδές το από την αρχή, αλλά να συγκεντρωθείς. Αυτό έκανα και αυτό ήταν. Το λάτρεψα σε σημείο να ανυπομονώ να βγεί η επόμενη ταινία της σειράς, ακόμη και τώρα που όπως διαβάζω έχουν αρχίσει τα γυρίσματα για το Matrix 4 τo οποίo θα βγεί στις αίθουσες τη 21η Μαίου του 2021.
Ζούμε σε περίεργη εποχή και πράγματα που βλέπαμε σε ταινίες με πανδημίες κλπ (πχ Contagion), να που τα ζούμε in real life. Πόσοι από εμάς στ’ αλήθεια όταν είδαμε το Contagion δεν σκεφτήκαμε: έλα μωρέ, υπερβολές του Hollywood. Μετά την καραντίνα όμως και να που στη καθημερινότητα μας κυκλοφορούμε με μάσκες και γάντια. Τελικά βλέπουμε ότι μάλλον δεν ήταν και τόσο υπερβολικό το σενάριο, χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι ντε και σώνει ζούμε και στο μάτριξ, αλλά απλώς ότι δεν αποκλείεται κιόλας.
Ας πάμε και στα social media τα οποία σχεδόν όλοι τα κράζουν, αλλά επίσης σχεδόν όλοι τα χρησιμοποιούν. Μήπως αυτό δεν είναι και αυτό ένα είδος matrix, μια εικονική πραγματικότητα;
Τέλος πάντων, όπως και να ‘χει, είναι μια καλή ευκαιρία να αναρωτηθούμε, αν όντως υπήρχε matrix, ποιό χάπι θα διάλεγε η κάθε μια και ο καθένας μας; Το μπλε που τα ξεχνάς όλα και επιστρέφεις στο μάτριξ σαν να μην έγινε τίποτα ή το κόκκινο που σε αφυπνίζει, αλλά το τίμημα της αφύπνισης είναι μεγάλο και το χειρότερο, δεν μπορείς να αλλάξεις την απόφαση σου;
Εγώ οπωσδήποτε το κόκκινο…
Το κείμενο αυτό είναι αφιερωμένο στον αγαπημένο μου φίλο και ηθοποιό Διονύση Μπουλά που έφυγε από κοντά μας λίγες μέρες πριν και τώρα θα παίζει τους ρόλους του σε παραδεισένια θέατρα ως άγγελος που ούτως η άλλως ήταν και είναι.
Βανέσα Βενέτη
