Ήμασταν πολλοί την τελευταία δεκαετία αυτοί που αισθανόμασταν άβολα με την τόσο ισχυρή παρουσία της Χρυσής Αυγής στα κοινά της Ελλάδας.
Δεν ήταν ποτέ φυσιολογικό οπαδοί του ναζισμού να εκπροσωπούν τον λαό μιας χώρας στο Κοινοβούλιό της, όμως όπως συνέβη με τον Χίτλερ στη Γερμανία, έτσι και εδώ εκλέχθηκαν και το έκαναν. Στην περίπτωσή μας -ευτυχώς- δεν το έφτασαν τόσο μακριά όσο το είδωλό τους, όμως και πάλι κατάφεραν να αφήσουν βαθιές πληγές στην Ελλάδα και μάλιστα σε μια εποχή που ήταν ήδη «πληγωμένη» και δεν άντεχε άλλο.
Κι όμως! Εκείνοι μαχαίρωσαν, τραμπούκισαν, έσπειραν παντού μόνο μίσος και αθλιότητα, και με αυτό τον τρόπο κατάφεραν να πείσουν αρκετές χιλιάδες ψηφοφόρους να τους επιτρέψουν να περιφέρονται και στα βουλευτικά έδρανα. Αυτό νομίζω είναι και η αρχή του προβλήματος στη δημιουργία μιας τόσο ισχυρής Χρυσής Αυγής, όσο αυτή που είδαμε στο πρόσφατο παρελθόν.
Ότι ο κόσμος γούσταρε τον βλαχομαγκισμό, τα μπινελίκια και τα χαστούκια μπροστά στις κάμερες. Και κάθε ψήφος που έπεφτε εκείνο τον καιρό στην κάλπη, συνοδευόταν με μια ατάκα τύπου «να καθαρίσει ο τόπος» ή «καλά της έκανε και λίγες τις έριξε που αντί να πάει να πλύνει κανένα πιάτο, υμνεί τον κομμουνισμό».
Μόνο που τελικά ο τόπος «βρώμισε». Ήταν που ήταν σε μια μόνιμη μουντίλα αυτή η χώρα, ήρθε και η τρομοκρατία που συναντούσες σε πολλές γειτονιές, σε κανάλια, ραδιόφωνα κι’ οθόνες και κάπως έτσι φτάσαμε να σκεφτόμαστε με ποιους ανθρώπους αναπνέουμε τον ίδιο αέρα.
Η Χρυσή Αυγή δε γεννήθηκε την προηγούμενη δεκαετία. Υπήρχε εκεί και συντηρούσε στις τάξεις της ανθρώπους με ιδεολογία επικίνδυνη όχι μόνο για το είδος, αλλά για κάθε μορφή ζωής. Όλοι το ήξεραν και κακώς κάποιοι ξαφνιάστηκαν που την είδαν να ανεβαίνει ραγδαία και κάποιοι «κούμπωσαν» για το κακό που θα ερχόταν.
Άλλοι ξεροκατάπιναν όταν άκουγαν ότι σε εφόδους ταγμάτων σκοτώθηκαν μετανάστες. Τα «Καλά τους έκαναν, ας κάθονταν στη χώρα τους να πολεμούσαν» ήταν εξίσου δολοφονικά με τις μαχαιριές στα σώματα. Γιατί στην εποχή της εικόνας και του ήχου, της άμεσης ανταλλαγής απόψεων, διαμορφώνονταν εύκολα συνειδήσεις και πολλοί άνθρωποι, νέοι και γηραιότεροι, έβρισκαν εύκολα μια δικαιολογία να ξεπλύνουν τον ναζισμό.
Και άλλοι έτριβαν τα χέρια τους από ικανοποίηση. Την ώρα που αυτοί επέβαλαν τον απόλυτο εξευτελισμό της ίδιας της ζωής, το «τέρας» έκλεβε την παράσταση και το συναίσθημα της απαξίωσης έχανε εύκολα στο ζύγι από αυτό του φόβου.
Η Χρυσή Αυγή καταδικάστηκε έπειτα από 5.5 χρόνια στις δικαστικές αίθουσες. Το έπαθε αυτό επειδή είχε σχεδόν το ελεύθερο να κάνει ότι θέλει σε μια κοινωνία παρηκμασμένη οικονομικά και εντελώς «καμμένη» πνευματικά και έφτασε να σκοτώνει μέχρι και Έλληνες σε κοινή Θέα.
Η απόφαση αυτή είναι μια νίκη για τους συγγενείς των θυμάτων που έδωσαν το αίμα τους ώστε να καταλάβει ο κόσμος σε τι έκτρωμα είχε βάλει την… υπογραφή του μέσω της ψήφου του.
Είναι μια νίκη για όσους βρίσκονταν τόσα χρόνια απέναντι τους στους δρόμους πρωτίστως. Έπειτα για όσους αφιέρωσαν έστω και ένα λεπτό από τη ζωή τους για να φωνάξουν ότι ο ναζισμός και ο φασισμός δεν είναι ιδεολογίες αλλά «αρρώστιες».
Είναι μια νίκη για τους ηλικιωμένους που δεν καταδέχτηκαν να τους συνοδεύουν στα ΑΤΜ, για όσους τελικά πιστεύουν στην ελευθερία.
Όμως σε καμία περίπτωση με αυτή την απόφαση δε νικήθηκε η αρρώστια. Για να συμβεί αυτό χρειάζονται πολλά και δυστυχώς αν κρίνουμε από το παρελθόν, δεν πρέπει να είμαστε και αισιόδοξοι.
Γιατί δεν αποκλείεται στην πρώτη «στραβή» να εμφανιστούν ανάλογες «Χρυσές Αυγές» και να παρασύρουν όλη την μικροψυχιά και την βλακεία, ξανά στην επιφάνεια…
Νίκος Καλαμπάκας