Ποιός χρειάζεται τις Χρυσές Σφαίρες;

Τα βραβεία της Αμερικανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου, τα γνωστά σε όλους μας Οσκαρ, είναι η πιο δημοφιλής βράβευση της 7ης τέχνης παγκοσμίως. Γεγονός αδιαμφισβήτητο. Με την τελετή απονομής, κλείνει ουσιαστικά η κινηματογραφική σεζόν, εκεί στα μέσα Φεβρουαρίου. Ένα μήνα νωρίτερα, πραγματοποιείται μια άλλη Αμερικάνικη τελετή βράβευσης, σχεδόν ιδίας αναγνωσιμότητας και ενδιαφέροντος: οι Χρυσές Σφαίρες. Γιατί ο κατά βάση mainstream αμερικάνικος κινηματογράφος χρειάζεται δύο ξεχωριστές απονομές για τις ίδιες πάνω-κάτω ταινίες;

6b5c81c851c74a90aba56980c61eb43bΟι Χρυσές Σφαίρες ξεκίνησαν το 1944, 15 χρόνια μετά την πρώτη απονομή των Οσκαρ, και η βασική τους διαφοροποίηση πέρα από το ότι περιλαμβάνει και τηλεοπτικές κατηγορίες, είναι οι ψηφοφόροι. Στα Οσκαρ ψηφίζουν τα μέλη της Ακαδημίας που είναι πάνω από 7,000. Οι Χρυσές Σφαίρες από την άλλη, είναι μια δημιουργία της Ενωσης Ανταποκριτών Ξένου Τύπου (HFPA), δηλαδή μιας ομάδας δημοσιογράφων, με μόλις 93 μέλη. Πώς μια τέτοια τελετή κατάφερε όχι μόνο να επιβιώσει μέσα στις δεκαετίες που ακολούθησαν αλλά να αποκτήσει ισάξια αίγλη με το χρυσό αγαλματίδιο ονόματι Οσκαρ;

Το συμπέρασμα του ταπεινού γράφοντα είναι το εξής ένα: Εμπορική προώθηση και αυξανόμενη διατήρηση ενδιαφέροντος των φαβορί των εταιρειών, οι οποίες ξέρουν πολύ καλά εξ’ αρχής ποιες ταινίες θα οδηγηθούν στις τελικές υποψηφιότητες, τις οποίες προγραμματίζουν σοφά για κυκλοφορία την περίοδο Δεκεμβρίου-Ιανουαρίου, ώστε να μην «καούν» από την έλευση νεότερων τίτλων. Συνήθως πιάνει, παρότι υπάρχουν και πάμπολλες εξαιρέσεις. Και πρόκειται για μία έξυπνα στημένη διαφήμιση, καθώς αμέσως μετά την απονομή των Σφαιρών ξεπηδούν νέες αφίσες των ταινιών που συμμετείχαν, όπου αναγράφονται αναλυτικά όλες οι υποψηφιότητες και βραβεύσεις της κάθε μιας. Ενας υπέροχος κράχτης δηλαδή, ώστε να προσελκύσουν ακόμα περισσότερο κόσμο στις αίθουσες.

golden-globes-2019-andy-samberg-sandra-oh

Και το κόλπο φαίνεται να πιάνει ακόμα και για ταινίες που στα Οσκαρ δεν θα περνούσαν ούτε απ’ έξω, οι οποίες όμως κατέληξαν να σπάσουν τα ταμεία. Και είναι σαφές ότι οι εταιρείες κάνουν ότι μπορούν για να εκμεταλλευτούν την κατάσταση χρησιμοποιώντας καθόλα αθέμιτα μέσα, καθώς ουκ ολίγα σκάνδαλα έχουν αποκαλυφθεί. Όπως το 1999 που η Σάρον Στόουν βρέθηκε υποψήφια για την ερμηνεία της στο αποτυχημένο “The Muse”, μετά από την αποστολή πολυτελών ρολογιών ως διακριτικό δωράκι στους ψηφοφόρους. Ή την υποψηφιότητα του Τόμπι Μαγκουάιρ για το άγνωστο “Brothers” το 2010 όταν η εταιρεία παραγωγής μοίρασε στους ψηφοφόρους blu-ray της ταινίας σε ένα πολυτελές πάρτι που είχε στηθεί με αποκλειστικά αυτόν τον σκοπό. Η μεγαλύτερη όμως κατακραυγή ήρθε το 2011, με το “The Tourist” και το “Burlesque” (κυκλοφορίες της Sony και οι δύο), τα οποία η HFPA έκρινε άξια υποψηφιότητας ως καλύτερες ταινίες της χρονιάς, με αντάλλαγμα δωρεάν ταξίδι αναψυχής για τους ψηφοφόρους στο Las Vegas σε πεντάστερο ξενοδοχείο και ιδιωτική συναυλία της Cher.

lady-gaga-golden-globes-2019-lede

Τα τελευταία τρία χρόνια οι Χρυσές Σφαίρες φαίνεται να εξυπηρετούν και έναν άλλο σκοπό: το ξέπλυμα του Χόλιγουντ στα χρόνια της πολιτικής ορθότητας. Μετά από μια ευρεία κατακραυγή των βραβείων καθώς εκείνη τη χρονιά οι υποψήφιοι ήταν σχεδόν αποκλειστικά λευκοί, ακολούθησε η επόμενη χρονιά με το κίνημα #MeToo όπου όλες οι γυναίκες που παρευρέθηκαν στην τελετή ήταν ντυμένες στα μαύρα, ως διαμαρτυρία για τα σεξουαλικά σκάνδαλα που μαστίζουν τη βιομηχανία και είχαν δει πρόσφατα το φως της δημοσιότητας. Με το Χόλιγουντ να βρίσκεται στο στόχαστρο, οι Χρυσές Σφαίρες έγιναν το τέλειο φόντο για να ξεσκεπαστούν τα κακώς κείμενα της βιομηχανίας και να λάβουν τη δημοσιότητα που προσφέρουν τα βραβεία αυτά, και εν μέρει να λήξει εκεί το θέμα. Ώστε έναν μήνα αργότερα, η λαμπερή τελετή των Οσκαρ να κυλήσει αναίμακτα, και το Χόλιγουντ να βγει πάλι από πάνω.

Ποιος χρειάζεται λοιπόν τις Χρυσές Σφαίρες; Αν όχι το Χόλιγουντ και τα μεγάλα κεφάλια των εταιρειών, τότε ποιος;

Ορέστης Μαλτέζος

Ορέστης Μαλτέζος

Η πρώτη μου ανάμνηση είναι να γράφω ταινίες στο βίντεο, και παρότι άλλαξε η τεχνολογία, το χούι του συλλέκτη ταινιών έμεινε αναλλοίωτο. Με λένε Ορέστη Μαλτέζο, είμαι σκηνοθέτης, και ο κινηματογράφος είναι ο δεύτερος έρωτας της ζωής μου. Γιατί ακόμα κι αν η μέρα σου είναι σκατά, μπορείς να δεις μια ταινία με κάποιον που η μέρα του είναι πολύ χειρότερη.

Previous Story

Έρχεται η Batwoman στην μικρή οθόνη

Next Story

Τι άκουσαν οι Έλληνες στο ελληνικό Spotify το 2018

Latest from Blog

Επίσημο μουσικό βίντεο από τους Behemoth για το τραγούδι “The Thousand Plagues I Witness (Live From XXX Years Ov Blasphemy)”

Οι Πολωνοί γίγαντες του extreme metal, Behemoth ανακοίνωσαν πως στις 25 Οκτωβρίου πρόκειται να κυκλοφορήσουν, σε τριπλό CD + BluRay, τριπλό LP και ψηφιακά, την μνημειώδη επετειακή συναυλία από ρο 2021 “XXX…
Punked
Go toTop