Nancy Von XΕδώ και μια βδομάδα βιώνουμε το αδιανόητο, το παράλογο, τον εφιάλτη. Η φωτιά στο Μάτι κατάφερε να κάψει τις ζωές όλων όσων έφυγαν, αλλά και όλων όσων έμειναν πίσω. Το πιο κυρίαρχο συναίσθημα είναι η απελπισία και μπορώ να το εκφράσω από πολύ προσωπική αντίστοιχη τραυματική εμπειρία, που έζησα το 2009.
Θέλουμε να ξυπνήσουμε μέσα από το κακό όνειρο, να πείσουμε τον εαυτό μας ότι ήταν απλά ένας εφιάλτης και πως όλοι όσοι χάθηκαν τόσο άδικα συνεχίζουν τις ζωές τους, την καθημερινότητα τους σαν να μη συνέβη ποτέ το κακό, σαν να μην βρέθηκε ποτέ στο δρόμο τους η φονική πυρκαγιά.
Αλλά παρόλα αυτά δεν μπορώ να διανοηθώ πως γίνεται να έχουμε σχεδόν 90 νεκρούς, εν καιρώ ειρήνης. Πως θα μπορέσουν όσοι έμειναν πίσω να συνεχίσουν τη ζωή τους, είτε επειδή έχασαν την οικογένεια τους είτε όλη τους την περιουσία; Πως μπορείς να κοιμηθείς ήσυχος μετά από όλο αυτό το έγκλημα;
Ο καθένας ψάχνει να βρεί ευθύνες και σίγουρα θέλει να βρεί κάποιον στόχο για να τις ρίξει. Μακάρι να ήταν τόσο απλό γιατί από τον “τοίχο” δύσκολα θα πάρεις απάντηση και αυτή τη στιγμή θεωρώ ότι δεν έχει άμεση σημασία. Μια βδομάδα μετά μετράμε ακόμα νεκρούς, πληγές και υπάρχουν αγνοούμενοι που ειλικρινά αμφιβάλω αν γνωρίζουμε τον πραγματικό τους αριθμό.
Ας αφήσουμε τις πληγές να ηρεμήσουν (γιατί να κλείσουν είναι αδύνατο) και ύστερα ξεκινάμε το μπαλάκι των ευθυνών, ποιός φταίει, τι δεν έγινε ή έγινε σωστά. Σημασία έχει η ωμή πραγματικότητα, στην οποία δυστυχώς αρκετές μανάδες δεν θα ξαναπάρουν τα παιδιά τους αγκαλιά, αρκετοί συνάνθρωποι μας δεν θα ξαναγυρίσουν σπίτι τους και όσοι έμειναν πίσω θα αναζητούν καθημερινά απαντήσεις, τις οποίες δεν θα πάρουν ποτέ.
Ο μήνας δείχνει Αύγουστο, αλλά στην καρδιά μας υπάρχει βαρυχειμωνιά.
Το μόνο συγκινητικό και θετικό που βγαίνει μέσα από όλη την χαοτική καταστροφή είναι η συσπείρωση και η αλληλεγγύη του κόσμου απέναντι στους πληγέντες. Η μόνη ελπίδα είναι ότι υπάρχει ανθρωπιά και φως, εκεί που κυριαρχεί το σκοτάδι. Θα έρθουν άραγε καλύτερες μέρες;
Nancy Von X
