Ορέστης ΜαλτέζοςΗ Αννι Γκρέιχαμ έχει μόλις κηδέψει τη μητέρα της. Η ίδια, ο άντρας της και τα δυο παιδιά της δεν πενθούν ιδιαίτερα καθότι οι σχέσεις τους με την ηλικιωμένη αποθανούσα ήταν μηδαμινές. Ενα καλά κρυμμένο μυστικό όμως έρχεται αργά και βασανιστικά να τους επηρεάσει, να τους ταράξει, και να τους καταστρέψει. Η ταινία ξεκινά σαν ένα ακραία ρεαλιστικό πορτρέτο μιας ανείπωτης οικογενειακής τραγωδίας τόσο αβάσταχτης που θα δικαιολογούσε τον χαρακτηρισμό ‘horror’ από μόνη της, και σταδιακά εξελίσσεται σε ένα μεταφυσικό θρίλερ από αυτά που σπάνια βλέπουμε στη μεγάλη οθόνη.
Σε αντίθεση με αυτό που το σημερινό κοινό περιμένει να δει από μια ταινία τρόμου, στη Διαδοχή απουσιάζουν μαεστρικά οι ψεύτικες τρομάρες, η δαιμονοποίηση των κτιρίων, και τα αδικαιολόγητα οπτικά και ακουστικά ευρήματα.
Οι χαρακτήρες βρίσκονται σε πρώτο πλάνο και η ιστορία προχωρά μέσα απ’ αυτούς και ο τρόμος καραδοκεί σε κάθε τους λέξη, πηγάζει από κάθε τους κίνηση. Ο σκηνοθέτης Αρι Αστερ δίνει απλόχερα σε κάθε συναίσθημα τον χρόνο που του αναλογεί ώστε να ανεβάσει τον τρόμο σε τέτοια επίπεδα σε σημείο που να μην υπάρχει ούτε μια στιγμή στην ταινία που να μην σφύζει από απειλή.
Η Toni Collette παραδίδει την καλύτερη ερμηνεία της καριέρας της καθώς η Αννι της προσπαθεί να διαχειριστεί φορτία που κουβαλά μέσα της, ανήμπορη να δεχτεί βοήθεια από τους δικούς της ανθρώπους, για λόγους που και πάλι το σενάριο φροντίζει να επενδύσει πάνω τους, δημιουργώντας σκηνές οικογενειακής έντασης τόσο έντονης που ξεχειλίζει από μέσα τους ο τρόμος.
Το μεταφυσικό στοιχείο της ταινίας εμφανίζεται σαν μια διέξοδος των χαρακτήρων να καλύψουν τις ψυχολογικές τους ανάγκες. Και ακριβώς αυτή η αμφισημία είναι που κάνει την τραγωδία να προχωρά χέρι-χέρι με τον τρόμο, με έναν τρόπο που προέρχεται κατευθείαν από το Μωρό της Ρόζμαρι.
Αλλά ο Αστερ δεν πέφτει στην παγίδα της κενής αναφοράς. Αντ’ αυτού, αποδίδει τον φόρο τιμής του στα μεγάλα horror του ’70 ακολουθώντας μεν τα tropes που αυτά όρισαν, αλλά τα χρησιμοποιεί για να αναδείξει την ιστορία και τους χαρακτήρες του με μια κιουμπρικική ακρίβεια. Οπως δήλωσε ο ίδιος, αυτό που τον ενδιαφέρει πρωτίστως είναι η οικογένεια, μέσα από την οποία πιστεύει ότι μπορούν να προκύψουν οι μεγαλύτεροι εφιάλτες. Και ακριβώς αυτό τον δρόμο ακολουθεί η ταινία.
Δεν μας φταίνε τα ντουβάρια του σπιτιού, ούτε εκδικητικά φαντάσματα που αποκτούν υπόσταση μέσα από πόρτες που τρίζουν. Κι αν υπάρχει ένα πνεύμα από την αντίπερα όχθη που απειλεί τους πρωταγωνιστές, ανακαλύψτε το βλέποντας το κορυφαίο θρίλερ της χρονιάς, μια ταινία που βρίσκεται κάπου εκεί ψηλά με το Μωρό της Ρόζμαρι και τον Εξορκιστή.
Η ταινία “Η Διαδοχή” (Hereditary) κυκλοφορεί στους κινηματογράφους από την Spentzos.
Ορέστης Μαλτέζος
