Punked Gang«Τέχνη είναι ότι βγαίνει μέσα από την καρδιά» συνήθιζε να λέει με φιλοσοφική διάθεση ο Βασίλης Δημητρίου, ο τελευταίος ζωγράφος των κινηματογραφικών αφισών στην Ελλάδα κι ένας από τους ελάχιστους στην Ευρώπη, όπως χαρακτηριστικά τον περιέγραφαν, πριν από λίγα χρόνια, σε εκτενές αφιέρωμά τους, οι New York Times. Αυτή η χαρακτηριστική φυσιογνωμία της Αθήνας, ο μικρόσωμος ζωγράφος με τον μπερέ που φιλοτεχνούσε τις αφίσες στον κινηματογράφο «Αθήναιον», αρνούμενος πεισματικά, τα υποταχθεί στην τεχνολογία, έφυγε σήμερα από τη ζωή, σε ηλικία 85 ετών, έχοντας υπηρετήσει πιστά την υπό εξαφάνιση τέχνη του για έξι ολόκληρες δεκαετίες. Ούτε η νόσος του Πάρκινσον, από την οποία έπασχε, και είχε «χτυπήσει» σημαντικά την λειτουργικότητα των χεριών του, δεν κατάφερε να τον κρατήσει μακριά από τον καμβά, τα χρώματα και τους ήρωές του!
Όλα αυτά τα χρόνια ζωγράφισε με το πινέλο του αμέτρητους πρωταγωνιστές του παγκόσμιου σινεμά. Από τον Κλιντ Ίστγουντ, τον Ομάρ Σαρίφ και την Τζούλι Κρίστι μέχρι τον «Πειρατή της Καραϊβικής» Τζόνι Ντεπ και τον αγαπημένο κινηματογραφικό ήρωα των παιδιών Χάρι Πότερ. Ο Κλιντ Ίστγουντ μάλιστα, τον οποίο είχε ζωγραφίσει περί τις 50 φορές, μιας και ήταν ο αγαπημένος του, τού είχε ζητήσει να του φτιάξει μια αφίσα για το Μουσείο Κινηματογράφου του Λος Άντζελες. Γιατί η φήμη του Βασίλη Δημητρίου είχε ξεπεράσει τα σύνορά της χώρα μας κι είχε απλωθεί σε όλο τον κόσμο. Δεν είναι, εξάλλου, τυχαίο, πως συνεντεύξεις του έχουν φιλοξενηθεί κατά καιρούς στα πιο δημοφιλή και έγκυρα ξένα μέσα. Σε κάποια από αυτές, μάλιστα, είχε εξομολογηθεί: «Όσο μπορώ να ζωγραφίζω, θα το κάνω. Όταν σταματήσω ν’ αναπνέω. Τότε θα σταματήσω να ζωγραφίζω.»!
Από παιδί ήταν επίμονος. Ήταν ο φτωχός πιτσιρικάς που σκαρφάλωνε κάθε βράδυ στα δέντρα της Κυψέλης για να παρακολουθεί τις ταινίες που έπαιζε το θερινό σινεμά αναγκάζοντας τον ιδιοκτήτη του, αντί εισιτηρίου, να τού αναθέσει να ζωγραφίζει τις αφίσες. Κάπως έτσι ξεκίνησε, στα 14 του μόλις χρόνια , η επαγγελματική του ενασχόληση με την κινηματογραφική αφίσα η οποία υπήρξε, διαχρονικά, η πιο μεγάλη του αγάπη.
Λίγα χρόνια νωρίτερα, εξάλλου, στο δημοτικό, τιμωρήθηκε αυστηρά γι’ αυτήν την μεγάλη αγάπη. Σ’ ένα διάλειμμα ζωγράφισε την εικόνα από τον γνωστό μύθο με την αλεπού να κοιτάει το σταφύλι κι όταν ρώτησε η δασκάλα ποιος την έφτιαξε, κι εκείνος σήκωσε το χέρι του, έφαγε ένα μεγαλοπρεπέστατο χαστούκι καθώς ήταν βέβαιη πως της έλεγε ψέματα. Εκείνος όμως ξαναζωγράφισε, μπροστά της, το ίδιο εξαιρετικά, την εικόνα…Η δασκάλα αυτή ήταν ο πρώτος άνθρωπος που πίστεψε στο ταλέντο του και του αγόραζε μολύβια, μπογιές και ιχνογραφίες προτρέποντάς την να συνεχίζει να ζωγραφίζει.
Βέβαια δεν ήταν το ίδιο θετικοί και οι γονείς του απέναντι στην ενασχόλησή του με την ζωγραφική. Ο βιοπαλαιστής πατέρας του, αθλητής της ελληνορωμαϊκής πάλης, που δούλευε γκαρσόνι για να μπορεί, έστω και με το ζόρι να συντηρεί την οικογένεια, γινόταν θηρίο ανήμερο κάθε φορά που άκουγε τη λέξη ζωγραφική. Κι από πίσω η μητέρα του σιγόνταρε. Οι δυο τους θεωρούσαν ως καλύτερη λύση για το μέλλον του να δουλέψει στο χασάπικο ενός θείου του, άντε και να ασχολείται και με την πάλη…Ο μοναδικός από την οικογένεια που πίστευε στο ταλέντο του και τον ενθάρρυνε ήταν ο αδελφός του.
Κάπως έξι, ξεκινώντας ως τζαμπατζής από το «Αττικόν» της Κυψέλης, εξελίχθηκε σε έναν από τους καλύτερους και πιο περιζήτητους του είδους. Δούλεψε στους περισσότερους κινηματογράφους της Αθήνας, από το Ρεξ, το Ιντεάλ, και το Πάνθεον μέχρι τον Αττικόν, τον Απόλλωνα και το Άνεσις. Όσο για το «Αθήναιον», το τελευταίο μόνιμο στέκι του, αυτός ήταν ο μοναδικός κινηματογράφος της πόλης που διατηρούσε ζωντανή την τέχνη της χειροποίητης αφίσας.
Για χρόνια ολόκληρα, κάθε Τετάρτη βράδυ, ο Βασίλης Δημητρίου πήγαινε στο «Αθήναιον» για ν’ αλλάξει την αφίσα της ταινίας. Συχνά συναντούσε θαυμαστές της τέχνης του, κυρίως νέα παιδιά, που περίμεναν να τον γνωρίσουν. Η θέση του, πλέον, είναι κενή. Οι αφίσες του όμως θα θυμίζουν πάντα τον άνθρωπο που… «ζωγράφιζε» τον κινηματογράφο.
Πηγή: protothema.gr
