του Παύλου Τσίου
ΕΜΜΟΝΕΣ… Βασικά υπάρχουν πολλών ειδών, ξεκινάμε από μια εμμονή που έχουμε με κάτι διατροφικό (παράδειγμα) και καταλήγουμε σε ψυχικές εμμονές που κρατάμε όλοι μέσα μας απέναντι στους ανθρώπους.
Αν έχεις μια εμμονή με το φαγητό, εκτός από τα περιττά κιλά που μπορεί να αποκτήσεις, αν δεν έχεις καλό μεταβολισμό, το χειρότερο θα είναι να σου μείνει καμία χοληστερίνη ή τίποτα τριγλυκερίδια που με μια καλή θεραπεία αν δεν είναι οργανικό να το ξεπεράσεις. Αν τώρα από τη φύση σου έχεις εμμονές με πράγματα και γεγονότα που δεν μπορείς να ξεπεράσεις και τα αφήνεις να υπάρχουν στην καθημερινότητα σου τότε είσαι αθεράπευτος.
Αν και δεν είναι κάτι κολλητικό έχει όμως την ιδιότητα να αφορά δυστυχώς περισσότερο τους γύρω σου παρά εσένα. Μια απλή εμμονή με κάτι που σου συνέβη και δεν μπορείς να το ξεπεράσεις, αλλά παρόλα αυτά απλά το προσπερνάς, από μια ποιο σύνθετη που έχει να κάνει με κάτι που χωρίς πια μετά από τόσο καιρό να ξέρεις το λόγο που ασχολείσαι σε κατατάσσει σε κάποιον που χρήζει γενικής παρακολούθησης.
Δεν έχει να κάνει με το τι χαρακτήρα έχουμε, έχει να κάνει αποκλειστικά και μόνο με το ξεκάθαρο γεγονός που συνέβη και δεν μπορούμε να το ξεπεράσουμε. Πρώτα απ’ όλα κάνουμε κακό στον εαυτό μας που δεν μας αφήνει να πάμε παρακάτω και δεύτερον επηρεάζουμε κάθε φορά που ασχολούμαστε και τον άλλον ή την άλλη που έχει να κάνει η εμμονή μας. Και άντε όσοι διακατέχονται από εμμονές του παρελθόν είναι κλινικά «άρρωστοι» από αυτό… ο άλλος που πλέον έχει όμως αλλάξει τη ζωή του και έχει προχωρήσει γιατί θα πρέπει ανά χρονικά διαστήματα που τρώει τις φλασιές του ο «άρρωστος» να τους ανακατεύει την ζωή;;; Και δυστυχώς ανήκει σε αυτά που δεν δικάζονται ούτε υπάρχει τρόπος να αναγνωριστούν από τρίτους. Και το γέλιο είναι πως ακόμα και να τους το τρίψεις στα μούτρα δεν θα το παραδεχτούν ποτέ!
Σε μια ποιο απλή εξήγηση η κάθε εμμονή έχει να κάνει με τις μετέπειτα επιλογές μας που δεν είναι όπως τις περιμέναμε, κάναμε τον κύκλο μας και καταλήξαμε εκεί που στην τελική δεν ξεκολλήσαμε ποτέ! Αυτή είναι και η χειρότερη μορφή, είτε έχει να κάνει με πρώην σχέση είτε με πρώην αντιπαράθεση που είχαμε με αντίζηλο ή κάποιον που έμμεσα μπορεί να ζούσε εις βάρος μας. (Κατά πάντα κρίση του εμμονικού, οπότε καταλαβαίνετε πόσο αντικειμενικός θα είναι ε…;;;)
Ακόμα και δίκιο να είχε στο παρελθόν τώρα τι ψάχνει;;; Το τότε ανήκει στο τότε… αν ήταν κάτι που θα μπορούσε να ζούσε και να υπάρχει δεν θα χανόταν ποτέ. Και αυτό για περασμένες μου αγάπες… για τις εμμονές που έχουν να κάνουν με αντιπαράθεση το μόνο που μπορεί να κερδίσουμε αν σπάσουμε τα νεύρα και επηρεάζουμε την ήδη αλλαγμένη ζωή αυτού που ασχολούμαστε το πολύ πολύ να μαζέψουμε ένα καλό χέρι ξύλο που στο φινάλε θα μας αξίζει κιόλας.
Καλώς ή κακώς πάντως άλλος είναι αυτός που ζει και συντηρεί εμμονές και άλλος είναι αυτός που τις βιώνει!
Λύση…;;; Καμία!!! Εγώ προσωπικά δεν έχω βρει… πέραν του ενός καλού «μπερντέ» ξύλου που είπα χαριτολογώντας δεν νομίζω κάτι άλλο να μας απαλλάξει από την στενοκεφαλιά του εκάστοτε εμμονικού ανθρώπου! Όχι ότι αυτό θα τον γιατρέψει, απλά θα μας δώσει μια ικανοποίηση για την κατά καιρούς αναστάτωση που επιφέρει στην ήδη μετέπειτα ζωή μας.
Τι να πω….; Μερικοί άνθρωποι έχουμε την τύχη να μην μας περιβάλουν εμμονικοί κολλημένοι ηλίθιοι, μερικοί όμως δεν την έχουμε! Καλό κουράγιο…
