Τις τελευταίες μέρες νιώθω ότι προσπερνάω, όλες τις ειδήσεις. Τις περισσότερες τις θεωρώ ανούσιες, δίχως ενδιαφέρον και εκεί κάπου μέσα σε όλο το χάος υπάρχει αυτό που δεν με αφήνει να κοιμηθώ τα βράδυα, ένα γιατί…
Ότι και αν συνέβη, ότι και αν υπήρξε πριν, άξιζε αυτή τη βαρβαρότητα; Ναι σε εσάς αναφέρομαι που μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου, αφαιρέσατε μια ανθρώπινη ζωή. Μια ζωή που από ότι φάνηκε, δεν άξιζε για εσάς όλα τα χρυσαφικά του κοσμηματοπωλείου.
Φρικάρω και μόνο στην εικόνα του βίντεο, δεν αντέχω να το ξαναδώ. Πόση βαρβαρότητα και μίσος μπορει να κρύβεται σε μια στιγμή. Κλωτσάνε, βαράνε, σέρνουν έναν άνθρωπο αιμόφυρτο λες και πιάσανε ένα δολοφονικό λαβράκι. Η “απειλή” για όλους εκείνους αφανίστηκε, οπότε μετά γυρίσανε όλη στην “ειρηνική” ζωή τους. Πόση υποκρισία…
Ρε συ Ζακ δεν σε ήξερα, αλλά χρόνια παρακολουθούσα το καλλιτεχνικό θράσσος που είχες σαν άνθρωπος και δυστυχώς φίλε μου δεν το άξιζες αυτό. Δεν με ενδιαφέρει ότι και αν συνέβη , το μόνο που θα κρατήσω από εσένα είναι την ευγενική παρουσία σου και την προσωπικότητα που δεν υπολόγιζε τα πρέπει και τους τύπους.
Βλέπω σήμερα όλους όσους σε αγαπούσαν και σε αγάπησαν, να προσπαθούν να δικαιώσουν το όνομα σου. Το αξίζεις. Γιατί ότι και αν συνέβη εκείνη την αποφράδα μέρα, απέδειξες στη ζωή σου, ότι πρέπει να είσαι ο εαυτός σου. Ότι δεν υπάρχουν όρια. Ότι η ζωή συνεχίζεται ακόμα και μέσα, από τις πιο αντίξοες συνθήκες.
Και αυτό με κάνει να σε σέβομαι. Να σκύβω το κεφάλι κάθε φορά που σπιλώνουν το όνομα σου.
Ελπίζω και εύχομαι όταν κωπάσει η φασαρία να καταλάβουν όλοι ποιός πραγματικά ήσουν, ότι άξιζες πολύ παραπάνω από όλα τα γυαλιστερά αντικείμενα, επάνω σε εκείνη την γ#$%^&$η τη βιτρίνα.
Δεν είσαι πια εδώ άγνωστε φίλε μου, αλλά δεν θα σε ξεχάσω ποτέ…
Nancy Von x