Nancy Von XΟ περίπλοκος χαρακτήρας του Morrissey έχει κεντρίσει το ενδιαφέρον του κοινού τις τελευταίες σχεδόν 3 δεκαετίες. Ο τραγουδιστής των The Smiths γεννήθηκε στις 22 Μαίου του 1959 και πέρα από τις φωνητικές του ικανότητες κατάφερε να ξεχωρίσει για το dark χιούμορ του, αλλά και την αινιγματική του περσόνα.
O ίδιος προκάλεσε σύγχυση σε όλη τη Μεγάλη Βρετανία, δείχνοντας απέχθεια προς το πρόσωπο της Nicola Sturgeon ενώ ταυτόχρονα φάνηκε να ήταν από εκείνους που υποστήριξαν έντονα, την ιδέα του Brexit. Τα mainstream media, τα οποία είχαν τη τιμητική τους στο τραγούδι “My Love I’d Do Anything for You“, έγραψαν τους τίτλους τους και μερικοί ακόμα παλιοί του οπαδοί σιωπηλά και με βαριά καρδιά τον αγνόησαν.
Ο Steven Morrissey, ο οποίος στα νιάτα του μοιράστηκε ένα τηλεοπτικό στούντιο με τον Bernard Manning σε σπλαχνική, αμοιβαία φρίκη, φαίνεται να αποκαλεί τώρα τον Nigel Farage ως “φιλελεύθερο εκπαιδευτή”. Αλλά οι άσχημες απόψεις του δεν είναι πραγματικά το πρόβλημα. Το τελευταίο του άλμπουμ “Low in High School” έχει λαμπερές στιγμές, αλλά δεν μας δίνει καμία ελπίδα ότι θα δούμε ξανά το παλιό καλό του εαυτό.
Bigmouth strikes again. Η χορτοφαγία του ενθαρρύνει τη μισανθρωπία περισσότερο από την ενσυναίσθηση, όπως όταν χαρακτήριζε τους Κινέζους ένα “υποείδος” για τη μεταχείρισή τους στα ζώα το 2010. Μιλώντας στο Der Spiegel το 2017 είπε πως οι πρόσφυγες έχουν κάνει τη Γερμανία “την πρωτεύουσα βιασμού της Ευρώπης” κάτι που δείχνει ότι οι κατηγορίες εναντίον του το 1992 από το NME (New Musical Express) , οι οποίες έκαναν λόγο για προβληματική συμπεριφορά, μάλλον είχαν μια δόση αλήθειας. Το ζήτημα όμως παραμένει καθώς φαίνεται πως αυτή η συμπεριφορά είναι πλεόν ανεξέλεγκτη.
Η ελκυστική αίσθηση της αγγλικής κουλτούρας που περιστρέφεται γύρω από τους Smiths έσβησε αρκετά νωρίς. Στην ίδια συνέντευξη του το1992, στην οποία ο Morrissey δήλωσε ότι δεν πιστεύει πως οι λευκοί και οι μαύροι άνθρωποι θα συνεχίσουν να τα πηγαίνουν καλά και θα είναι πραγματικά αρεστοί ο ένας στον άλλον, δήλωσε ακόμα: “Δεν θέλω να είμαι Ευρωπαίος. Θέλω η Αγγλία να παραμείνει ένα νησί”.
Το διαδίκτυο δεν παρεμβαίνει στα λεγόμενα του Morrissey, τα όνειρά του όμως παραμένουν τουλάχιστον “νόμιμα” και οι σκέψεις του, δικές του. Το Low in Highschool, επομένως εκτοξεύεται με άκομψες απόψεις σχετικά με την Αραβική Άνοιξη (όπου ο ίδιος με αισθησιασμό και ευαισθησία συνδέεται με έναν διαδηλωτή στο “In Your Lap”) και το Ισραήλ. Η απόψεις του για τον μιλιταρισμό και το έργο των στρατιωτών είναι αρκετά ξεκάθαρες στα “I Bury the Living” και “I Wish You Lonely”, με το τελευταίο να βγάζει χαιρεκακία για τους θανάτους τους. Φαίνεται σκληρό. Δεν είναι όμως χειρότερο από την πατριωτική αποδοχή των θανάτων πολιτών που προκάλεσαν αντίστοιχα οι Άγγλοι στρατιώτες. Το πιο αμφιλεγόμενο τραγούδι του από τη δεκαετία του ’90, το National Front Disco, το οποίο μιλάει με θλίψη για ένα χαμένο αγόρι προσκείμενο στο ρατσισμό, αξίζει να ακούγεται σήμερα περισσότερο από ποτέ.
Συνυφασμένα με την απελευθερωτική λάμψη της μουσικής του Johnny Marr, τα τραγούδια των Smiths έφτασαν στον ακροατή με αμοιβαίο πόνο για αγάπη. Θα μπορούσε να είχε ακολουθήσει κάτι εξίσου βαθύ και ανθρώπινο, όπως έλεγε, για παράδειγμα, ο Leonard Cohen: “πέρασε μια ζωή όπου εργαζόταν προς την ευτυχία”. Ο “solo” Morrissey αντ ‘αυτού φαίνεται να εξυμνεί τις ακριβώς αντίθετες αξίες δείχνοντας παντελή έλλειψη αγάπης και αλληλεγγύης. Στην αυτοβιογραφία του καταλήγει στο μοναδικό άλλο μέρος που ανήκει πραγματικά: στη σκηνή. Αναφέρει ακροατήρια με ακριβείς αριθμούς, σαν να προσπαθεί να κρατήσει την έδρα του στο κοινοβούλιο, σαν να θέλει να αποδείξει το κύρος του. Η αίσθηση της μόδας, η φυλετισμός και οι εκρήξεις βίαιων συγκινήσεων που το διέπουν , είναι κάτι που τον αναζωογονεί. Οι οπαδοί του είναι η κοινότητά του. Όσο πιστεύουν σ ‘αυτόν, όλα τα υπόλοιπα μπορούν να πάνε κατά διαόλου.
Από δισκογραφικές εταιρείες και φίλους, αναμένει και σχεδόν καλλιεργεί την προδοσία. Τα μέλη που απαρτίζουν τη μπάντα του είναι από τους λίγους που μπορούν να του προσφέρουν συντροφικότητα. Οι φθίνοντες κύκλοι της μουσικής του είναι προϊόν ενός και μόνο κόσμου, του δικού του . Τραγούδι με τραγούδι, η με το στρεβλωμένο μυθιστόρημα του Lost (2015), ο Morrissey βλέπει την ανθρωπότητα ως ένα γεμάτο φόβο, οδυνηρό, και κυρίως αποτρόπαιο πράγμα. Η μοναξιά του τον έκανε κάποτε όμορφο. Τώρα, καθώς σηκώνει τη γέφυρα για τους πρόσφυγες και τους υπόλοιπους ανθρώπους, μέρα με τη μέρα αυτή η ομορφιά χάνει όλο και περισσότερο τη λάμψη της.
